Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska

Protokolant: asyst. sędz. K. P.

w obecności oskarżyciela publ. D. K.

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2017 r. sprawy

A. F. (1)

s. A. i B. z domu S.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

w dniu 09.03.2017r. o godz. 23.52 w O. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując samochodem m – ki V. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa osobie pieszej znajdującej się na oznakowanym przejściu dla pieszych w wyniku czego doprowadził do jej potracenia oraz zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

ORZEKA:

I.  obwinionego A. F. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go na karę 1000,- (jeden tysiąc złotych) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od kosztów postępowania i opłaty.

III.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. A. (1) kwotę 1230 (jeden tysiąc dwieście trzydzieści) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych z tytułu ustanowienia pełnomocnika w sprawie.

Sygn. akt IX W 1378/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 marca 2017r. o godz. 23.52 A. F. (2) kierował taksówką - samochodem m – ki V. (...) o nr rej. (...). Przewoził trójkę pasażerów. Jechał środkowym pasem ul. (...) w O. od skrzyżowania z ul. (...) w kierunku skrzyżowania z ul. (...). Widoczność była dobra, natężenie ruchu małe, odcinek drogi dobrze oświetlony, nawierzchnia mokra.

W tym samym czasie przez dwuetapowe przejście dla pieszych znajdujące się za skrzyżowaniem ul. (...) przechodził od strony (...) K. A. (1). Mężczyzna przeszedł pierwszą jezdnię i pas rozdzielający jezdnie. O godz. 23.52.54 wszedł na jezdnię dla ruchu w kierunku ul. (...). W tym samym momencie pojazd A. F. (1) znajdował się przed linią warunkowego zatrzymania przed skrzyżowaniem, w odległości ok. 38 – 40 metrów od przejścia dla pieszych. Wjeżdżając na skrzyżowanie kierujący nim, rozpoczął zmianę pasa ruchu na prawy, a zobaczywszy pieszego wchodzącego na jezdnię - manewr hamowania. A. F. (1), zobaczywszy w bezpośredniej odległości samochód, znajdując się na linii rozdzielającej lewy i środkowy pas ruchu, rozpoczął bieg w kierunku chodnika. Gdy znajdował się bezpośrednio przed chodnikiem został potrącony przez taksówkę, upadł na chodnik, zaś samochód zatrzymał się ok. 9 metrów dalej.

Zarówno kierujący jak i pieszy byli trzeźwi. K. A. (1) doznał jedynie stłuczeń. W pojeździe V. (...) interweniujący policjanci ujawnili otarcie kurzu na pokrywie silnika i zarysowany przedni zderzak z prawej strony.

(dowody: wyjaśnienia obwinionego k. 46, zeznania świadka K. A. k. 46v, notatka urzędowa k. 3, protokoły badania na zawartość alkoholu k. 4,5, protokół oględzin pojazdu k. 6 – 7, szkic miejsca zdarzenia k. 8, kopia dokumentacji medycznej k. 10 – 12,. Dokumentacja fotograficzna k. 39, nagranie z monitoringu miejskiego k. 11 akt IX Ko 707/17)

Obwiniony A. F. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, zaznaczając jednocześnie, że jego zdaniem wina leży po obu stronach. Wyjaśnił, iż natychmiast gdy zobaczył pieszego zaczął hamować, a zobaczył go, gdy był w trakcie zmiany pasa ruchu.

Sąd co do zasadny dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, albowiem znajdują one potwierdzenie przed wszystkim w nagraniu z monitoringu miejskiego, będącego najbardziej obiektywnym dowodem w sprawie. Ma rację obwiniony twierdząc, iż gdyby pieszy stanął w miejscu, a nie podbiegł w stronę chodnika, nie doszłoby do zdarzenia. Pamiętać należy jednak, iż to pieszy znajdował się w sytuacji uprzywilejowanej znajdując się na przejściu dla pieszych. Kierujący zbliżając się do przejścia dla pieszych winien zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszym nim się znajdującym ( art. 26 ust 1 Prawa o ruchu drogowym). Dodatkowo pieszy znalazł się w sytuacji granicznej i trudno wymagać od niego w takim momencie racjonalnego zachowania. Podkreślić należy, iż sam obwiniony przyznał, iż zobaczył pieszego dopiero na skrzyżowaniu, gdy ten wchodził na przejście, gdy samochód nie przekroczył jeszcze linii warunkowego zatrzymania przed skrzyżowaniem, więc był obiektywnie widoczny dla kierującego. Dodatkowo, należy pamiętać, iż warunki drogowe, ze względu na porę nocną były utrudnione, stąd też nawet ta okoliczność obligowała kierującego do zwiększenia uwagi i zmniejszenia prędkości.

Świadek K. A. (1) zeznał zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Sąd dał wiarę jego zeznaniom albowiem są jasne i potwierdzają je pozostałe dowody zgromadzone w sprawie.

Wobec powyższych ustaleń, w ocenie Sądu, wina obwinionego nie budzi wątpliwości i została mu udowodniona. W dniu 09.03.2017r. o godz. 23.52 w O. na skrzyżowania ul. (...) z ul. (...) kierując samochodem m - ki V. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa osobie pieszej znajdującej się na oznakowanym przejściu dla pieszych w wyniku czego doprowadził do jej potracenia oraz zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Czyn ten wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 86§1kw w zw z at. 26 ust 1 Prawa o ruchu drogowym i z mocy tego przepisu obwiniony został skazany i wymierzono mu karę jak w sentencji wyroku.

Wymierzając obwinionemu karę Sąd miał na uwadze okoliczności obciążające i łagodzące leżące po jego stronie. Do tych pierwszych zaliczyć trzeba dotychczasową karalność obwinionego za wykroczenia drogowe ( k. 32), naruszenie przez niego jednej z ważniejszych zasad ruchu drogowego oraz stopień zagrożenia w ruchu drogowym, jakie swym zachowaniem ukarany spowodował. Okolicznością łagodzącą jest przyznanie się do winy i szczegółowe wyjaśnienie okoliczności zdarzenia.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu, kara wymierzona obwinionemu, nota bene zaproponowana przez niego samego i zaaprobowana przez oskarżycieli, jest adekwatna do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu. Tak ukształtowana wpłynie na obwinionego wychowawczo i zapobiegawczo i spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej.

Wobec trudnej sytuacji materialnej obwiniony został zwolniony od kosztów postępowania i opłaty.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. A. (1) kwotę 1230 zł., będąca zwrotem wydatków oskarżyciela na ustanowienie pełnomocnika w sprawie.