Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

UZASADNIENIE

Powód, (...) Ltd z siedzibą w V., Malta, wniósł o zasądzenie od pozwanego H. W. (1) kwoty 3.205,49 zł. z odsetkami umownymi, wskazanymi w pozwie, i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że pozwany w dniu 24 grudnia 2016 r. dokonał rejestracji w systemie informatycznym (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, będącej pośrednikiem, świadczącym usługi kredytowe na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, po czym w dniu 18 kwietnia 2017 r. złożył wniosek o pożyczkę za pośrednictwem formularza, zamieszczonego na stronie internetowej (...) pl. (...) powyższego było zawarcie umowy pożyczki na odległość, chodziło przy tym o udzielenie pożyczki refinansującej spłatę zobowiązań strony pozwanej względem podmiotów trzecich. Po wygenerowaniu profilu klienta, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wysłała pozwanemu ramową umowę pożyczki w formie elektronicznej, regulującą zasady udzielania przez ww. Spółkę pożyczek. Warunkiem jej potwierdzenia było zalogowanie się pozwanego – za pośrednictwem strony internetowej pożyczkodawcy – do rachunku bankowego pozwanego, prowadzonego w systemie bankowości elektronicznej, co też pozwany uczynił w dniu 24 grudnia 2016 r. Potwierdził tym samym swoją tożsamość i wolę zawarcia ramowej umowy pożyczki. W dniu 18 kwietnia 2017 r. powód, działając za pośrednictwem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, dokonał przelewu pożyczki w kwocie 3.205,49 zł. na rachunek bankowy podmiotu trzeciego, wskazanego przez pozwanego. Dzień spłaty określono na 18 maja 2017 r. Zgodnie z umową pożyczki (...) całkowita kwota do spłaty wyniosła 3.205,49 zł. Wobec braku spłaty pożyczki, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podjęła liczne próby skontaktowania się z pozwanym, które nie przyniosły rezultatu. Wobec bezskuteczności działań windykacyjnych, pierwotny wierzyciel zawarł w dniu 01 sierpnia 2017 r. z powodem umowę cesji wierzytelności, której przedmiotem była m.in. wierzytelność dochodzona pozwem.

Pozwany, H. W. (1), nie stawił się na rozprawie i nie zajął stanowiska.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 24 stycznia 2017 r. sporządzona została przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. ramowa umowa pożyczki – L., (...), w której jako pożyczkobiorca wpisany został H. W. (1), posiadający adres do korespondencji: (...), (...)-(...) P., posiadający numer PESEL (...). Przedmiotem tej umowy było udzielenie przez pożyczkodawcę pożyczki, którą pożyczkobiorca zobowiązany był zwrócić na warunkach, określonych w ww. ramowej umowie pożyczki. Pożyczkę uważało się za udzieloną w momencie zaksięgowania przelewu na wskazanym we wniosku o zawarcie umowy pożyczki koncie bankowym pożyczkobiorcy. Warunkiem udzielenia pożyczki było zarejestrowanie się przez pożyczkobiorcę na stronie internetowej pożyczkodawcy, dokonanie przez niego prawidłowej weryfikacji za pomocą usługi (...), złożenie prawidłowo wniosku o udzielenie pożyczki, zaakceptowanie wniosku przez pożyczkodawcę, przejście przez pożyczkobiorcę pozytywnie weryfikacji i zawarcie umowy pożyczki w sposób określony w ramowej umowie pożyczki. Ramowa umowa została podpisana przez pożyczkodawcę. Podano w niej też, że usługi pośrednictwa kredytowego dla pożyczkodawcy świadczą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako pośrednik oraz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako operator.

W dniu 18 kwietnia 2017 r. jako potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki sporządzona została umowa pożyczki Nr (...) na kwotę 3.205,49 zł., której stronami byli (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i H. W. (1), posiadający numer PESEL (...). Zgodnie z ww. umową, całkowita kwota pożyczki wynosiła 3.205,49 zł., kwota refinansowana - 3.205,49 zł., prowizja 664,00 zł., całkowity koszt pożyczki 664,00 zł., całkowita kwota do zapłaty – 3.869,49 zł. Termin spłaty ustalono na dzień 18 maja 2017 r. Stosownie do pkt 2 umowy, zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy wypłata kwoty pożyczki 3.205,49 zł. nastąpić miała na rachunek bankowy, należący do (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Również ta umowa została podpisana jedynie przez pożyczkodawcę.

W dniu 18 kwietnia 2017 r. z rachunku H. W. (2), zamieszkałego w K. przy Al. (...), dokonany został przelew kwoty 664,00 zł. z adnotacją „Opłata za refinansowanie: (...).

(dowód: ramowa umowa pożyczki, k. 10-14, umowa pożyczki nr (...), k. 15, potwierdzenie przelewu, k. 7)

W dniu 01 sierpnia 2017 r. między (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i powodem - (...) Ltd z siedzibą w V., Malta, zawarta została umowa cesji wierzytelności, których listę stanowił Załącznik nr 1 do umowy. W Załączniku nr 1 co umowy cesji z dnia 01 sierpnia 2017 r. wymieniono m.in. umowę pożyczki nr (...), dłużnika H. W. (1), jego numer PESEL (...), datę zawarcia umowy pożyczki 18 kwietnia 2017 r., całkowitą kwotę do zapłaty 3.296,51 zł., kwotę kapitału do spłaty 3.205,49 zł.

