Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

UZASADNIENIE

Powód: P. K. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 3.250 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2015r. do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że na skutek kolizji wyrządzonej przez kierującego pojazdem ubezpieczonym przez pozwanego, jego samochód uległ uszkodzeniu. W dniu zdarzenia Powód wyjeżdżał z parkingu mieszczącego się przy supermarkecie (...) w O., a sprawca kolizji nie zdążył wyhamować i uderzył w jego pojazd. Pozwany pomimo, iż przyjął zgłoszenie o zaistnieniu szkody w pojeździe marki O. (...) nr rej. (...), nie uznał w całości swojej odpowiedzialności gwarancyjnej, wskazując, iż przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody jest ekonomicznie nieuzasadnione. Pozwany na podstawie wykonanej na własne zlecenie wyceny wartości bazowej i pozostałości pojazdu uznał roszczenie powoda jedynie do kwoty 6.500 zł, wskazując, iż kwota ta stanowi różnicę między wartością pojazdu w stanie nieuszkodzonym (8.5000 zł) i wartością pozostałości (2000 zł). Jednocześnie pozwany dokonał wypłaty jedynie połowy tej kwoty, podnosząc zarzut przyczynienia się powoda do powstania szkody. (k. 3 - 5).

Pozwany: Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zakwestionował swoją odpowiedzialność za szkodę co do zasady i wysokości, podnosząc zarzut przyczynienia się P. K. (1) w 50 % do powstania szkody.

Podkreślił, że przedstawione przez powoda dowody nie wykazały istnienia okoliczności faktycznych uzasadniających przyjęcie odpowiedzialności przez ubezpieczyciela. Zdaniem pozwanego powód w dniu zdarzenia przyznał swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie. W jego ocenie kierujący pojazdem O. (...) nr rej. (...), jadąc z nadmierną prędkością nie dostosował techniki i taktyki jazdy do warunków panujących na drodze, co doprowadziło do zdarzenia szkodowego. W jego ocenie analizując okoliczności wypadku nie sposób przypisać wyłączną winę któremukolwiek z kierowców. Jednocześnie przyczynienie się poszkodowanego wpływa na zakres jego odpowiedzialności, a w konsekwencji na wysokość wypłaty świadczenia. (k. 38 – 40)

Sąd ustalił, co następuje :

W dniu 23 marca 2015r., około godziny 12:00, na ulicy łączącej ulicę (...) z ulicą (...) na wysokości wjazdu-wyjazdu z parkingu sklepu (...), podczas wykonywanego manewru włączania się do ruchu (wyjazdu z parkingu) przez kierującego pojazdem V. (...) nr rej. (...) W. G. (1), doszło do kolizji z pojazdem marki O. (...) nr rej (...) kierowanym przez P. K. (1), w wyniku czego oba pojazdy uległy uszkodzeniu. W. G. (2) w wyniku niezachowania dostatecznej uwagi nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem O. (...) i uderzył lewym przednim błotnikiem w prawą stronę nadwozia samochodu powoda.

( dowód: przesłuchanie powoda k. 80, k. 154, pisemna opinia biegłego k. 102-121, ustna uzupełniająca opinia biegłego k. 153, zeznania świadka W. G. (1) k. 80v)

Tego dnia P. K. (1) jechał od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) w O.. W tym czasie warunki atmosferyczne były dobre, było jasno i słonecznie, nic nie ograniczało widoczności na drodze.

Powód poruszał się z prędkością około 40 km/h, drogą z pierwszeństwem przejazdu, torem oddalonym około 1,2 m od prawej krawędzi jezdni. Jadąc wzdłuż sklepu (...) przepuścił wyjeżdżający samochód, a następnie dalej kontynuował jazdę. W tym czasie z parkingu położonego przy sklepie (...) wyjeżdżał z prędkością do 12 km/h samochód V. (...) i kierował się w lewo. W tę stronę, jechał również powód i na wysokości wyjazdu z parkingu doszło do uderzenia prawej części przodu samochodu O. (...) w lewy przedni błotnik samochodu V. (...). Przed samym zderzeniem powód rozpoczął próbę ominięcia V. (...) poprzez skręcenie w lewo oraz hamowanie. Zderzenie przyniosło skutek w postaci zmiany kierunku jazdy samochodu O. (...). Zderzeniowa prędkość pojazdu O. (...) wyniosła 33 km/h.

