Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie XI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Nidzicy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Elżbieta Gembicka
Protokolant:	st. sekr. sądowy Krzysztof Rydzewski

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 r.

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko (...) S.A w Ł.

o zadośćuczynienie

I.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w Ł. na rzecz

powódki K. S. kwotę 42000 zł/słownie: czterdzieści dwa

tysiące złotych/ z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2012 roku do

dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6934 zł /słownie: sześć tysięcy dziewięćset trzydzieści cztery złote/ tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 4800 zł/słownie: cztery tysiące osiemset złotych/ tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanej (...) S.A. w Ł. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 378,82 zł/słownie: trzysta siedemdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt dwa grosze/ tytułem wynagrodzenia biegłego, opłaconego tymczasowo przez Skarb Państwa .

XI C 410/13

UZASADNIENIE

Powódka K. S. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. w Ł. o zapłatę kwoty 42000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia zgodnie z art. 446§4 kc.

Ponadto powódka wniosła o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka podnosiła, że jej żądanie ma związek z wypadkiem komunikacyjnym, który miał miejsce w dniu 13 lipca 2009 roku w pobliżu miejscowości R.. Kierujący samochodem H. (...) o nr. rej. (...) E. S. (1) najprawdopodobniej podczas podjętego z tzw. pasa rozbiegowego manewru zawracania w miejscu niedozwolonym, nie zachował ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu nadjeżdżającemu od strony G. i jadącemu w kierunku N., poruszającemu się głównym pasem ruchu, kierującemu samochodem marki T. (...), w wyniku czego zajechał drogę temu samochodowi doprowadzając do bocznego zderzenia się pojazdów w następstwie czego córka powódki D. O. doznała obrażeń ciała skutkujących jej zgonem. Wobec śmierci sprawcy zdarzenia E. S. (1) postepowanie prowadzone przez Komendę Powiatową Policji zostało umorzone. Sprawca zdarzenia miał ubezpieczony pojazd u pozwanego.

Powódka działająca przez (...) SA zgłosiła szkodę, wnosząc o wypłatę 80000 zł. Strona pozwana decyzja z dnia 27 grudnia 2012 roku przyznała na rzecz powódki kwotę 7000 zł, która po wypłacie pomniejszyła o 20% przyczynienia się zmarłej, która nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa.

Powódkę K. S. łączyła silna więź z córką, a jej śmierć była dla niej ogromną tragedią. Powódka zawsze mogła liczyć na wsparcie i pomoc córki. Córka, pomimo że nie mieszkała z matką, to starała się spędzać z nią jak najwięcej czasu. Powódka straciła nie tylko córkę ale również najlepszą przyjaciółkę, z którą mogła o wszystkim porozmawiać. Jedyne co jej teraz pozostało to odwiedzanie grobu.

Wnioskowana kwota zadośćuczynienia uwzględnia 20% przyczynienia zmarłej z uwagi na to, że nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa i w tym zakresie powódka nie kwestionuje stanowiska pozwanego.

Powódka wnosi o zasądzenie odsetek od daty kiedy została wydana decyzja przyznająca zadośćuczynienie, gdyż była kończąca w toku procesu likwidacji szkody.

Pozwany (...) SA w Ł. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zdaniem pozwanego powództwo nie jest zasadne albowiem brak dowodu, że powódka była matka zmarłej D. O., jak również potwierdzenia, że wymieniona zginęła we wskazanym wypadku drogowym. Brak również informacji o sytuacji materialno- finansowej powódki i o poziomie życia jej rodziny. Pismo roszczeniowe w żaden sposób nie uzasadnia wysokości żądanej kwoty. Dlatego zachodzi konieczność złożenia przez powódkę rocznych zeznań podatkowych, albowiem punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynieniu, gdyż to jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych, mogących zrównoważyć doznane cierpienia. Nie wiadomo również czy powódka miała własną rodzinę, a ponadto pozew nie wskazuje rodzaju więzi emocjonalnych łączących powódkę z córką. Na stronie powodowej spoczywa ciężar dowodowego wykazania zarówno odpowiedzialności ubezpieczyciela co do zasady, jak też zasadność wysokości dochodowego żądania, dlatego pozwany kwestionuje też wysokość żądania pozwu.

Sąd ustalił co następuje:

Powódka K. S. brała udział w wypadku komunikacyjnym który miał miejsce w dniu 13 lipca 2009 roku. Powódka jechała wraz z mężem i córką D. O. z miejscowości T. do N.. Mąż powódki E. S. (1), kierując samochodem marki H. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu nadjeżdżającemu od strony G. i jadącemu w kierunku N. samochodowi marki T. (...), w wyniku czego zajechał drogę temu samochodowi doprowadzając do bocznego zderzenia się pojazdów w następstwie czego zginął mąż powódki E. S. (1) oraz córka D. O. na skutek doznanych obrażeń ciała.

Komenda Powiatowa Policji w N. wydała postanowienie o umorzeniu śledztwa, zatwierdzone przez Prokuraturę Rejonową w Nidzicy wobec śmierci sprawcy zdarzenia, którym był E. S. (1) kierujący samochodem marki H. (...).

W imieniu powódki (...) SA zgłosiło do pozwanego, gdzie sprawca wypadku w dniu zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej – posiadaczy pojazdów mechanicznych, o wypłatę zadośćuczynienia w wysokości 80000 zł.

Pozwany w dniu 27 grudnia 2012 roku decyzja przyznał powódce K. S. kwotę 7000 zł, którą jej wypłacił pomniejszając o 20% przyczynienia zmarłej, która miała nie zapięte pasy bezpieczeństwa.