(dowód: umowa cesji wierzytelności, k. 23-25, Załącznik nr 1, k. 27)

W dniu 17 lipca 2017 r. sporządzone zostały, kierowane do pozwanego, zawiadomienie o cesji na rzecz powoda wierzytelności z tytułu nie spłaconej umowy pożyczki z dnia 18 kwietnia 2017 r. o numerze (...) oraz wezwanie do zapłaty zadłużenia z tytułu tej umowy w kwocie 3.278,06 zł. w terminie 14 dni.

(dowód: zawiadomienie o cesji, k. 8, wezwanie do zapłaty, k. 9)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem powód nie wykazał, aby przysługiwało mu dochodzone roszczenie.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów, które jako dowód zostały złożone przez stronę powodową, a które nie były kwestionowane.

Zgodnie z art. 339 § 1 i § 2 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, Sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Sąd miał na uwadze, że w sporach z konsumentami należy zachować szczególną ostrożność przy ocenie ewentualnego przyjęcia za prawdziwe twierdzeń, zawartych w pozwie, zwłaszcza w sprawach, w których konsument nie podejmuje jakiejkolwiek obrony. Przy czym za niedopuszczalne należy uznać rozumowanie, zgodnie z którym z samego faktu milczenia pozwanego można wnioskować o potwierdzeniu przez niego prawdziwości twierdzeń powoda. Stąd za minimum w tego rodzaju sprawach należy uznać obowiązek przedstawienia umów, potwierdzających istnienie wierzytelności i legitymacji czynnej do jej dochodzenia przez powoda. Podkreślić przy tym należy, że sama możliwość wydania wyroku zaocznego nie zmienia rozkładu ciężaru dowodu.

Zgodnie z art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia okoliczności spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne.

Zdaniem Sądu, dowody przeprowadzone w niniejszej sprawie z inicjatywy powoda, nie są wystarczające do ustalenia, że doszło do zawarcia umowy pożyczki, będącej źródłem zobowiązania, z którego wynikać miałaby wierzytelność, dochodzona pozwem.

W szczególności podnieść należy, że powód jako stronę pozwaną wskazał H. W. (1), posiadającego numer PESEL (...). Tymczasem powyższy numer ewidencyjny należy do osoby o nazwisku (...). (vide: zaświadczenie systemu P. – Sad, k. 32)

Na uwagę zasługuje, że ani umowa ramowa pożyczki, ani umowa pożyczki nr (...) nie zostały przez pozwanego podpisane. Sąd nie miał możliwości ustalenia, czy pozwany zaakceptował wynikające z umowy ramowej z dnia 24 stycznia 2017 r. warunki pożyczki. Podkreślenia przy tym wymaga, że na podstawie dołączonego dokumentu bankowego nie da się ustalić podmiotu, na którego konto uiszczona została kwota 664,00 zł. (vide: karta 7).

W myśl przepisu art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej ilości.

Istotą zobowiązania, wynikającego z umowy pożyczki, jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Dotyczy to również zwrotu pożyczki, przy czym przedmiotem powrotnego przeniesienia własności nie muszą być te same pieniądze lub te same rzeczy zamienne, byle miały tę samą ilość i jakość. Przeniesienie własności przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdy prawem przewidziany sposób. W wypadku pieniędzy wchodzi w grę wydanie gotówki, przelew bankowy, otwarcie kredytu na rachunku bankowym itp. Umowa pożyczki jest umową dwustronnie zobowiązującą, co oznacza, że obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Dopóki przedmiot pożyczki nie zostanie wydany pożyczkobiorcy, dopóty nie może powstać obciążający go obowiązek jego zwrotu.

Powód powołał się na zawarcie przez pozwanego umowy pożyczki. Z przedłożonego egzemplarza ww. umowy wynika, że jej przedmiotem było przeniesienie środków pieniężnych w kwocie 3.205,49 zł. W ocenie Sądu, powód nie wykazał, aby ww. przedmiot został wydany, tj. że kwotę 3.205,49 zł. wypłacono pozwanemu, ani że – zgodnie z zapisem w pkt 2 umowy pożyczki nr (...) z dnia 18 kwietnia 2017 r., przelano ją na rachunek bankowy, należący do (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Brak również dowodu na tak zasadniczą w sprawie okoliczność, jak wydanie przez pozwanego dyspozycji wypłaty kwoty pożyczki na rzecz ww. Spółki. Jest to tym bardziej istotne, że pożyczkodawca korzystał z usług pośrednictwa kredytowego, świadczonych właśnie przez ww. (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., na rzecz której rzekomo pozwany wydał dyspozycję refinansowania kwoty 3.205,49 zł. Skoro powód nie udowodnił, że pożyczkodawca przeniósł na własność pozwanego przedmiot pożyczki, brak podstaw do uznania, że po stronie pozwanego jako pożyczkobiorcy powstał obowiązek zwrotu przedmiotu świadczenia.

Okoliczności powyższe są istotne, bowiem w przypadku cesji wierzytelności warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., V CSK 187/06).

Mając na uwadze powołane wyżej okoliczności, powództwo należało oddalić.