( dowód: zgłoszenie szkody k. 51 - 53, przesłuchanie powoda k. 80, k. 154, pisemna opinia biegłego k. 102-121, ustna uzupełniająca opinia biegłego k. 153)

Miejsce kolizji znajdowało się na płaskim, prostym odcinku drogi, na obszarze zabudowanym, gdzie dozwolona administracyjnie prędkość w chwili kolizji wynosiła 30 km/h, o czym informował znak drogowy stojący na początku ulicy. Na miejsce zdarzenie nie był wzywany patrol policji. Po zdarzeniu W. G. (1) poinformował o zdarzeniu ubezpieczyciela, podkreślając, iż czuje się współsprawcą kolizji.

( dowód: zeznania świadka W. G. (1) k. 80v, pisemna opinia biegłego k. 102-121, przesłuchanie powoda k. 154)

W wyniku kolizji w pojeździe O. (...) nr rej. (...) kierowanym przez P. K. (1) została połamana nakładka zderzaka z prawej strony, zerwane boczne zaczepy, rozbity prawy reflektor i prawy przeciwmgłowy, wgnieciony w dolnej części prawy przedni błotnik, na którym wystąpiły ciemne, poziome, głębokie zarysowania i otarcia, połamane zostało plastikowe nadkole, wgnieciona i otarta pokrywa komory silnika z prawej strony, uszkodzone zawiasy pokrywy, otarte prawe przednie drzwi, zerwana prawa część nakładki tylnego zderzaka, uszkodzona tapicerka przednich prawych drzwi.

( dowód: ekspertyza nr (...) k. 102- 115)

W wyniku kolizji w pojeździe V. (...) nr rej. (...) uszkodzeniu uległa atrapa przednia, reflektory, czujniki kamery, przygięta została maska.

(dowód: zeznania świadka W. G. (1) k. 80v, pisemna opinia biegłego k. 102-121)

Wartość rynkowa brutto pojazdu marki O. (...), nr rej. (...), wyprodukowany w 2001 roku na dzień 15 lutego 2015r. wynosiła 8.500 zł. Wartość pojazdu uszkodzonego określona metodą kosztorysową wynosiła 2000 zł.

( dowód: bezsporne)

Po otrzymanym zgłoszeniu szkody przez powoda, Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. pismem z dnia 13.05.2015r. przyznała odszkodowanie w kwocie 4.961,00 zł w tym za uszkodzenie pojazdu w wysokości 3.250 zł ( dowód: pismo z dnia 13.05.2015r. k. 23)

Sąd zważył, co następuje :

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o ujawnione w sprawie dowody z dokumentów, autentyczności i mocy dowodowej, których nie negowała żadna ze stron, jak również w oparciu o zeznania powoda, które Sąd ocenił jako wiarygodne, jako, że były spójne, logiczne, niesprzeczne względem siebie, a przy tym w sprawie nie ujawniły się okoliczności podważające ich wartość dowodową. Spór między stronami sprowadzał się do ustalenia mechanizmu powstania uszkodzeń w pojeździe powoda, albowiem pozwany podawał, iż P. K. (1) jadąc z prędkością większą od administracyjnej przyczynił się w 50 % do przedmiotowej kolizji.

Przechodząc do oceny dowodów osobowych należy wskazać, iż wynikają z nich dwie sprzeczne ze sobą wersje przebiegu zdarzenia. Pierwsza z nich została przedstawiona przez powoda, natomiast druga wersja została zaprezentowana przez W. G. (1). Jego zdaniem gdyby powód jechał z administracyjnie dozwoloną prędkością do zdarzenia w ogóle by nie doszło.

