Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: st. sekr. sądowy Roksana Jankowska

w obecności oskarżyciela publ. S. N.

po rozpoznaniu w dniach 15 grudnia 2017 r., 24 stycznia 2018r. sprawy

D. K. (1)

s. J. i A. z domu R.

ur. (...) w M.

obwinionego o to, że:

w dniu 15 lipca 2017 r. o godz. 15:30 w miejscowości N. (...) kierując pojazdem marki O. o nr rej (...), podczas manewru wymijania z pojazdem marki P. o nr rej (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu, w wyniku czego zderzył się czołowo z jadącym z naprzeciwka pojazdem marki P., czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86§ 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

ORZEKA:

I.  obwinionego D. K. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw koszty postepowania ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

D. K. (1) został obwiniony o to, że w dniu 15 lipca 2017 r., o godz. 15 ³⁰ w miejscowości N. (...), kierując pojazdem marki O. o nr rej. (...) podczas manewru wymijania z pojazdem marki P. o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu, w wyniku czego zderzył się czołowo z jadącym z naprzeciwka pojazdem marki P., czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 1 .

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 15 lipca 2017 r. około godziny 15 ³⁰ obwiniony D. K. (1) kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...), jadąc od strony miejscowości S. w kierunku miejscowości J. przez miejscowość N.. W tym samym czasie w kierunku przeciwnym samochodem P. (...) o nr rej. (...) kierowała K. P. (1) przewożąc dzieci z miejscowości S. do S.. Droga, którą poruszały się te pojazdy, mimo, że posiadała asfaltową nawierzchnię była wąska i obowiązywało na niej ograniczenie prędkości do 30 km/h. W momencie, kiedy pojazdy zbliżały się do posesji nr (...) w miejscowości N. kierująca samochodem P. poruszała się z prędkością ok. 45 km/h a jadący z przeciwka obwiniony - z prędkością ok. 30 km/h. Kierująca P. jechała nie przy samej prawej krawędzi jezdni i w wyniku niezachowania przez nią odstępu od wymijanego samochodu O. doprowadziła do zderzenia z tym samochodem, którego kierujący próbował jeszcze zjechać maksymalnie na prawo. W wyniku zderzenia samochody zostały zniszczone w znacznym zakresie, na szczęście podróżujące nimi osoby nie doznały poważniejszych obrażeń. Wezwani na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Wydziału Ruchu Drogowego K. w O. sporządzili z czynności dokumentację, a wobec wątpliwości co do sprawstwa nie stosowali postępowania mandatowego wobec kierujących. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ostatecznie prowadzący je funkcjonariusz zdecydował o skierowaniu wniosku o ukaranie D. K. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

(dowody: notatka urzędowa k. 1; szkic k. 2; protokół oględzin – k. 3, 4; dokumentacja fotograficzna k. 29-32, 51, płyta CD ze zdjęciami k. 86; opinia biegłego k. 57-79; wyjaśnienia D. K. - k. 52; zeznania świadków – A. S. k. 52; M. S. k. 52v; M. P. k. 53, częściowo K. P. k. 53, zeznania biegłego k. 89)

Obwiniony D. K. przesłuchany w niniejszym postępowaniu nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i wyjaśnił, że tego dnia jechał z kolegą ze S. do O.. Kiedy przejeżdżał przez N. i zbliżał się do skrzyżowania z drogą do miejscowości G. spostrzegł nadjeżdżający z przeciwka z dużą prędkością samochód m-ki P.. Kierująca tym pojazdem jechała środkiem drogi i mimo, że on widząc zachowanie samochodu jadącego z przeciwka zjechał maksymalnie do prawej strony doszło do zderzenia lewymi przednimi narożnikami pojazdów

(wyjaśnienia obwinionego - k. 52)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego wyjaśnienia obwinionego zasługują na wiarę. Ponieważ przeprowadzone dowody osobowe – zeznania świadków i wyjaśnienia obwinionego nie dały wystarczających i pewnych podstaw do przyjęcia, która z wzajemnie sprzecznych wersji kierujących oboma pojazdami jest wiarygodna Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych. Biegły ten, po przeprowadzeniu szczegółowej analizy zarówno osobowych źródeł dowodowych, jak i przede wszystkim nieosobowych – zabezpieczonych śladów, dokumentacji policyjnej i przede wszystkim dokumentacji zdjęciowej sporządził opinię, której wnioski w pełni zasługują na podzielenie. Biegły korzystając również ze specjalistycznego programu komputerowego, przeprowadził symulacje które pozwoliły na ustalenie zarówno prędkości obu pojazdów bezpośrednio przed zderzeniem jak i torów ich ruchu. Na tej podstawie biegły uznał, że to kierująca samochodem P. nie dość, że poruszała się z prędkością ok. 45 km/h, to jeszcze nie jechała maksymalnie przy prawej krawędzi jezdni i to ona, mimo „ucieczki” obwinionego częściowo na prawe pobocze doprowadziła do zderzenia narożnikami przednimi lewymi pojazdów. Biegły bardzo szeroko, zarówno w opinii pisemnej, jak i ustnej uzasadnił swoje stanowisko. Przedstawił te elementy zgromadzonego materiału dowodowego, które doprowadziły go do wyciągnięcia takich właśnie wniosków.

Sąd uznał, że pisemna opinia biegłego, potwierdzona również ustną opinią, jest pełna, jasna i spójna, a tym samym w pełni zasługuje na wiarę. Biegły w sposób szczegółowy ustosunkował się do poszczególnych zagadnień, jakie powstały w trakcie rozpoznawania sprawy.

W świetle tej opinii Sąd uznał, że w pełni na wiarę zasługują nie tylko wyjaśnienia obwinionego ale i zeznania świadków – zarówno pasażera pojazdu kierowanego przez obwinionego, jak i obu funkcjonariuszy Policji interweniujących w tej sprawie. Natomiast nie mogą, z tych samych względów, w pełni zasługiwać na podzielenie zeznania pokrzywdzonej K. P. (1) – w szczególności w zakresie dotyczącym prędkości z jaką miała się ona poruszać w tym miejscu bezpośrednio przed zderzeniem oraz toru jej ruchu.

Również pozostałe przeprowadzone w tym postępowaniu dowody nie dały, w przekonaniu Sądu, podstaw do uznania, że obwinionemu można przypisać zarówno sprawstwo w zakresie dotyczącym zarzucanego mu czynu jak i innego naruszenia przepisów prawa.

W tym stanie rzeczy z powodów wskazanych wyżej Sąd nie mógł wydać innego wyroku niż uniewinniający obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli przytoczonego w wyroku przepisu art. 118 § 2 kpw.