Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

UZASADNIENIE

Powód, (...) S.A. z siedzibą w W., wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanej J. W. kwoty 3.419,38 zł. Domagał się również zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 zł.

W uzasadnieniu swojego żądania powód podał, że pozwana zawarła z nim w formie pisemnej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych: nr (...) w dniu 02 maja 2014 r. i nr (...) w dniu 18 czerwca 2015 r. Były to umowy w ramach oferty promocyjnej powoda na czas oznaczony. Pozwana zaakceptowała warunki umów bez zastrzeżeń. Oświadczyła, że otrzymała, zapoznała się i zaakceptowała Regulamin Świadczenia Usług (...), warunki oferty promocyjnej i cennik usług powoda, stanowiące integralną część umów. W umowach tych, zawartych na warunkach promocyjnych, powód przyznał pozwanej ulgi w cenach telefonów lub w stawkach za usługi, skalkulowane przy założeniu, że umowy będą trwały do dnia wskazanego w formularzu. W związku z zawarciem umów na warunkach promocyjnych, pozwana przyjęła na siebie zobowiązanie o charakterze niepieniężnym do utrzymywania kart SIM w stanie aktywności, ważnej na połączenia przychodzące i wychodzące, przez cały okres, na jaki umowy zostały zawarte. Za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, polegającego na nierozwiązywaniu umowy przez czas w niej oznaczony, zastrzeżona została kara umowna. Do obowiązków pozwanej należało również dokonywanie płatności za świadczone usługi, zgodnie z wystawionymi na jej rzecz fakturami. Umowy, łączące strony, zostały rozwiązane z przyczyn, leżących po stronie pozwanej, przed upływem okresu, na jaki zostały zawarte, a karty SIM deaktywowane. W związku z niewykonaniem zobowiązania niepieniężnego do utrzymania karty SIM w stanie aktywności w sieci powoda, naliczył on kary umowne. Pomimo wezwania pozwana nie uregulowała żadnej kwoty. Powód wskazał jako podstawę prawną żądania art. 471 k.c. Na kwotę dochodzonego roszczenia składają się następujące faktury i noty:

- faktura miesięczna nr (...) z dnia 09 października 2015 r. na kwotę 387,79 zł. z terminem płatności w dniu 23 października 2015 r.,

- faktura miesięczna nr (...) z dnia 09 listopada 2015 r. na kwotę 203,49 zł. z terminem płatności w dniu 23 listopada 2015 r.,

- nota odsetkowa nr (...) z dnia 22 grudnia 2015 r. na kwotę 3,26 zł. z terminem płatności w dniu 22 grudnia 2015 r.,

- kara umowna nr (...) z dnia 22 grudnia 2015 r. w kwocie 607,97 zł. z terminem płatności w dniu 21 stycznia 2016 r.,

- kara umowna nr (...) z dnia 22 grudnia 2015 r. w kwocie 2.096,11 zł. z terminem płatności w dniu 21 stycznia 2016 r.,

- nota odsetkowa nr (...) z dnia 17 marca 2016 r. na kwotę 38,28 zł. z terminem płatności w dniu 17 marca 2016 r.,

- nota odsetkowa nr (...) z dnia 26 lipca 2016 r. na kwotę 82,48 zł. z terminem płatności w dniu 26 lipca 2016 r.

Ponadto powód naliczył odsetki, zgodnie z art. 481 § 1 i § 2 k.c.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał w dniu 11 października 2016 r. nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym uwzględnił powództwo w całości.

Pozwana J. W. wniosła skutecznie sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty z dnia 11 października 2016 r., domagając się oddalenia powództwa jako oczywiście bezzasadnego.

Pozwana zarzuciła, że dochodzone kwoty nie znajdują żadnego uzasadnienia w materiale dowodowym. Podniosła, że nie ma możliwości, aby przy taryfach abonamentowych, przez nią wybranych, w których zgodnie z zapewnieniem strony powodowej wszystkie połączenia miały być darmowe, miałaby ona tak wysokie koszty. Wskazała ponadto, że przed wydaniem zaskarżonego nakazu zapłaty nie została wysłuchana i nie miała możliwości przedstawienia swoich argumentów, co jej zdaniem narusza jej prawa jako strony w postępowaniu sądowym. (karta 6-7)

W związku z wniesieniem sprzeciwu, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę tut. Sądowi jako sądowi właściwości ogólnej.