W ocenie Sądu zeznania powoda P. K. (1) co do przebiegu zdarzenia znalazły potwierdzenie co do zasadniczych elementów z możliwą według biegłego rekonstrukcją przebiegu zdarzenia. W ocenie Sądu zeznania powoda były jasne, stanowcze i nie wykazywały sprzeczności co do istotnej dla sprawy wersji zdarzeń. Wynikało z nich, iż to W. G. (1) stosowaną techniką i taktyką jazdy, podczas wykonywanego manewru włączania się do ruchu, nie dostrzegając, iż na jego torze ruchu znajdował się pojazd powoda, uderzył w prawą stronę nadwozia jego pojazdu. W świetle wiarygodnych zeznań P. K. (2) do zdarzenia doszło z powodu niezachowania dostatecznej obserwacji otoczenia przez wyjeżdżającego z parkingu W. G. (1) w trakcie wykonywanego manewru włączania się do ruchu. Jednocześnie sporządzony przez uczestników kolizji rysunek został sporządzony odręcznie, ślady kolizji nie zostały zabezpieczone, stąd dokładnie nie można ustalić prędkości z jaką poruszał się samochód O. (...) przed i w trakcie kolizji. Biegły stwierdził jednak, że nawet jeśli prędkość powoda była większa od dozwolonej administracyjnie to nie musiała pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem. Biegły podał, że jeśli przyjąć wersję powoda , że jechał około 40 km/h a nawet trochę powyżej tej prędkości, to nie przyczyniłby się do tego zdarzenia zaś jeśli przyjąć wersję kierowcy W. T., że powód jechał z prędkością nie mniejszą niż 60 km/h to przyczyniłby się do zdarzenia. Jak wskazał jednak biegły z dokumentacji fotograficznej i pisemnej opinii biegłego samochód powoda zatrzymał się na wysokości wjazdu na parking, więc prędkość samochodu kierowanego przez powoda, wbrew twierdzeniom świadka W. G. (1) nie mogła być większa niż 50 km/h bo O. zatrzymałby się wtedy za wjazdem. Powód zeznał, że jego prędkości nie była większa niż 40 km/h o czym świadczy także to, że po zderzeniu zatrzymał się na wysokości wjazdu na parking (k.154). Wobec powyższego zeznania W. G. (1) co do prędkości pojazdu powoda są w ocenie Sądu niewiarygodne za zgodne z prawdą zaś należy uznać zeznania powoda.

Co najistotniejsze w ocenie Sądu biegły wprost stwierdził, że gdyby nie nieprawidłowe zachowanie kierowcy W. T. to do zdarzenia w ogóle by nie doszło niezależnie od tego z jaką prędkością jechałby powód. Stwierdzenie to nie daje zatem żadnych podstaw do przyjęcia przyczynienia się powoda do powstania lub zwiększenia szkody (art.362 kc). Przyczynienie się występuje bowiem, jak wskazał słusznie pozwany w odpowiedzi na pozew powołując się na pogląd doktryny, gdy w wyniku badania stanu faktycznego sprawy dojść trzeba do wniosku, że bez udziału poszkodowanego szkoda hipotetycznie nie powstałaby lub nie przybrałaby rozmiarów, które ostatecznie osiągnęła. Sytuacja taka w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca.

Nawet bowiem przy prędkości pojazdu dozwolonej administracyjnie zachowanie kierowcy W. T. było nieprawidłowe gdyż kierowca nie dostosował się do warunków panujących na drodze ponieważ nie dostosował się do prędkości nadjeżdżającego pojazdu, nie wysuwał się powoli ale jechał z prędkością około 12 km/h a więc za dużo jak na te warunki. (vide opinia ustna biegłego-k.154v).

