Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2015r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Wojciech Kottik

Protokolant –sekr. sąd. J. J. (1)

w obecności oskarżyciela publ. S. Ś.

po rozpoznaniu w dniu 22/07/2015r., sprawy

A. B.

syna J. i J. z domu D.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

w dniu 27.03.2015r. o godzinie 16:30 na ul. (...) w O. kierując samochodem marki V. (...) o nr rej (...) nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem marki T. o nr rej (...), zmuszając go do zmiany pasa ruchu, w wyniku czego zderzył się z jadącym tym pasem ruchu kierującego pojazdem marki O. o nr rej (...) powodując uszkodzenia pojazdów oraz zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 17 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym

ORZEKA

I.  obwinionego A. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. z art. 86 § 1 kw w związku z art. 17 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym skazuje go na karę grzywny w wymiarze 600 (sześćset) złotych;

II.  zwalnia obwinionego od kosztów postępowania i opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 27 marca 2015 r., o godz. 16 ^{( 32)}, pokrzywdzony J. K. kierował samochodem osobowym marki T. o nr rej. (...) jadąc prawym pasem ulicy (...), od strony skrzyżowania z ul. (...), w kierunku ul. (...). W tym samym czasie lewym pasem tej ulicy, w tym samym kierunku, jechał samochód osobowy O. o nr rej. (...) kierowany przez R. G. (1). Bezpośrednio za pojazdem m-ki T. jechał nieustalony samochód dostawczy. Kiedy wszystkie te 3 pojazdy zbliżały się do drogi dojazdowej prowadzącej do (...) z drogi tej na prawy pas ulicy (...) wyjechał samochód osobowy m-ki V. (...) o nr rej. (...) kierowany przez obwinionego A. B.. Manewr kierującego (...) wykonany został na tyle blisko nadjeżdżającej T., że zmusił kierującego nią do manewrów obronnych, hamowania i gwałtownego zmiany kierunku ruchu w lewo. W efekcie wjechał on częściowo na tor ruchu poruszającego się lewym pasem O. uderzając w ten pojazd i spychając go częściowo na pas zieleni.

W wyniku zderzenia w samochodzie T. porysowany został przedni zderzak z lewej strony, pogięty i porysowany lewy przedni błotnik, pogięta i porysowana felga lewego przedniego koła, wyrwany z zaczepów lewy przedni kierunkowskaz, rozbite lewe zewnętrzne lusterko, pogięte i porysowane drzwi przednie lewe i tylne lewe oraz pogięte i porysowane lewy tylny błotnik oraz zderzak tylny z lewej strony. Natomiast w samochodzie O. porysowany został błotnik tylny prawy oraz nadkole prawe tylne, pogięte i porysowane drzwi prawe tylne i przednie a także błotnik prawy przedni, rozbita obudowa prawego przedniego kierunkowskazu, pogięta i porysowana felga prawego przedniego koła, porysowany zderzak przedni z prawej strony i rozbite prawe zewnętrzne lusterko.

(dowód: notatka urzędowa – k. 4; szkic – k. 5; protokoły oględzin – k. 6-8, wydruk z bazy (...) k. 26; płyta z nagraniem z monitoringu – k. 36; zeznania świadków – A. K. – k. 47v, R. G. – k. 47v;)

Obwiniony w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że manewr włączenia się do ruchu wykonał po upewnieniu się, że ulicą (...) jadą pojazdy tylko lewym pasem i to w odległości 15-20 m i on uznał, że może bezpiecznie włączyć się do ruchu na prawym pasie.

(wyjaśnienia – k. 47)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na wiarę. W ocenie Sądu stanowią one wyłącznie wyraz przyjętej linii obrony zmierzającej do uniknięcia przez niego odpowiedzialności. Z tymi dowodem w jaskrawej sprzeczności pozostają nie tylko zeznania świadków – kierowców samochodów T. i O., ale i przede wszystkim nagranie z kamery monitoringu zamontowanej na skrzyżowaniu ul. (...). Mimo, że nagranie to zawiera obraz zdarzenia zarejestrowany ze znacznej odległości, to jednak na podstawie tego dowodu można stwierdzić bez cienia wątpliwości, że wbrew wyjaśnieniom obwinionego pojazdy jadące „w górę” ulicą (...) poruszały się nie tylko jej lewym pasem ale i pasem prawym i to pasem tym jechały 2 pojazdy, samochód pokrzywdzonego A. K. i za nim jeszcze jeden nieustalony pojazd typu dostawczego (np. F. (...) lub C. (...)). Ponadto z nagrania tego wynika również bezspornie, że manewr włączenia się do ruchu został przez obwinionego wykonany na tyle blisko przed nadjeżdżającym pojazdem m-ki T., że kierujący nim został zmuszony do podjęcia manewrów obronnych aby uniknąć uderzenia w samochód obwinionego.