Powód podtrzymał swoje stanowisko, przy czym zażądał zasądzenia dochodzonej kwoty z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (karta 18-20). W toku postępowania, w piśmie z dnia 19 lutego 2018 r. wskazał sposób wyliczenia kar umownych, wyjaśniając, że świadczenie to jest w istocie opłatą wyrównawczą, o której mowa w art. 57 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego. Związane jest ono z przyznaniem pozwanej ulg abonenckich oraz wywodzone z przedwczesnego zakończenia umowy na skutek rozwiązania jej przez powoda z przyczyn, leżących po stronie pozwanej. Podał, że podstawę prawną jego roszczeń stanowi art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Jednocześnie powód wyjaśnił, że technicznie nie jest możliwe naliczenie opłaty za niewykonane połączenie. Za ewidencję i naliczenie opłat za wykonane przez abonenta połączenia telefoniczne odpowiedzialny jest bowiem cyfrowy system rejestracji połączeń. Reklamowane przez pozwaną połączenia zostały zarejestrowane i staryfikowane zgodnie z odczytem, jaki nastąpił na centrali, w wyniku wybrania i uzyskania połączenia z danym numerem. Pozwana została obciążona opłatami za usługi, z których korzystała za pośrednictwem swojej karty SIM. Na dowód powyższego powód przedłożył rachunek szczegółowy z okresu rozliczeniowego 09 września 2015 r. – 08 października 2015 r., który potwierdza korzystanie przez pozwaną z usług o podwyższonej płatności: (...) Specjalny SMS VID (...)Specjalny (...), (...) Specjalny SMS VID (...), (...) Specjalny OK (...), (...) Specjalny (...), (...) Specjalny SMS VID (...). Powód wskazał, że nie jest organizatorem powyższych usług i nie może przejąć odpowiedzialności za usługi, oferowane przez inne firmy, z których korzystanie jest dobrowolne i odpłatne. (karta 92-97)

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana J. W. zawarła w dniu 02 maja 2014 r. z powodem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) na czas określony, tj. do dnia 02 maja 2016 r. w ramach promocji o kodzie P_PAK_110_6_24 w taryfie RODZINA 10. Na jej podstawie operator zobowiązał się świadczyć abonentowi określone w umowie usługi telekomunikacyjne, a abonent uiszczać z tego tytułu opłaty, zgodnie z cennikiem. Pozwana jako abonent zobowiązała się także do utrzymania aktywnej karty SIM przez czas obowiązywania umowy. Przedmiotem kontraktu były usługi telefonii mobilnej i usługi mobilnej transmisji danych, a w ich ramach lub w związku z nimi:

- przyłączenie do sieci operatora,

- usługa połączeń głosowych, dostarczana w zasięgu sieci operatora, w tym ich inicjowanie i odbieranie z wyłączeniem połączeń międzynarodowych,

- wysyłanie i odbieranie wiadomości tekstowych (SMS), dostarczane w zasięgu sieci,

- usługi transmisji danych w ramach mobilnego Internetu, dostarczane w zasięgu sieci operatora,

- dostęp do sieci operatora,

- usługa międzynarodowych połączeń głosowych, dostarczana w zasięgu sieci operatora, w tym ich inicjowanie i odbieranie,

- wysyłanie i odbieranie wiadomości multimedialnych ( (...)) dostarczane w zasięgu sieci operatora.

W związku z zawarciem umowy operator udzielił abonentowi ulgi w wysokości 4.950,73 zł. Umowa przewidywała, że jednostronne jej rozwiązanie przed upływem czasu, na który została ona zawarta, dokonane przez abonenta lub przez operatora z winy abonenta, oznaczać miało naruszenie przez abonenta zobowiązania niepieniężnego do utrzymania aktywnej karty SIM przez ten czas. W takim przypadku abonent miał zapłacić na pisemne żądanie operatora karę umowną, której maksymalną wartość określono na 4.950,73 zł. Kara umowna nie mogła przekroczyć wartości ulgi, przyznanej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną wartość tej ulgi za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. W przypadku naruszenia przez abonenta postanowień umowy, w szczególności w zakresie obowiązku ponoszenia przez abonenta opłat, operator mógł rozwiązać umowę w każdym czasie ze skutkiem natychmiastowym po uprzednim wezwaniu abonenta do zaprzestania naruszeń lub usunięcia ich skutków i bezskutecznym upływie wyznaczonego abonentowi w tym celu terminu. Na umowę składały się kontrakt główny, Regulamin i Cennik. Abonament w przypadku promocji o kodzie P_PAK_110_6_24 wynosił 49,99 zł.

