Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Wojciech Kottik

Protokolant – st. S.. sąd. J. J.

bez obecności oskarżyciela publ.

po rozpoznaniu w dniach 25 marca, 29 kwietnia i 08 czerwca 2016r., sprawy

H. Z.

c. H. i C. z domu S.

ur. (...) w O.

obwinionej o to, że:

w dniu 01 stycznia 2016 r., ok. godz. 10 ^{( 50 )}w O. przy ul. (...) chcąc wywołać niepotrzebna czynność funkcjonariuszy fałszywie powiadomiła operatora (...) w O. wzywając na interwencję Policję, która okazała się bezzasadna

- tj. za wykroczenie z art. 66 § 1 kw,

ORZEKA

I.  obwinioną H. Z. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to z mocy art. 66 § 1 kw skazuje ją na karę grzywny w wymiarze 300,- (trzysta) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinioną od kosztów postępowania i opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Obwiniona H. Z. jest (...) (...) i utrzymuje się ze (...)w kwocie (...) złotych. Nie posiada osób na utrzymaniu, jest rozwiedziona. W przeszłości nie była karana (dane osobopoznawcze k. 22).

H. Z., K. D. oraz K. G. mieszkają w budynku (...) przy ul. (...) w O.. K. D. i K. G. wynajmują od kwietnia 2015 roku lokal nr (...), zaś obwiniona mieszka w lokalu nr (...). Pomiędzy wymienioną i jej synem, a K. D., K. G., jak i pozostałymi mieszkańcami budynku, w tym w szczególności G. C. (1) i E. C. istnieje od dłuższego czasu poważny konflikt sąsiedzki.

W dniu 1 stycznia 2016 roku o godz. 10:46 i 10:58 H. Z. zawiadomiła telefonicznie operatora (...) w O., że w lokalu nr (...) przy ulicy (...) w O. ma miejsce awantura domowa z udziałem dziecka. (...) w O. zarejestrowało te zgłoszenia i dyżurny tej jednostki postanowił zawiadomić właściwą jednostkę Policji.

W tym czasie służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie O.. pełnili sierż. K. B. i sierż. szt. R. K.. Z polecenia Dyżurnego K. O. udali się oni na ulicę (...).

Po przybyciu na miejsce policjanci udali się do lokalu nr (...), zajmowanego przez zgłaszającą tj. H. Z.. Pomimo wielokrotnego pukania nie otworzyła ona im drzwi. W związku z tym funkcjonariusze udali się do lokalu nr (...), zamieszkiwanego przez K. D. oraz K. G., gdzie miała mieć miejsce zgłaszana awantura.

Podczas interwencji K. D. oraz K. G. nie zachowywali się agresywnie. W mieszkaniu panował ład i porządek. Policjanci stwierdzili, iż najemcy lokalu nr (...) wręcz przeciwnie zachowywali się spokojnie.

Funkcjonariusze w związku z uznaniem, że wezwanie ich na interwencję nie było zasadne zdecydowali o sporządzeniu materiałów w celu złożenia wniosku o ukaranie przeciwko H. Z..

(dowody: wyjaśnienia obwinionej k. 37 -37v, zeznania K. B. k. 37v, zeznania R. K. k. 20, k. 37v, zeznania G. C. (2) k. 38 – 38v, zeznania E. C. k. 51 – 51v, zeznania K. D. k. 59 – 59v, zeznania K. G. k. 59v – 60, notatka urzędowa k. 2, raport historii działania k. 5, notatka urzędowa z 12.01.2016 r. k. 8, notatka urzędowa z 18.01.2016r. k. 9, wniosek o udostępnienie danych ze zbioru danych osobowych k. 13, notatka urzędowa z 22.01.2016 r k. 14, płyta CD-R k. 18, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 31 – 33).