W świetle opinii biegłego to W. G. (1) nie zastosował się do obowiązujących przepisów Prawa o ruchu drogowym i nieprawidłowo włączył się do ruchu, było to jak stwierdził biegły „typowe nieustąpienie pierwszeństwa”. Nadto jak wynika ze zgromadzonego materiału miał on ograniczoną widoczność z uwagi na ustawienie znaku wjazdu do supermarketu, zastawienie parkingu innymi pojazdami, co jak wskazał biegły obligowało go do zwiększonej czujności. Należy również mieć na uwadze, iż świadek w ostateczności nie zauważył powoda i uderzył w bok jego pojazdu. W niniejszej sprawie Sąd przyjął więc, iż to kierujący pojazdem W. T. mało wnikliwie obserwował otoczenie drogi i nie zachowując przy tym wymaganej ostrożności uderzył w prawy bok pojazdu O. (...) na skutek nieustąpienia pierwszeństwa przejazdu.

Sąd uznał opinię biegłego pisemną oraz ustną złożoną na rozprawie w dniu 02 marca 2017 r. za fachową, logiczną i wyczerpującą. Opinia została sporządzona na podstawie pełnego materiału dowodowego w sprawie, odpowiada na zadane przez Sąd pytania, wskazuje również na jej ograniczenia, chociażby brak oględzin pojazdu W. T., czy niezabezpieczenie materiału dowodowego w postaci śladów na miejscu zdarzenia. Ponadto biegły szczegółowo i przekonująco odniósł się do zarzutów do opinii (vide opinia ustna uzupełniająca).

Z uwagi na występowanie dwóch przeciwstawnych wersji wydarzeń, Sąd dokonał oceny realności ich zaistnienia w aspekcie wniosków wynikających z treści opinii biegłego z zakresu badań wypadków i kolizji drogowej mgr. inż. J. K.. W przyjętej przez biegłego wersji to kierujący pojazdem V. (...) stosowaną techniką i taktyką jazdy naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykonał on manewr włączania się do ruchu bez zachowania szczególnej ostrożności, nie ustępując pierwszeństwa kierującemu O. (...). Oceniając prawidłowość jazdy powoda, w ocenie biegłego brak jest dowodów, na podstawie których możliwe byłoby stwierdzenie, że przekroczenie przez P. K. (1) dozwolonej prędkości przyczyniło się do zaistnienia zdarzenia (powstania szkody lub zwiększenia jej rozmiaru). Biegły dokonując rekonstrukcji zdarzenia stwierdził, iż kierowca V. zachował się nieprawidłowo, wyjeżdżając z parkingu z prędkością 12 km/h, będąc zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa przejazdu, podjął manewr , nie zachowując szczególnej ostrożności w wyniku czego doprowadził do zdarzenia. W ocenie biegłego gdyby zachowanie kierującego pojazdem W. T. było prawidłowe do zdarzenia w ogóle by nie doszło, niezależnie z jaką prędkością jechałby kierowca O.. Powód zareagował szybko, rozpoczął hamowanie znajdując się 12 m od miejsca kolizji i jadąc z prędkością około 40 km/h, nie mógł jej uniknąć.

Konsekwencją niezachowania przez W. G. (1) ostrożności i nie ustąpienia pierwszeństwa przejazdu było wystąpienie skutku w postaci kolizji. Między nie ustąpieniem pierwszeństwa przejazdu a uszkodzeniami w pojeździe O. (...) istnieje związek przyczynowy polegający na tym, że do fizycznego kontaktu obu pojazdów doszło w następstwie naruszenia przepisów Prawa o ruchu drogowym, przez kierującego pojazdem ubezpieczonym u pozwanego. Przyczyną spowodowania uszkodzeń w pojeździe powoda był błąd kierującego W. T. wynikający z niewłaściwej oceny sytuacji i wykonanie manewru włączania się do ruchu w sposób sprzeczny z zasadami szczególnej ostrożności. Zgodnie z art. 17 ust 2 Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem przy włączeniu się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. Natomiast z zeznań uczestników kolizji i dokonanej przez biegłego rekonstrukcji przebiegu zdarzenia wynikało, że W. G. (1) mało wnikliwie obserwował zaistniałą sytuację na drodze i pomimo obiektywnej możliwości dostrzeżenia powoda na swoim torze ruchu, nie zareagowało odpowiednio na zaistniałą sytuację.