(dowód: umowa z dnia 02.05.2014 r. k. 22-27, warunki oferty promocyjnej k. 28-29, Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych k. 30-33)

W dniu 18 czerwca 2015 r. pozwana zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) na czas oznaczony, tj. do dnia 18 czerwca 2017 r. w ramach promocji o kodzie P_BC_ (...)_49_ (...)_24_R w taryfie DATA. Na jej podstawie operator zobowiązał się świadczyć abonentowi określone w umowie usługi telekomunikacyjne, a abonent uiszczać z tego tytułu opłaty, zgodnie z cennikiem. Pozwana jako abonent zobowiązała się także do utrzymania aktywnej karty SIM przez czas obowiązywania umowy. Przedmiotem kontraktu były usługi telefonii mobilnej i usługi mobilnej transmisji danych, a w ich ramach lub w związku z nimi:

- przyłączenie do sieci operatora,

- usługa połączeń głosowych, dostarczana w zasięgu sieci operatora, w tym ich inicjowanie i odbieranie z wyłączeniem połączeń międzynarodowych,

- wysyłanie i odbieranie wiadomości tekstowych (SMS), dostarczane w zasięgu sieci,

- usługi transmisji danych w ramach mobilnego Internetu, dostarczane w zasięgu sieci operatora,

- dostęp do sieci operatora,

- usługa międzynarodowych połączeń głosowych, dostarczana w zasięgu sieci operatora, w tym ich inicjowanie i odbieranie,

- wysyłanie i odbieranie wiadomości multimedialnych ( (...)) dostarczane w zasięgu sieci operatora.

W związku z zawarciem umowy operator udzielił abonentowi ulgi w wysokości 3.040,19 zł. Umowa przewidywała, że jednostronne jej rozwiązanie przed upływem czasu, na który została ona zawarta, dokonane przez abonenta lub przez operatora z winy abonenta, oznaczać miało naruszenie przez abonenta zobowiązania niepieniężnego do utrzymania aktywnej karty SIM przez ten czas. W takim przypadku abonent miał zapłacić na pisemne żądanie operatora karę umowną, której maksymalną wartość określono na 2.800,00 zł. Kara umowna nie mogła przekroczyć wartości ulgi, przyznanej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną wartość tej ulgi za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. W przypadku naruszenia przez abonenta postanowień umowy, w szczególności w zakresie obowiązku ponoszenia przez abonenta opłat, operator mógł rozwiązać umowę w każdym czasie ze skutkiem natychmiastowym po uprzednim wezwaniu abonenta do zaprzestania naruszeń lub usunięcia ich skutków i bezskutecznym upływie wyznaczonego abonentowi w tym celu terminu. Na umowę składały się kontrakt główny, Regulamin i Cennik. Miesięczna suma zasadniczych stałych opłat w przypadku promocji o kodzie P_BC_ (...)_49_ (...)_24_R wynosiła 49,99 zł.

(dowód: umowa z dnia 02.05.2014 r. k. 34-40, warunki oferty promocyjnej k. 41-42, Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych k. 43-46)

Pozwana w okresie rozliczeniowym 09 września 2015 r. – 08 października 2015 r. oraz 09 października 2015 r. – 08 listopada 2015 r. korzystała z serwisów www/ (...) Specjalny, tj. usług o podwyższonej płatności: (...) Specjalny (...), (...) Specjalny SMS VID (...), (...) Specjalny OK (...), (...) Specjalny (...), (...) Specjalny SMS VID (...). Organizatorem powyższych usług nie był powodowy operator. Korzystanie z nich było odpłatne.

Powód w dniu 09 października 2015 r. wystawił fakturę miesięczną nr (...) na kwotę 387,79 zł. z terminem płatności w dniu 23 października 2015 r., obejmującą abonament telefoniczny za okres 09 października 2015 r. – 08 listopada 2015 r. i okres rozliczeniowy 09 września 2015 r. – 08 października 2015 r. Na powyższą kwotę składały się m.in. opłaty za serwisy www/ (...) Specjalny w kwocie 257,00 zł.

W dniu 09 listopada 2015 r. powód wystawił fakturę miesięczną nr (...) na kwotę 215,69 zł. z terminem płatności w dniu 23 listopada 2015 r., obejmującą abonament telefoniczny za okres 09 listopada 2015 r. – 08 grudnia 2015 r. i okres rozliczeniowy 09 października 2015 r. – 08 listopada 2015 r. Na powyższą kwotę składały się m.in. opłaty za serwisy www/ (...) Specjalny w kwocie 108,00 zł.