W toku przeprowadzonego postępowania obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia. Przyznała, że w dniu 1 stycznia 2016 r. zadzwoniła dwa razy na policję, gdyż słyszała dochodzące z lokalu nr (...) bardzo głośne krzyki, przekleństwa. Dodała, że nie wie, czy policjanci pukali do jej mieszkania. Co prawda słyszała stukanie w drzwi, jednakże przypuszczała, że byli to sąsiedzi (...)Podkreśliła, iż nic nie wskazywało na to by byli to funkcjonariusze. Dodatkowo dodała, że obawiała się o swoje życie.

(dowody: wyjaśnienia obwinionej k. 37 -37v)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej zasługują na wiarę jedynie w części dotyczącej miejsca oraz czasu zdarzenia. Bezsporne jest, że obwiniona dwukrotnie wezwała policję na interwencję. W tym zakresie znajdują one potwierdzenie w dość obszernym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zarejestrowanym nagraniem zabezpieczonym na płycie CD- R.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej, co do karygodnego zachowania sąsiadów tj. K. D. oraz K. G., co miało być rzekomym powodem wezwania Policji przez obwinioną. Nie sposób zaprzeczyć, aby konflikt między obwinioną, a sąsiadami nie istniał, jednakże wezwanie interwencji przez H. Z. było dalece niezasadne, bowiem wyjaśnienia obwinionej w tym zakresie pozostają w oczywistej sprzeczności z jasnymi, logicznymi i wzajemnie się uzupełniającymi zeznaniami świadków, w szczególności z rzetelnymi i konsekwentnymi zeznaniami funkcjonariuszy Policji, jak również z zeznaniami K. D., K. G. , G. C. (2) i E. C..

K. D. i K. G. zeznali, że u nich w mieszkaniu nie miała miejsca żadna awantura, tym bardziej z udziałem dziecka, które w tym czasie było u babci. Dodali także, że byli bardzo zaskoczeni interwencją policji.

Oświadczyli, iż obwiniona jest w stosunku do nich jak i całego sąsiedztwa bardzo złośliwa, awanturuje się, w tym krzyczy, zakłóca spoczynek nocny, oblewa płynami.

Sąd miał na uwadze istnienie konfliktu i negatywnego nastawienia świadków do obwinionej. Uznał jednak zeznania w/w za wiarygodne, tym bardziej, że mając możność osobistego kontaktu z tymi świadkami na rozprawie nie dopatrzył się u nich nadmiernego subiektywizmu. Znajdują one ponadto potwierdzenie w relacjach wszystkich pozostałych świadków.

G. C. (2) i E. C. podali, że w dniu 1 stycznia 2016 r późno wrócili do domu po (...). Dodali, iż nie słyszeli jakichkolwiek odgłosów kłótni dobiegających z mieszkania K. D. oraz K. G..

E. C. wskazała również, że widziała przez wizjer w dniu tym policję i że słyszała głośne pukanie do drzwi lokalu nr (...). Drzwi jednak im nikt nie otworzył.

W ocenie Sądu zeznania tych świadków w pełni zasługują na wiarę i mogą stanowić bazę do ustaleń stanu faktycznego. Są to osoby, co prawda pozostające w poważnym konflikcie z obwinioną, jednakże Sąd uznał ich wypowiedzi za rzeczowe i konkretne. Ponadto jak każdy dorosły człowiek posiadają wystarczające rozeznanie aby prawidłowo ocenić, czy w mieszkaniu odbywała się awantura, czy też nie.

Funkcjonariusze zeznali, iż K. D. oraz K. G. byli zdziwieni ich wizytą. Podkreślili, że w lokalu nr (...) panował ogólny ład i porządek i nie widać było oznak żadnej awantury. Wskazali także, że w mieszkaniu nie było dziecka. Dodali, że pukali wielokrotnie do mieszkania zgłaszającej, która mimo to nie otworzyła im drzwi.