Bezsporna między stronami pozostawał natomiast kwestia, iż wysokość przyznanego odszkodowania została wyliczona jako różnica między wartością pojazdu bezpośrednio przed zdarzeniem (8.500 zł.), a jego wartością po zdarzeniu (2000 zł). Pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 4.961 zł, w tym kwotę 3.250 zł z tytułu szkody całkowitej. Okoliczności wartości pojazdu powoda przed zdarzeniem oraz po zdarzeniu jak i charakter szkody jako całkowitej były bezsporne.

Do odszkodowania ubezpieczeniowego przy ubezpieczeniu OC, znajduje zastosowanie, obowiązująca w prawie odszkodowawczym, zasada pełnego odszkodowania. W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973,nr 6,poz.11 0).

W przypadku, gdy koszty naprawy samochodu po wypadku przekraczają wartość samochodu sprzed zdarzenia, w stopniu, który uzasadnia uznanie naprawy za nieopłacalną, celowym jest ustalenie wysokości szkody jako różnicy między wartością pojazdu sprzed wypadku a wartością pozostałości. Przywołać należy pogląd Sądu Najwyższego zaprezentowany w wyroku z dnia 20 lutego 2002, sygn. V CKN 903/00, opubl. OSNC, 2003/1/15: „Jeżeli koszt naprawy samochodu jest wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku”.

Dlatego przyjmując, iż wartość pojazdu nie była przez strony kwestionowana zasądzona kwota 3.250 zł w pełni rekompensuje uzasadnione roszczenie powoda. (art.363 k.c. w związku z art.805 k.c.)

O odsetkach od kwoty 3.250 złotych orzeczono na podstawie art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c., przyjmując, że pozwany winien spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zgłoszenia szkody co nastąpiło w dniu 23 marca 2015 r. (k.53- 53) Pozwany udzielił odpowiedzi na zgłoszenie w dniu 13.05.2015r., zatem odsetki zostały zasądzone od dnia następnego tj. 14.05.2015r. zgodnie z żądaniem pozwu. ( art. 321§1 k.p.c. pkt 1 wyroku).

O kosztach orzeczono zgodnie z wyrażoną w przepisie art. 98 §1 kpc zasadą odpowiedzialności strony przegrywającej za wynik procesu. Powodowi, jako stronie wygrywającej, należy się zwrot kosztów procesu od pozwanego wg norm przepisanych stosownie do wyniku sporu. Wobec tego, że powód poniósł koszty w postaci opłaty od pozwu 163 zł, koszty wynagrodzenia za opinię biegłego w postaci zaliczki w wysokości 450 zł, koszty pełnomocnika 1.200 zł ustalone na podstawie art. 2 pkt 3 rozporządzenia ministra sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) , oraz opłatę skarbową 17 zł należało orzec jak w pkt. II wyroku.

W punkcie III wyroku Sąd przyznał biegłemu J. K. kwotę 95,91 zł tytułem wynagrodzenia za opinię uzupełniającą.

W oparciu o art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w zw. z art. 98 § 1 kpc w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 155,01 zł tytułem wynagrodzenia biegłego poniesionego tymczasowo przez Skarb Państwa. (koszty opinii biegłego łącznie stanowił kwotę 1055,01 zł po odliczeniu zaliczek uiszczonych przez powoda 450zł i pozwanego 450 zł, nieopłacone wydatki Skarbu Państwa stanowiły kwotę 155,01 zł).(pkt IV Wyroku)

ZARZĄDZENIE

1/(...)

2/(...)

3/ (...)

O., dnia 06 kwietnia 2017 r.