(dowód: faktury VAT k. 56v., 59v., rozliczenia k. 57-58, 60-61, rozszerzony rachunek szczegółowy k. 104-105)

Pozwana nie uiściła kwot, wynikających z powyższych faktur.

(bezsporne, k. 90v.)

W związku z nieopłaceniem powyższych faktur, powód pismem z dnia 22 grudnia 2015 r. poinformował pozwaną, że utrzymujące się na jej koncie zadłużenie stanowi naruszenie postanowień umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz że operator wypowiada umowy. Rozwiązanie umów nastąpiło ze skutkiem na koniec dnia 31 stycznia 2016 r. W związku z powyższym powód wezwał jednocześnie do zapłaty w terminie do dnia 26 stycznia 2016 r. kwoty 3.298,62 zł., na którą składały się należności, wynikające z nieopłaconych faktur, odsetki za zwłokę oraz kary umowne.

(dowód: pismo z dnia 22.12.2015 r. z dowodem nadania i doręczenia k. 51-55)

Pozwany wystawił również:

- notę odsetkową nr (...) z dnia 22 grudnia 2015 r. na kwotę 3,26 zł. z terminem płatności w dniu 22 grudnia 2015 r.,

- notę odsetkową nr (...) z dnia 17 marca 2016 r. na kwotę 38,28 zł. z terminem płatności w dniu 17 marca 2016 r.,

- notę odsetkową nr (...) z dnia 26 lipca 2016 r. na kwotę 82,48 zł. z terminem płatności w dniu 26 lipca 2016 r.

Naruszenie postanowień umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez pozwaną oraz wypowiedzenie ich przez operatora potraktowane zostało jednocześnie jako naruszenie przez abonenta zobowiązania niepieniężnego do utrzymania aktywnej karty SIM przez czas, oznaczony w umowach. W związku z tym powód naliczył kary umowne (opłaty wyrównawcze) i zażądał ich uiszczenia: dokumentem nr (...), dotyczącym umowy numer (...), karę umowną w kwocie 607,97 zł., oraz dokumentem nr (...), dotyczącym umowy numer (...), karę umowną w kwocie 2.096,11 zł., obie z terminem płatności w dniu 21 stycznia 2016 r.

(dowód: saldo niezapłaconych not księgowych k. 21)

W sprawie naliczonych przez powoda świadczeń, w szczególności opłat za korzystanie z serwisu www/ (...) Specjalny, prowadzone było postępowanie reklamacyjne. Pozwana wniosła o anulowanie kwoty 257,00 zł., wynikającej z faktury (...), wskazując, że nie włączała i nie korzystała z serwisów zewnętrznych. Weryfikacja wystawionych faktur nie wykazała nieprawidłowości, w związku z tym reklamacja nie została uwzględniona.

(dowód: korespondencja w sprawie reklamacji k. 98-103)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód udokumentował zarówno zdarzenie, z którego wynika dochodzone roszczenie, jak również jego wysokość.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów, które jako dowód zostały złożone przez stronę powodową, a które nie były przez pozwaną skutecznie zakwestionowane.

Sąd miał na uwadze rozkład ciężaru dowodu w procesie. I tak stosownie do ogólnej reguły dowodowej, zawartej w przepisie art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., który stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie natomiast z art. 3 k.p.c., strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony zarówno do wyjaśnienia okoliczności sprawy (ciężar przytoczenia), jak i przedstawienia dowodów na tę okoliczność (ciężar dowodu), a także zobowiązuje do dokonywania czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami. Oznacza to powinność stron działania w toku postępowania w sposób rzetelny i zgodny z zasadą lojalności wobec strony przeciwnej oraz sądu. Wprowadzenie tego obowiązku ma zapobiegać nadużywaniu przez strony i uczestników postępowania ich uprawnień procesowych oraz pomagać w koncentracji materiału dowodowego w postępowaniu cywilnym. Wykrycie prawdy przez sąd ogranicza się w zasadzie w przeważającej mierze do przeprowadzenia dowodów, zgłoszonych przez strony, na nich bowiem spoczywa ciężar dowodu (art. 6 k.c.). Oczywiście co do zasady podejmowanie przez strony czynności procesowych w postępowaniu cywilnym nie jest obowiązkowe. Nie podejmując ich, strona musi jednak liczyć się z negatywnymi konsekwencjami, w tym z przegraniem procesu włącznie.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 03 października 2000 r., I CKN 300/00, potwierdził powyższe stanowisko, stwierdzając, że to strony obciąża obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych do rozstrzygnięcia sprawy, stosownie do art. 3 i art. 232 k.p.c.