Zeznania wskazanych powyżej funkcjonariuszy są jasne i pełne oraz korespondują ze sobą oraz innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Należy podkreślić, że obaj świadkowie to osoby całkowicie obce dla stron postępowania, w żaden sposób niezainteresowane rozstrzygnięciem niniejszej sprawy, a zeznawali na okoliczności dotyczące wyłącznie ich służby co dodatkowo świadczy o ich obiektywizmie.

Przedmiotowe zdarzenie zostało zarejestrowane na rejestratorze rozmów przez operatora (...) w O.. Nagranie przedstawia dwa zgłoszenia tj. zgłoszenie z godz.10:46 oraz z godz. 10:58. Słychać na nich wyraźnie kobietę informującą, że u sąsiadów (...)w mieszkaniu nr (...) na ul. (...) w O., jest straszna awantura, w której prawdopodobnie mąż bije żonę. Ponadto skarży się na głośne krzyki, wyzwiska, hałas. Kobieta przedstawiła się jako H. Z..

(dowody: notatka urzędowa k. 14, płyta CD- R k. 18).

W ocenie Sądu nagranie z przedmiotowego zdarzenia jest wiarygodnym dowodem na to, że do zgłoszenia awantury w lokalu nr (...) przy ulicy (...) na pewno doszło i że zgłoszenia dokonała świadomie obwiniona.

Reasumując w dniu 01 stycznia 2016 roku ok. godz. 10:50 w O. przy ul. (...) chcąc wywołać niepotrzebną czynność funkcjonariuszy fałszywie powiadomiła operatora (...) w O. wzywając na interwencję Policję, która okazała się bezzasadna.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał obwinioną za winną popełnienie wykroczenia z art. 66 § 1 kw.

Przepis art. 66 kw penalizuje zachowanie osoby, która wiedząc, że zagrożenie nie istnieje, zawiadamia o tym zdarzeniu przedstawiciela instytucji lub organu. Zgodnie z tym artykułem wprowadzenie w błąd polega na wytworzeniu mylnego przeświadczenia o rzeczywistości, do czego obwiniona się dopuściła w niniejszej sprawie swoim zachowaniem. Zgłoszenie jej bowiem wywoływało przekonanie o konieczności podjęcia przez organ lub instytucję czynności, faktycznie niepotrzebnej. Wprowadzenie w błąd polegało na udzieleniu fałszywej informacji dotyczącej sytuacji jaka panuje w domu funkcjonariuszowi.

W ocenie Sądu podjęta w tym dniu interwencja policji nie była uzasadniona. Sąd przy wymiarze kary wziął pod uwagę, że obwiniona w stosunku do sąsiadów żywi poczucie zagrożenia, a przypisywane czyny miały gwałtowny i impulsywny charakter, były zdeterminowane nastawieniami emocjonalnymi.

Sąd także zauważył, że obwiniona jest osobą (...)na (...)oraz że ma znaczne osłabienie(...). Jednakże należy podkreślić, że obwiniona zgłaszała awanturę u sąsiadów dwukrotnie. Miała więc świadomość, że czynność ta jest zbędna, ale jej wolą było, aby spowodować jej podjęcie

Nie otworzyła drzwi funkcjonariuszom, mimo, że wiedziała, że do drzwi ktoś puka. Zgłaszając interwencję powinna przewidzieć fakt ich przybycia również do niej. Bezpodstawnie zawiadomiła policję będąc świadomą swojego zachowania. Tym samym trudno tu mówić o tym, że jej działanie było w jakikolwiek sposób usprawiedliwione.

Zdaniem Sądu konflikt jej i jej syna z sąsiadami pokazuje, że jej działanie było zdeterminowane nastawieniami emocjonalnymi. Orzeczona w tych warunkach wobec obwinionej kara, w ocenie Sądu, jest współmierna do stopnia jej zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i nie może być postrzegana jako rażąco surowa.

Jako jedyną okoliczność łagodzącą Sąd uznał poprzednią niekaralność obwinionej.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zwolnił obwinioną od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania i opłaty, uznając że jej sytuacja materialna nie pozwala na poniesienie takiego ciężaru.