Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Wojciech Kottik

Protokolant –sekr. sąd. A. O.

w obecności oskarżyciela publ. M. W.

po rozpoznaniu w dniu 28/01/2015r. i 20/02/2015r., sprawy

1. M. B. (1)

córki M. i J. z domu W.

ur. (...) w R.

obwinionej o to, że:

w dniu 03 listopada 2014r. o godz. 10:40 w O. na (...) kierując samochodem m-ki S. o nr rej (...) nie zastosowała się do znaku F-10 „kierunki na pasach ruchu” w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z pojazdem m-ki H. o nr rej (...) powodując uszkodzenia pojazdów czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. § 72 ust. 1 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych

2. S. I.

syna J. i P. z domu S.

ur. (...) w S.

obwinionego o to, że:

w dniu w dniu 03 listopada 2014r. o godz. 10:40 w O. na (...) kierując samochodem m-ki H. o nr rej (...) podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, nie udzielił pierwszeństwa przejazdu dla kierującej samochodem m-ki S. o nr rej (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia i uszkodzenia pojazdów czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1, 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym

ORZEKA

I.  obwinionych M. B. (1) i S. I. uznaje za winnych popełnienia zarzucanych im czynów i za to z mocy art. 86 § 1 kw skazuje M. B. (1) na karę grzywny w wymiarze 500 (pięćset) złotych a obwinionego S. I. na karę 400 (czterysta) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionych zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie po 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 40,- (czterdzieści) złotych S. I. i w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych M. B. (1).

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 listopada 2014 r., około godziny 10 ^{( 40)} obwinieni M. B. (1) i S. I. kierowali samochodami, odpowiednio – S. o nr rej. (...) i H. o nr rej. (...) jadąc ulicą (...) w O. w kierunku (...). Rondo to ma wyznaczone dwa, oddzielone liniami poziomymi, pasy ruchu, a przed wjazdem na nie z ul. (...) stoi ustawiony znak F-10 „kierunki na pasach ruchu”, który określa, że z prawego pasa ruchu można jechać na nim jedynie na wprost i w prawo, a z lewego pasa na wprost i w lewo. Obwiniony S. I. zamierzał na tym rondzie pojechać na wprost i zjechać z niego w ul. (...), dlatego zajął lewy pas ruchu, natomiast M. B. (1) zamierzała zjechać z ronda w ul. (...) – (...), a więc skręcała w lewo, a mimo to, zajęła prawy pas ruchu. Kierujący praktycznie równocześnie wjechali na to rondo i kiedy S. I. chcąc zjechać w ul. (...) zmienił pas ruchu z lewego na prawy ronda zderzył się z poruszającą się tym pasem i skręcającą w lewo M. B..

W wyniku zderzenia w samochodzie H. został porysowany i zerwany z zaczepów przedni zderzak, pogięty prawy przedni błotnik oraz rozbity i przemieszczony prawy reflektor. W samochodzie S. zostały pogięte lewe przednie i tylne drzwi, pogięty lewy tylny błotnik oraz porysowany lewy próg.

Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji po wysłuchaniu relacji kierujących, obejrzeniu uszkodzeń pojazdów i miejsca zdarzenia uznali oboje kierujących za współsprawców zderzenia i zaproponowali im przyjęcie mandatów karnych za popełnione wykroczenia w kwocie po 450,- zł. Wobec odmowy ich przyjęcia przez obwinionych został, po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających, skierowany przeciwko nim wniosek o ukaranie.

(dowód: notatka urzędowa – k. 9, 12; wydruki z bazy (...) k. 7,8; protokoły oględzin k.10, 11; szkic k. 13; płyta ze zdjęciami k. 27; informacja (...) (...) Policji K. O. k. 48; częściowo wyjaśnienia obwinionych - M. B. k. 45 – 45v, S. I. k. 45v; zeznania świadków - M. G. k. 45v, A. S. k. 46)

Obwiniona M. B. (1) w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i stwierdziła, że nie wie skąd nadjechał współobwiniony, a ona już przejechała zjazd w ul. (...) i nagle poczuła uderzenie w lewy bok. Przyznała że nie kojarzy znaków przed wjazdem na to rondo.

Obwiniony S. I. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, twierdząc, że na to rondo wjechał zgodnie z oznakowaniem i poruszał się po nim zgodnie z tym oznakowaniem. Jego zdaniem nie mógł przewidzieć, że pani kierująca S. z prawego psa skręci w lewo.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obojga obwinionych zasługują na wiarę jedynie co do ich relacji dotyczących sposobu wjazdu i poruszania się po przedmiotowym rondzie. Nie zasługują natomiast na wiarę odnośnie wzajemnego oskarżania się o spowodowanie zderzenia pojazdów i naruszenia obowiązujących przepisów. Pozostają one, bowiem w oczywistej sprzeczności ze stanowczymi i konsekwentnymi zeznaniami obu funkcjonariuszy Policji obsługujących to zdarzenie oraz interpretacją obowiązujących przepisów.

