Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

UZASADNIENIE

Powódka M. P. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w Ł. kwoty 2000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że na skutek zdarzenia z dnia 9 listopada 2016 r. w O. - wybicia spod koła autobusu kamienia pochodzącego z uszkodzonego krawężnika, uszkodzeniu uległ należący do powódki samochód osobowy marki R. (...) nr rej. (...). Szkoda została zgłoszona następnego dnia, została zarejestrowana pod nr U- (...). Pozwana ostatecznie uznała swoją odpowiedzialność za szkodę wynikającą z tego zdarzenia i wypłaciła powódce odszkodowanie za uszkodzony pojazd w kwocie 1890,46 zł brutto, powódka nie jest płatnikiem podatku VAT. Powódka podniosła, że nie kwestionuje zakresu uszkodzeń pojazdu stwierdzonych w postępowaniu likwidacyjnym, jednak występując o wypłatę odszkodowania powódka zleciła wykonanie prywatnej analizy kosztów niezbędnej naprawy. Z kosztorysu prywatnego wynika, że pozwana zaniżyła wartość robocizny oraz nieprawidłowo przyjęła do wyceny nieoryginalne części zamienne, mimo że uszkodzone w pojeździe powódki były oryginalne, a pojazd w dacie szkody był zaledwie 3 letni. Pozwana pominęła szereg czynności przewidzianych technologią niezbędnych do wykonania przy takiej naprawie. Na podstawie tej opinii powódka powzięła wiedzę, że wartość naprawy uszkodzenia pojazdu powinna być oszacowana na kwotę 5132,19 zł, przez co pozwana powinna dopłacić powódce kwotę 3241,54 zł. Dodatkowo szkodę powódki powiększa koszt sporządzenia opinii prywatnej w kwocie 700 zł. Ponadto, zdaniem powódki, jej 3 – letni pojazd nawet po dokonaniu naprawy w pełni zgodnej z technologią producenta i przy wykorzystaniu oryginalnych części straci na wartości.

Pismem procesowym z dnia 26 maja 2017 r. powód zmodyfikował powództwo w ten sposób, że w miejsce punktu I pozwu wniósł o zasądzenie od pozwanej 3938,97 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od kwoty 3238,97 zł od dnia 11 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 700 zł od dnia 26 lutego 2017 r. do dnia zapłaty.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa. Wniosła o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych W uzasadnieniu podała, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności w zakresie, w jakim ją uznała w toku postępowania likwidacyjnego, uznając, że wypłacona powódce kwota 1890,46 zł w pełni zrekompensowała szkodę. Wskazała, że wykonana przez pozwanego wycena wysokości szkody została sporządzona zgodnie z wymogami producenta pojazdu, na podstawie kosztorysu E. z zastosowaniem średnich stawek za 1 rbg stosowanym na terenie miejsca zdarzenia. Pozwana zakwestionowała kosztorys sporządzony na zlecenie powódki.

Sąd ustalił, co następuje:

Na skutek zdarzenia z dnia 9 listopada 2016 r. w O. - wybicia spod koła autobusu kamienia pochodzącego z uszkodzonego krawężnika, uszkodzeniu uległ należący do powódki samochód osobowy marki R. (...) nr rej. (...). Szkoda została zgłoszona następnego dnia, została zarejestrowana pod nr U- (...). Pozwana ostatecznie uznała swoją odpowiedzialność za szkodę wynikającą z tego zdarzenia i wypłaciła powódce odszkodowanie za uszkodzony pojazd w kwocie 1890,46 zł brutto.

(dowód: bezsporne, decyzja o wypłacie odszkodowania k. 10, kosztorys E. nr (...) z dnia 17 listopada 2016 r. 13-14,akta szkody-płyta CD k.33)

Zgodnie z kalkulacją wykonaną na zlecenie powódki przez rzeczoznawcę D. K. koszt naprawy pojazdu wynosi 5132,19 zł.

(dowód: opinia rzeczoznawcy D. K. k. 19-20 )

Za sporządzenie kalkulacji powód uiścił kwotę 700 zł.

(dowód: faktura VAT k. 20v.)