„Przytoczone w pozwie fakty są przedmiotem dowodu, jeżeli z punktu widzenia prawa materialnego mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowodzenie tych faktów jest zaś obowiązkiem samych stron (art. 6 k.c., art. 3, art. 126 § 1 pkt 3, art. 187 § 1 pkt 2, art. 232 zdanie pierwsze i in. k.p.c.). W rezultacie na stronie powodowej spoczywa ciężar instruowania procesu m. in. przez dostarczenie sądowi materiału dowodowego, na podstawie którego mógłby on przekonać się o prawdziwości faktów, uzasadniających żądanie, czyli na wykazaniu słuszności żądania.” (vide: wyrok SN z dnia 26 września 2000 r., III CKN 17/00)

Powód powołał się na zawarte z pozwaną umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 02 maja 2014 r. i z dnia 18 czerwca 2015 r. Pozwana nie kwestionowała powyższego, natomiast zarzucała nieprawidłowości w naliczeniu opłat za usługi, świadczone przez operatora. Ograniczyła się przy tym jedynie do zaprzeczania twierdzeniom powoda, nie przedstawiając na poparcie swego stanowiska żadnych dowodów.

Niewątpliwie podstawowym zobowiązaniem pozwanej, wynikającym z kontraktu, była zapłata w ustalonym terminie za wykonane przez powodowego operatora usługi telekomunikacyjne, zgodnie z wystawionymi przez niego miesięcznymi fakturami. Obowiązek ten w świetle postanowień umowy i stanowiącego integralną jej część Regulaminu, nie budzi wątpliwości. Sąd przy tym w całości podzielił stanowisko strony powodowej, że skoro pozwana była jedynym posiadaczem karty SIM, przypisanej do danej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zasadne jest obciążenie jej opłatą za usługi, w tym świadczone przez operatorów zewnętrznych, z których korzystano za pośrednictwem tej karty SIM. Zasługują na wiarę w świetle doświadczenia życiowego i zasad logiki twierdzenia powoda, że technicznie nie jest możliwe naliczenie opłaty za niewykonane połączenia, skoro za ewidencję i naliczenie opłat za wykonane przez abonenta połączenia telefoniczne odpowiedzialny jest cyfrowy system rejestracji połączeń. Reklamowane przez pozwaną połączenia zostały zarejestrowane i staryfikowane zgodnie z odczytem, jaki nastąpił na centrali, w wyniku wybrania i uzyskania połączenia z danym numerem. Pozwana została obciążona opłatami za usługi, z których korzystała za pośrednictwem swojej karty SIM. Korzystanie przez nią z serwisów specjalnych o podwyższonej płatności wynika jednoznacznie ze złożonego przez powoda rachunku szczegółowego (karta 104-105).

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że powód uczynił zadość swemu obowiązkowi, przedkładając dowody na okoliczność istnienia roszczenia w zakresie opłat na świadczone przez niego usługi oraz jego wysokości. Natomiast stanowisko pozwanej nie zostało poparte żadnymi dowodami.

W konsekwencji powyższego za zasadne należało uznać również żądanie w części, dotyczącej kar umownych (opłat wyrównawczych). Pozwana, zawierając przedmiotowe umowy, zobowiązała się również do utrzymania karty SIM w stanie aktywności przez cały okres, na jaki umowy zostały zawarte. Tymczasem kontrakt został rozwiązany przed upływem terminu i to z przyczyn, leżących po stronie pozwanej (nieuiszczenie opłat za usługi, określonych w fakturach). Spowodowało to deaktywowanie karty SIM. W związku z zawartymi umowami operator udzielił jej ulg, podlegających zwrotowi w razie zakończenia trwania umowy przed określonym w niej terminem końcowym.

Zgodnie z art. 56 ust. 1 i 2 zd. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. 2017, poz. 1907 ze zm.), świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawiera się w formie pisemnej lub elektronicznej za pomocą formularza udostępnionego na stronie internetowej dostawcy usług.

Przepis art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. stanowi, że w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi.