Powódka K. S. miała sześcioro dzieci. Zmarła D. O. była najstarszą córka powódki, z którą była bardzo zżyta ze względu na to, że córka bardzo często ją odwiedzała. Była zainteresowana sprawami matki, pomagała jej w załatwianiu różnych spraw, woziła ją do lekarza i po zakupy. Zmarła córka stanowiła dla powódki wsparcie emocjonalne, bardziej aniżeli mąż. Silna więź między córką i matką wynikała z ogromnej wyrozumiałości i cierpliwości córki. Była bardzo aktywna i zainteresowana sprawami matki. Powódka była dumna ze swojej córki, która dobrze radziła sobie finansowo, a także w życiu prywatnym i zawodowym. Była ona oparciem dla całej rodziny.

Dowód: odpis aktu zgonu D. O., postanowienie o umorzeniu dochodzenia z akt szkodowych, zeznania świadków E. F. k.39v, B. K. k.40, zeznania powódki k. 39,39v.

Biegła sądowa z zakresu psychologii E. S. (2) we wnioskach końcowych opinii stwierdziła, że więź łącząca powódkę z córką była bardzo silna, świadczą o tym częste odwiedziny córki u powódki, jej troska o sprawy matki. Powódka opowiadała o córce bardzo ciepło, z dumą i dużą sympatią, co nie wystąpiło gdy mówiła o innych członkach rodziny /zmarłym mężu , czy synu/.

Silna więź z córką budowana była w dużym stopniu na tym, że córka dawała matce wsparcie emocjonalne, większe niż zmarły mąż.

Śmierć córki wywołała u powódki reakcję żałoby, z którą wiązało się silne cierpienie i poczucie rozpaczy, smutku, żalu, lęku. W związku z przeżywanym napięciem emocjonalnym powódka doznała problemów ze snem, znacznej utraty wagi i bólów głowy związanych z nadciśnieniem, które ujawniło się w związku z doświadczonymi przeżyciami. Wcześniej powódka nie miała takich problemów. Po około 6 miesiącach powódka przestała korzystać ze wsparcia farmakologicznego w zakresie zasypiania. Jej cierpienie trwa nadal. O czym świadczy fakt, że nie poszła na wesele syna zmarłej córki, by nie stykać się z tak wyraźną , w tych okolicznościach, nieobecnością córki.

Bezpośrednio po wypadku powódka korzystała z pomocy psychologa, obecnie jednak nie jest to konieczne. Powódka nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, gdyż jej zaburzenia mieszczą się w zakresie dyskomfortu emocjonalnego.

Dowód: opinia psychologiczna k.48-52.

Sąd zważył co następuje:

Powódka K. S. w wypadku komunikacyjnym straciła córkę D. O.. Strata dziecka dla matki, obojętnie czy miała jedno, czy wiele dzieci jest niewyobrażalnie dotkliwa, ponieważ burzy ustalony porządek, to dzieci powinny opłakiwać rodziców, a nie odwrotnie. Tragiczne wydarzenia powodują, że rodzice muszą opłakiwać swoje dzieci. W rodzinie K. S. tylko jeden syn mieszkał z matką. Pozostałe trzy córki mieszkały w innych miejscowościach.

Najbardziej zżyta była powódka z najstarszą córka D. O., również dlatego, że córka bardzo często ją odwiedzała. Najstarsza córka była dla niej większym oparciem niż mąż, gdyż przejawiała zainteresowanie swoją matką, była wyrozumiała, cierpliwa i w wielu sprawach ją wspierała. Opiekowała się swoją matką również w ten sposób, że woziła ją do lekarza, po zakupy i załatwiała z nią różne sprawy urzędowe.

Jest rzeczą normalna, że skoro zabraknie obok nas kogoś takiego, to życie wydaje się bardzo puste. Takie odczucie ma powódka, która do dzisiaj nie może się pogodzić ze śmierci córki. Zeznawali o tym świadkowie E. F. i B. K. oraz sama powódka. Świadkowie to sąsiadki powódki, które obserwowały stosunki panujące w rodzinie od urodzenia córki powódki, a więc ich zeznaniom Sąd dał wiarę, gdyż tak długi kontakt z rodziną pozwolił na wyrobienie obiektywnego spojrzenia.

Biegła z zakresu psychologii E. S. (2) w swojej opinii stwierdziła, że więź łącząca powódkę z córką była bardzo silna. Szczególny stosunek do córki jest widoczny w sposobie, w jaki powódka opowiada o córce: bardzo ciepło, z dumą i dużą miłością. Śmierć córki wywołała u powódki silne cierpienie, poczucie rozpaczy, żalu, smutku, lęku. W związku z przezywanym napięciem emocjonalnym powódka doświadczała problemu ze snem, znacznej utraty wagi i bólu głowy związanych z nadciśnieniem, które ujawniło się w związku z doświadczonymi przeżyciami, wcześniej powódka nie miała takich problemów.

Te wszystkie okoliczności wskazują, że krzywda jakiej doświadczyła powódka w związku z tragiczną śmiercią córki jest tak duża, że dochodzone przez nią żądanie wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 42000 zł nawet przy uwzględnieniu przyczynienia się D. O., która podróżowała z nie zapiętymi pasami, nie jest kwotą wygórowaną. Powódka w postępowaniu likwidacyjnym żądała zapłaty kwoty 80000 zł.

Pozwany przyznał zadośćuczynienie w kwocie 7000 zł, które pomniejszył o 20%.

Zdaniem Sądu wypłacona kwota w żaden sposób nie zrekompensowała krzywdy powódki, dlatego Sąd postanowił jak w pkt I sentencji wyroku, w oparciu o art. 446§4 kc. Odsetki Sąd zasądził od daty wypłaty zadośćuczynienia, gdyż od tej daty ponad kwotę wypłaconą pozwany był w zwłoce.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 98 kpc oraz §2 ust.1 i 2 i §6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 t.j.)