Sąd nie znalazł podstaw by odmówić wiarygodności zeznaniom obu wskazanych wyżej świadków. Dowody te wzajemnie się uzupełniają, tworząc pełny obraz przedmiotowego zdarzenia.

Stan faktyczny tej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, bo jest bezsporne, że kierująca S. na to rondo wjechała prawym pasem, po czym, niezgodnie z oznakowaniem, skręciła w lewo zmierzając do zjazdu w ul. (...) - (...). W tym samym czasie kierujący H., po wjechaniu lewym pasem na to rondo zamierzając zjechać w ul. (...) zmienił pas, z lewego na prawy i zderzył się ze S..

W świetle powyższych rozważań i zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina obojga obwinionych, nie budzi wątpliwości i została należycie wykazana.

Obwiniony S. I. w dniu 03 listopada 2014 r., o godzinie 10 ⁴⁰ w O. na (...) kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, nie udzielił pierwszeństwa przejazdu dla kierującego samochodem m-ki S. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia i uszkodzenia pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wyczerpał dyspozycje przepisów art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1, 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Natomiast obwiniona M. B. (1) w dniu 03 listopada 2014 r., o godzinie 10 ⁴⁰ w O. na (...) kierując samochodem marki S. o nr rej. (...) nie zastosowała się do znaku F-10 „kierunki na pasach ruchu” w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z pojazdem m-ki H. o nr rej. (...) powodując uszkodzenia czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wyczerpała dyspozycje przepisów art. 86 § 1 kw w zw. § 72 ust. 1 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Należy podkreślić, że mimo iż obwiniony S. I. wjechał na to skrzyżowanie zgodnie z oznakowaniem pionowym i zgodnie z tym oznakowaniem zamierzał zjechać z ronda w ul. (...), to jednak zjeżdżając z tego ronda musiał zmienić zajmowany wcześniej lewy pas ruchu na prawy. W tym właśnie momencie musiał zgodnie z regułą wyrażoną w przepisie art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym ustąpić pierwszeństwa pojazdowi znajdującemu się na tym pasie (w tym przypadku pojazdowi współobwinionej M. B.). Dla odpowiedzialności tego obwinionego nie ma decydującego znaczenia, to że kierująca S. nie zastosowała się do obowiązującego oznakowania pionowego, które de facto zabraniało jej w tym miejscu skrętu w lewo z zajmowanego wcześniej prawego pasa ruchu. Nie może jednak być tak, że kierujący zjeżdżający z ronda i zmieniający tym samym pas ruchu musi analizować z którego wjazdu na rondo wjechał pojazd poruszający się pasem na który musi wjechać aby opuścić rondo. Przecież w niniejszej sprawie mogło się tak zdarzyć, ze kierująca S. na rondo wjechałaby nie z ul. (...), a z ul. (...) i zajęłaby prawy pas ronda też zamierzając zjechać w ul. (...)- (...). Jest oczywiste, że wówczas poruszałaby się zgodnie z oznakowaniem i kierujący H. musiałby bez żadnych wątpliwości ustąpić jej pierwszeństwa.

Jeśli natomiast chodzi o współobwinioną M. B. jej twierdzenie, że jest niewinna, bo ona już była w skręcie, w żaden sposób nie może jej ekskulpować, bo to ona poruszała się po tym rondzie nie stosując się do wskazań oznakowania pionowego.

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez obwinionych czynów. Zwłaszcza umyślne naruszenie przez oboje obwinionych podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz kultury jazdy.

Sądu uznał, że stopień szkodliwości czynu, którego dopuściła się obwiniona M. B. jest wyższy niż czynu S. I., bo to ona nie zastosowała się do nakazu wynikającego ze znaku pionowego a więc dyrektywy stojącej wyżej w hierarchii norm prawnych niż obowiązek wynikający z ogólnego przepisu ustawy Prawo o ruchu drogowym (art. 5 ust. 1- 3 ustawy Prawo ruchu drogowym). Sąd wziął również pod uwagę dotychczasową karalność obojga obwinionych za wykroczenia drogowe ( k. 7, 8).

Sąd nie doszukał się po stronie obojga obwinionych żadnych istotnych okoliczności łagodzących.

W świetle wskazanych wyżej okoliczności wymierzone obwinionym kary grzywny nie mogą być uznane za rażąco surowe, a mają one za zadanie przede wszystkim wdrożenie obwinionych do przestrzegania porządku prawnego.

Biorąc pod uwagę fakt, iż obwinieni są osobami dysponującymi stałym źródłem dochodu, Sąd obciążył ich obowiązkiem poniesienia kosztów postępowania i opłaty w myśl przytoczonych w wyroku przepisów.