Odnosząc się do zeznań świadków kierujących pojazdami T. i O. to należy podkreślić, że świadkowie ci to osoby zupełnie obce dla obwinionego i choćby z tego powodu niezainteresowane tym, aby bezpodstawnie go pomawiać. Gdyby faktycznie manewr zmiany pasa ruchu, jak deklaruje obwiniony, wykonał on prawidłowo, bez „zajechania” drogi pokrzywdzonemu K. to opisane wyżej dalsze zachowanie pokrzywdzonego byłoby zupełnie nieracjonalne. Sąd nie dopatrzył się w zeznaniach zarówno kierującego T. jak i O. żadnych cech dyskredytujących te relacje a drobne rozbieżności, jakie w nich wystąpiły można łatwo wytłumaczyć upływem czasu od dnia zdarzenia.

Należy dodatkowo podkreślić, że z wypowiedziami wskazanych wyżej świadków koresponduje w pełni obiektywny dowód w postaci nagrania z kamery monitoringu miejskiego opisany wyżej. Wiarygodności powyższego nagrania nie można skutecznie podważać i w jego świetle tym bardziej wiarygodnie brzmią zeznania wskazanych wyżej świadków.

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka M. R., kolegi i pasażera samochodu obwinionego w zakresie jakim twierdził on, że obwiniony zachował szczególną ostrożność podczas manewru włączania się do ruchu, bo przeczą im opisane wcześniej inne dowody.

Uznając, że tym samym powyższe dowody stanowią wystarczającą podstawę pewnych ustaleń Sądu, obwinionemu można przypisać popełnienie zarzucanego mu wykroczenia wyczerpującego dyspozycje przepisów art. 86 § 1 kw w zw. z art. 17 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Należy przy tym zauważyć, że wbrew stanowisku obwinionego, zgodnie z definicją ustawową zawartą w przepisie art. 2 pkt 23 ustawy Prawo o ruchu drogowym ustąpienie pierwszeństwa to powstrzymanie się od ruchu, jeżeli ruch mógłby zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości.

Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą naruszenie jednej z podstawowych norm wynikającej z przepisów Prawa o ruchu drogowym i to w sytuacji gdy obwiniony miał niczym nieograniczoną możliwość spostrzeżenia pojazdów, którym pierwszeństwa przejazdu był zobowiązany ustąpić.

Sąd, dostrzega, że obwiniony nie był dotychczas karany za wykroczenia za przestępstwa i wykroczenia w ruchu drogowym, ale okoliczności tej nie można przeceniać, w szczególności jeśli weźmie się pod uwagę, że w momencie zdarzenia obwiniony posiadał uprawnienia do kierowania zaledwie od niespełna 7 miesięcy, więc tym bardziej powinien być uczulony na przestrzeganie tak kardynalnych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wymierzona mu kara grzywny mimo, że surowa jest w ocenie Sądu współmierna do stopnia zawinienia obwinionego, a ma za zadanie, przede wszystkim, wdrożenie go do przestrzegania przepisów prawa i stanowić przestrogę na przyszłość. Obwiniony wykazał się na tyle dużym lekceważeniem przepisów ruchu drogowego i stworzył na tyle niebezpieczną sytuację drogową, w której ucierpieć mogło wiele osób, że wymierzenie kary łagodniejszej byłoby rażąco niesprawiedliwe. Mimo, że obwiniony jeszcze nie zarobkuje, to w przypadku braku możliwości wykonania tej kary, nawet w formie rat, będzie miał on możliwość wykonania tej kary w formie zastępczej pracy społecznie użytecznej.

W ocenie Sądu sytuacja materialna obwinionego przemawiała przeciwko obciążaniu go również kosztami postępowania i opłatą.