Powódka za pośrednictwem pełnomocnika w piśmie z dnia 23 stycznia 2016 r. wezwała pozwanego do dopłaty spornej części odszkodowania oraz zwrotu ceny poniesionej za sporządzenie opinii prywatnej.

(dowód: wezwanie do zapłaty k.17-18)

Pozwana odmówiła powódce wypłaty odszkodowania ponad wypłacona kwotę 1890,46 zł brutto.

(dowód: decyzja o odmowie wypłaty odszkodowania w wyższej kwocie k.11-12,

Koszt naprawy uszkodzeń w samochodzie powodów marki R. (...) nr rej. o nr rej (...) powstałych wskutek zdarzenia z dnia 9 listopada 2016 r. z uwzględnieniem stawki za roboczogodzinę na poziomie 110 zł netto i przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych biegły sądowy A. P. (1) ustalił na kwotę (...),43 brutto (załącznik nr 1). Biegły przyjął średnią stawkę za roboczogodzinę na poziomie 110 zł netto właściwą dla warsztatów spoza sieci (...) zajmującymi się naprawami blacharsko-lakierniczymi w regionie. Wartość rynkową samochodu biegły ustalił na kwotę 38 400 zł, rynkowy ubytek wartości pojazdu ustalił na kwotę 1050 zł brutto.

(dowód: opinia biegłego wraz z kalkulacją naprawy A. P. k. 42-59)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stan faktyczny został ustalony na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, których prawdziwość nie była w toku postępowania kwestionowana. Analizując wartość uszkodzeń oraz wartość rynkową pojazdu oraz ubytek jego wartości Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny wartości pojazdów oraz kosztów napraw A. P. (1). Opinia biegłego co do dokonanych wyliczeń nie była w toku postępowania kwestionowana. Opinię tę sąd uznał za jasną, fachową i zupełną. Biegły w sposób wyczerpujący odpowiedział na zadane mu pytania a wyciągnięte wnioski w sposób szczegółowy uzasadnił.

W niniejszej sprawie pozwany ustalił wartość naprawy pojazdu powódki na kwotę 1890,46 i taką kwotę powódce wypłacił.

Z treści sporządzonej przez prywatnego rzeczoznawcę D. K. opinii nr (...) z dnia 21 grudnia 2016 r. wynika, że wartość napraw koniecznych do dokonania w pojeździe powódki na skutek zdarzenia z dnia 9 listopada 2016 r. wyliczył on na kwotę 5132,19 zł.

Kwestią sporną pomiędzy stronami była wartość naprawy uszkodzonego pojazdu. Z uwagi na rozbieżność stanowisk stron w zakresie wysokości należnego powódce odszkodowania. Sąd odwołał się do wiadomości specjalnych biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny pojazdów A. P. (1).

Biegły sądowy A. P. (1) na podstawie zebranego materiału dowodowego w postaci kosztorysu opracowanego przez pozwanego, kalkulacji naprawy uszkodzeń w samochodzie powódki marki R. (...) nr rej. (...) powstałych wskutek zdarzenia z dnia 9 listopada 2016 r. opracowanej przez rzeczoznawcę na zlecenie powodów, wycen pozwanego i powodów, dokumentacji fotograficznej zamieszczonej w aktach szkody, ustalił wartość naprawy pojazdu na kwotę (...),43 brutto.

Biegły sądowy, ustalając w sporządzonej opinii rozmiar szkody, do sporządzenia rzeczywistych kosztów naprawy przyjął średnią stawkę za roboczogodzinę na poziomie 110 zł netto właściwą dla warsztatów spoza sieci (...) zajmującymi się naprawami blacharsko-lakierniczymi w regionie. Wysokość stawki oparł o średnie stawki stosowane w warsztatach dobrej klasy zajmującymi się naprawami blacharsko-lakierniczymi w regionie zamieszkania powódki. Wskazał, że warsztaty (...) w okresie powstania szkody stosowały średnie stawki za roboczogodziną na poziomie 130 zł netto.