Ulga oznacza obniżkę w stosunku do opłat pobieranych od abonenta na warunkach standardowych. Może ona dotyczyć opłat za usługę telekomunikacyjną lub opłat za instalację zakończenia sieci, a także warunków sprzedaży urządzenia końcowego. Przyjmuje się, że konieczne jest wyraźne określenie wartości ulgi, przyznanej abonentowi, w umowie, najlepiej poprzez jej kwotowe wskazanie. W przypadku, gdy ulga jest przyznawana z różnych tytułów, np. zmniejszenie opłaty aktywacyjnej oraz zmniejszenie ceny aparatu telefonicznego, możliwe jest określenie kwot składających się na łączną wysokość ulgi. Ulga jest pomniejszana o jej proporcjonalną wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Należy więc brać pod uwagę wartość ulgi na dzień rozwiązania umowy, a nie na dzień jej podpisania. W przypadku rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu - abonent powinien zwrócić ulgę przyznaną mu przy podpisywaniu umowy. Przepis art. 57 ust. 6 określa tylko maksymalną wysokość opłaty, pobieranej w związku z wypowiedzeniem umowy, zawartej na czas oznaczony, nie zabrania natomiast pobierania ich w niższej wysokości. Postanowienia umowy mogą więc przewidywać, że w przypadku przedterminowego wypowiedzenia umowy użytkownik zobowiązany będzie do zwrotu ulgi, obliczonej zgodnie z art. 57 ust. 6, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, jednak w wysokości nie wyższej niż ustalona z góry kwota. Zastrzeżenie umowne, przewidujące obowiązek zapłaty określonej kwoty przez stronę wypowiadającą umowę, zawartą na czas oznaczony, nie jest karą umowną w rozumieniu art. 483 § 1 k.c., gdyż nie jest związane z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania przez stronę, wypowiadającą umowę, ale z wykonaniem uprawnienia prawokształtującego. Nie jest również odstępnym w rozumieniu art. 395 k.c., gdyż dochodzi do jednostronnego zakończenia umowy wzajemnej w drodze wypowiedzenia, a nie odstąpienia. Zastrzeżenie opłaty, związanej z wypowiedzeniem umowy na czas oznaczony, jest dopuszczalne zgodnie z zasadą swobodnego kształtowania stosunku prawnego, wynikającą z art. 385 ¹ k.c. z ograniczeniami, wynikającymi głównie z art. 57 ust. 5 i 6. (vide: Maciej Rogalski, Komentarz do art. 57 ustawy - Prawo telekomunikacyjne, Lex)

W umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 02 maja 2014 r. i z dnia 18 czerwca 2015 r., zawartych z pozwaną, wskazano kwotowo wysokość ulgi, udzielonej jej jako abonentowi. Przewidziano w nich również zwrot ulgi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, w wysokości nie wyższej niż ustalona z góry kwota.

Powód wskazał sposób wyliczenia tak rozumianych kar umownych, który w ocenie Sądu nie budzi zastrzeżeń. Operator wyjaśnił, że dla umowy numer (...) wysokość kary umownej ustalono następująco: suma upustów: 4.830,73 zł., kara maksymalna: 4.830,73 zł., nominalny okres promocji w dniach: 731 dni, rzeczywisty okres promocji w dniach: 731 dni, data wygaśnięcia umowy: 02 maja 2016 r., data rozwiązania umowy: 31 stycznia 2016 r., dni do końca promocji: 92 dni, stawka dzienna kary: 6,60839 zł. (4.830,73 zł. : 731 dni), kara naliczona: 607,97 zł. (92 x 6,60839 zł.). Dla umowy numer (...) wysokość kary umownej ustalono w następujący sposób: suma upustów: 3.040,19 zł., kara maksymalna: 2.800,00 zł., nominalny okres promocji w dniach: 731 dni, rzeczywisty okres promocji w dniach: 731 dni, data wygaśnięcia umowy: 18 czerwca 2017 r., data rozwiązania umowy: 31 stycznia 2016 r., dni do końca promocji: 504 dni, stawka dzienna kary: 4,15895 zł. (3.040,19 zł. : 731 dni), kara naliczona: 2.096,11 zł. (504 x 4,15895 zł.).

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie powołanych przepisów oraz art. 353 k.c. i art. 354 § 1 k.c. orzekł, jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na zasądzoną w punkcie 2 wyroku kwotę 943,00 zł. składa się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w kwocie 43,00 zł., oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 900,00 zł., zgodnie z wnioskiem (karta 3v., 18v.).

O kosztach sądowych orzeczono w punkcie 3 wyroku na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2018, poz. 300) w zw. z art. 98 k.p.c., nakazując ściągnąć od pozwanej kwotę 57,00 zł. tytułem brakującej opłaty od pozwu, która w niniejszej sprawie wynosiła 100,00 zł. (powód uiścił 43,00 zł.)