Biegły ustalił, że stawka roboczogodziny przyjęta przez pozwanego na poziomie 49 zł netto znacząco odbiega od średnich stawek za roboczogodzinę stosowanych w regionie. Stwierdził, że nie powinno się stosować znajdujących się w kosztorysie pozwanego potrąceń, tzw. urealniania części zamiennych w wysokości 28% oraz potrąceń dla materiału lakierniczego w wysokości 33% dla wszystkich uszkodzonych elementów. Takie podejście spowodowałoby brak możliwości dokonania naprawy w sposób zgodny z technologią producenta z odszkodowania wyliczonego z uwzględnieniem takich potrąceń. Wyjaśnił, że potrącenia cen części w przypadku szkód likwidowanych z obowiązkowego ubezpieczenia OC sprawcy mają uzasadnienie w przypadku stwierdzenia występowania uszkodzeń niezwiązanych z przedmiotową szkodą, śladów wyraźnego zużycia eksploatacyjnego (np. korozja) lub stwierdzonych wyraźnych śladów wcześniejszych napraw poszczególnych elementów bądź w przypadku uszkodzeń powłoki lakierowej na poszczególnych elementach. W takim przypadku konieczne jest zastosowanie potrąceń i powinno być to opisane przez rzeczoznawcę pozwanego. Biegły nie stwierdził, aby w zakresie odpowiadającym rozpatrywanej szkodzie były zawarte informacje lub dokumenty, które stwierdzałyby, że pojazd posiadał elementy nieoryginalne, inne niż dedykowane do tego modelu pojazdu przez producenta marki R..

Biegły posłużył się do sporządzenia kalkulacji naprawy systemem komputerowym (...) wg stanu na listopad 2016 r. najbardziej właściwego na dzień powstania szkody. Program (...) opiera się na pracochłonnościach określonych przez producentów pojazdów oraz na cenach części zamiennych oryginalnych dostarczanych od ich importerów. Ponadto kosztorys powinien zawierać dodatkowe informacje związane z technologią producenta, tj. takie elementy jak wymiana elementów technologicznych, przygotowanie do lakierowania czy też konserwacja uszkodzonych elementów nadwozia.

Uwzględniając powyższe biegły ustalił rzeczywisty koszt naprawy samochodu R. (...) o nr rej (...) z uwzględnieniem stawki za roboczogodzinę na poziomie 110 zł netto i przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych na kwotę (...),43 brutto (załącznik nr 1). Biegły przeliczył wysokość kosztów naprawy z zastosowaniem średniej stawki za roboczogodzinę w miejscu zamieszkania powoda na poziomie 110 zł netto oraz z zastosowaniem cen części alternatywnych o potwierdzonej jakości odpowiadającym częściom oryginalnym z sieci sprzedaży marki R. (sygn. znakami O lub Q). Wykonana optymalizacja części zamiennych dała podstawę do stwierdzenia, że do pojazdu R. (...) nie występują żadne zamienniki (sygn. znakami O,Q – załącznik nr 2 wykaz z optymalizacji części).

W celu ustalenia rynkowego ubytku wartości pojazdu w następstwie szkody biegły sądowy dokonał ustalenia wartości rynkowej pojazdu na dzień powstania szkody.

Do wyliczenia wartości pojazdu R. (...) o nr rej (...) przed powstaniem szkody biegły posłużył się notowaniami cen (...) Samochodowych – wartości rynkowe (...) wydanymi przez (...) Ekspert najbardziej aktualnymi na dzień powstania i zgłoszenia szkody. Jako podstawę do ustalenia średniej wartości pojazdu przyjął rok produkcji pojazdu, na jego bazie bowiem jest określana wartość bazowa pojazdu, będąca średnią wartością rynkową pojazdu przedmiotowej marki, typu i modelu.

Na podstawie notowań cen rynkowych wartość bazową przedmiotowego pojazdu R. (...) na dzień powstania szkody biegły ustalił na kwotę 37 600 zł brutto.

Do określenia wartości rynkowej pojazdu biegły przyjął:

- wartość bazową pojazdu wycenianego w kwocie 37 600 zł,

- korektę wartości ze względu na datę pierwszej rejestracji ( wartość pojazdu bazowego określana jest dla pojazdów wprowadzonych do ruchu w maju roku pojazdu (w tym przypadku maj 2013 r.) przedmiotowy pojazd został wprowadzony do ruchu 01 stycznia 2013 r., dla pojazdu zarejestrowanego przed dniem 15 maja roku produkcji, należy zastosować odpowiednią korektę ujemną jego wartości, natomiast dla pojazdu zarejestrowanego po 15 maja roku produkcji – korektę dodatnią, w przypadku pojazdu powódki biegły zastosował korektę dodatnią – 302 zł;

- korektę wartości z tytułu dodatkowego wyposażenia różniącego się od bazowego, w pojeździe powódki biegły stwierdził wyposażenie dodatkowe w związku z tym zastosował korektę dodatnią w wysokości – 1 550 zł.

- korektę z tytułu różnicy przebiegu: biegły wskazał, że przebieg pojazdu został określony na poziomie wyższym niż normatywny i określony przez likwidatora na 85 608 km, w związku z powyższym zastosował korektę ujemną w wysokości 2,60% - 1 025 zł .

Uwzględniając powyższe korekty wartość rynkową pojazdu biegły ustalił na kwotę 38 400 zł.

Biegły ustalił rynkowy ubytek wartości pojazdu metodą (...) oraz (...)

–EKSPERT. Jako zasadnicze kryterium ustalania rynkowego ubytku wartości pojazdu w tych metodach biegły wskazał koszty naprawy ustalone przy założeniu, że naprawa została wykonana prawidłowo, zgodnie z zalecaną przez producenta technologią i przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych. W niniejszej sprawie biegły przyjął koszt naprawy wyliczony w oparciu o normy robocizny i technologię producenta przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych i stawek robocizny na średnim poziomie dla specjalistycznych warsztatów naprawczych, spełniającego kryteria prawidłowego wykonania naprawy.

Uwzględniając powyższe, rynkowy ubytek wartości pojazdu po prawidłowo wykonanej naprawie wyliczony metodą (...) wynosi 1400 zł brutto. Rynkowy ubytek wartości pojazdu po prawidłowo wykonanej naprawie wyliczony metodą (...) Ekspert 700 zł brutto.

Przedstawione metody pozwalają określić wielkość ubytku wartości pojazdu w następstwie szkody przy zastosowaniu zróżnicowanych kryteriów. W każdym przypadku określania ubytku koniecznym jest szacownie jego wartości według metody oceny zakresu uszkodzeń nadwozia i ramy.

Na podstawie powyższych wyliczeń biegły sądowy do ustalenia rynkowego ubytku wartości rynkowej pojazdu w następstwie szkody przyjął średnią z dwóch wyliczeń, i rynkowy ubytek wartości pojazdu ustalił na kwotę 1050 zł brutto.

Sąd podzielił wyliczenia powoda, co do poszczególnych wartości nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania. Nie były one także kwestionowane przez strony.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowią przepisy art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. Stosownie do treści art. 805 § 1 k.c. ubezpieczyciel przez umowę ubezpieczenia zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeśli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia ( § 3). Nadto, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela ( § 4). Z kolei przesłankę odpowiedzialności ubezpieczyciela stanowi stosownie do treści art. 361 k.c. istnienie związku przyczynowego pomiędzy normalnymi następstwami działania lub zaniechania ubezpieczonego, a zaistniałą szkodą. Stosownie do art. 363 § 1 k.c. w razie uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty. Obowiązek naprawienia przez szkody obejmuje zatem wszelkie straty, które poniósł poszkodowany. Podkreślić trzeba, iż efekt naprawienia szkody zostanie osiągnięty, jeżeli uszkodzony pojazd zostaje doprowadzony do stanu technicznej używalności, która odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem. W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W tym zakresie należy uwzględnić dyspozycję art. 363 § 1 k.c. wskazujący iż naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo pociągało nadmierne trudności lub koszty, roszczenie ograniczone zostałoby do świadczenia w pieniądzu.

W niniejszej sprawie powód żądał kosztów naprawy pojazdu. Koszt naprawy uszkodzeń w samochodzie powódki marki R. (...) o nr rej (...) powstałych wskutek zdarzenia z dnia 9 listopada 2016 r. biegły sądowy ustalił na kwotę na kwotę (...),43 brutto, wartość rynkową tego pojazdu w stanie nieuszkodzonym na dzień powstania szkody ustalił na kwotę na kwotę 38 400 zł, wartość rynkową ubytku wartości pojazdu oszacował na kwotę 1050 zł brutto.

Powódka swoje roszczenie wywodzą z treści art.361 k.c. w zw. z art.363 k.c. Ugruntowane poglądy Sądu Najwyższego w przedmiocie naprawienia szkody potwierdzają, że odszkodowanie ma charakter kompensacyjny i ma na celu pełne wyrównanie poniesionej przez poszkodowanego straty (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 06 września 1984 r., sygn.. akt II CR 302/84).

Mając powyższe na uwadze oraz to, że pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie w wysokości 1890,46 zł, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki zgodnie z żądaniem kwotę 3938,97 zł. Pismem procesowym z dnia 26 maja 2017 r. powód zmodyfikował powództwo w ten sposób, że w miejsce kwoty wskazanej w punkcie I pozwu wniósł o zasądzenie od pozwanej 3938,97 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od kwoty 3238,97 zł od dnia 11 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 700 zł od dnia 26 lutego 2017 r. do dnia zapłaty. Z opinii biegłego sądowego A. P. (1) wynika, że na szkodę powódki w pojeździe składają się: wartość naprawy w kwocie 4079,43 zł oraz utrata wartości pojazdu w kwocie 1050 zł, co daje łącznie kwotę 5129,43 zł. Pozwana wypłaciła powódce kwotę 1890,46 zł. Wobec powyższego, dla wyrównania szkody należało zasądzić kwotę 3238,97 zł oraz kwotę 700 zł jako szkodę powódki wynikającą z poniesienia kosztu opinii prywatnej, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia kolejnego po dniu doręczenia pozwanej (26 stycznia 2017 r.) pisma powódki z dnia 23 stycznia 2017 r. (k.17-18).

Sąd uznał za zasadne także żądanie w zakresie kwoty 700 zł wynikające z kalkulacji kosztów naprawy zleconej przez powoda. W ocenie Sądu koszt pomocy świadczonej przez osobę posiadającą wiedzę specjalną i niezbędne kwalifikacje zawodowe jest w tym wypadku niezbędny i uzasadniony. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w uchwale z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie III CZP 75/11 Uzasadnione i konieczne koszty pomocy świadczonej przez osobę mającą niezbędne kwalifikacje zawodowe, poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym prowadzonym przez ubezpieczyciela, mogą w okolicznościach konkretnej sprawy stanowić szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 36 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). W konsekwencji Sądu zasądził od pozwanego także kwotę 700 zł zgodnie z żądaniem pozwu z odsetkami obliczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

O roszczeniu odsetkowym Sąd orzekł w całości zgodnie z żądaniem powoda. Stosownie do treści przepisu art. 359 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu, jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe. W przedmiotowej sprawie powód domagał się przyznania odsetek ustawowych. Sąd zasądził należne odsetki zgodnie z żądaniem pozwu. Sąd miał przy tym na uwadze treść przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r.), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Powód zgłosił szkodę w dniu 10 listopada 2016 r.

O kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Za stronę przegrywającą sprawę w całości należało uznać pozwanego, zatem został on zobowiązany do zwrotu przeciwnikowi kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu zasądzone w wyroku, niezbędne do celowego dochodzenia roszczeń przez powoda składają się: kwota 100 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, kwota 700 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego oraz kwota 900 zł tytułem zastępstwa procesowego. Pozwany został obciążony także opłatą od rozszerzonego powództwa, którą w kwocie 97 zł potrącono z pozostałej części zaliczki uiszczonej przez pozwaną na wynagrodzenie biegłego, zaś w pozostałej niewykorzystanej części w kwocie 194,89 zł zaliczkę zwrócono.

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2.(...),

3.(...).

O., dnia 07.08.2017 r.