Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Aneta Żołnowska

Protokolant – stażysta Wojciech Sowul

w obecności oskarżyciela publ. D. K.

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2017r., sprawy

D. S.

c. L. i L. z domu D.

ur. (...) w O.

obwinionej o to, że:

w dniu 2 grudnia 2016r. o godz. 16.08 w O. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując samochodem m – ki H. o nr rej. (...) nie zastosował się do pionowego znaku A – 7 i nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem m – ki P. o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadziła do zderzenia, uszkodzenia pojazdów oraz zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z § 5 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych i art. 17 ust 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

ORZEKA

I.  obwinioną D. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to z mocy art. 86 § 1 kw skazuje ją na karę grzywny w wymiarze 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinioną zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 120 (sto dwadzieścia) złotych i opłatą w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

Sygn. akt IX W 318/17

UZASADNIENIE

D. S. pracuje w (...) Urzędzie(...), otrzymuje wynagrodzenie w kwocie około(...) złotych, jest panną, nikogo nie ma na utrzymaniu. Nie była karana za wykroczenia drogowe.

(dane osobopoznawcze k. 30, wydruk z (...) k. 23)

W dniu 2 grudnia 2016 roku około godziny 16:08 w O. D. S. kierowała pojazdem m-ki H. nr rej. (...), poruszała się ul. (...) z kierunku ul. (...) w kierunku ul. (...). Zamierzała wjechać na ulicę (...) w prawo i dalej poruszać się w kierunku ulicy (...). W pojeździe była sama. W tym czasie prawym pasem ulicy (...) od strony skrzyżowania z ul. (...) jechał pojazd P. o nr rej. (...), kierowany przez K. I.. Na sąsiednim pasie, równolegle z nim poruszał się bliżej nieokreślony pojazd typu (...), a za nimi kolejne pojazdy.

W tym czasie warunki drogowe były trudne, jezdnia była mokra, a widzialność słaba, pomimo oświetlenia ulicznego. Ulica (...) jest drogą podporządkowaną, przed skrzyżowaniem z ul (...) znajduje się znak A – 7 „ustąp pierwszeństwa przejazdu”, a następnie linia warunkowego zatrzymania. Na ul. (...), bezpośrednio za skrzyżowaniem z ul. (...) usytuowane jest dwuetapowe przejście dla pieszych.

D. S. zbliżała się do wyżej wymienionego skrzyżowania z niewielką prędkością, nie zatrzymując się rozpoczęła wjazd na prawy pas ul. (...), a następnie zatrzymała się na tym pasie pod pewnym kątem do osi jezdni, bowiem do wysepki rozdzielającej jezdnie zbliżali się piesi. W czasie rozpoczęcia przez nią opisanego manewru, pojazdy jadące od strony ul. (...) znajdowały się bezpośrednio przed skrzyżowaniem. Obaj kierujący rozpoczęli manewr hamowania, który skuteczny okazał się tylko w przypadku kierującego pojazdem jadącym lewym pasem. Poruszający się prawym pasem K. I., przednim prawym narożnikiem pojazdu najechał na unieruchomiony pojazd H..

Zdarzenie zostało zgłoszone na Policję. Na miejsce przybył patrol (...) K. O. w składzie st. sierż. M. S. oraz st. sierż. P. R..

Funkcjonariusze dokonali oględzin pojazdów. W pojeździe m-ki H. o nr rej. (...) stwierdzili wgniecione drzwi przednie lewe. W pojeździe m-ki P. o nr rej. (...) ujawnili zarysowane zderzak przedni z prawej strony, prawy reflektor przedni oraz błotnik przedni prawy.

Na D. S. został nałożony mandat karny w kwocie 500 zł., którego wymiona odmówiła przyjęcia.

(dowody: zeznania K. I. k.30v, notatka urzędowa k 3, protokół oględzin k. 4, protokół oględzin k. 5, szkic miejsca zdarzenia k. 6, protokoły badania stanu trzeźwości k. 7,8, nagranie i zdjęcia pojazdów i miejsca zdarzenia na płycie (...) k. 7)

D. S. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia. Stwierdziła, iż włączyła się do ruchu i gdy nadjechał pojazd P. ona już stała przed przejściem dla pieszych. Wyjaśniła, iż przed włączeniem się do ruchu zatrzymała się przed skrzyżowaniem, upewniła się czy może wjechać na ul. (...), udzieliła pierwszeństwa jednemu pojazdowi, a następnie mając wolny pas ruchu wjechała na niego.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej dotyczącym okoliczności i przyczyn zdarzenia uznając, iż nie znajdują one potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności nagraniach z monitoringu i zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane jej wykroczenie. Wyjaśnienia obwinionej pozostają również w sprzeczności z zeznaniami świadka.

K. I. - kierowca pojazdu P. zeznał, że poruszał się z prędkością około 30 km/h w kierunku hali U. prawym pasem ruchu. Natychmiast, gdy zobaczył manewr obwinionej, rozpoczął manewr hamowania, ale mimo to doszło do kolizji.

Sąd dał wiarę zeznaniom w/w świadka albowiem są one jasne, spójne i znajdują potwierdzenie w nagraniach z monitoringu miejskiego.

Sąd uznał za wiarygodne również dowód w postaci notatki urzędowej, protokołów oględzin pojazdów i szkicu miejsca zdarzenia ponieważ zostały sporządzone przez uprawnionych do tego funkcjonariuszy bezpośrednio po zdarzeniu.

Podsumowując, nie można zgodzić się z obwinioną, że jej zachowanie w świetle przepisów prawa o ruchu drogowym było prawidłowe i spełniało wszystkie wymagania stawiane uczestnikom ruchu drogowego. Przede wszystkim wskazać należy, iż stosownie do treści art. 17 ust. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. Szczególna ostrożność jest większa od ostrożności zwykłej, polega ona na: zwiększeniu uwagi, dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Chodzi o to, że w wypadkach gdy przepisy wymagają zachowania szczególnej ostrożności, uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze powinna zwiększyć uwagę i tak postępować, by móc odpowiednio szybko zareagować na zmieniające się warunki i sytuację na drodze. Przymiotnik "szczególna" podkreśla, że chodzi o wyższy stopień ostrożności, o ostrożność kwalifikowaną (R.A. S., Prawo o ruchu drogowym z komentarzem praktycznym..., s. 20). Zdaniem Sądu Najwyższego chodzi o "rozważne prowadzenie pojazdu mechanicznego, polegające na przedsiębraniu (ze strony kierującego pojazdem) takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów mechanicznych są obiektywnie niezbędne dla zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także na powstrzymaniu się od czynności, które mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć" (wyr. SN z dnia 19 grudnia 1974 r., Rw (...), (...) (...), nr(...), poz. (...)).

Obwiniona bezspornie uchybiła wyżej opisanemu obowiązkowi, gdyż nie upewniła się czy jej manewr nie wymusi pierwszeństwa na innych pojazdach jadących ul. (...). Podkreślić z całą mocą należy, iż obowiązek ustąpienia pierwszeństwa przejazdu dotyczy całej jedni, a nie poszczególnych jej pasów ruchu. Rozpoczęcie manewru włączania się do ruchu jest dopuszczalne, gdy jego wykonanie nie utrudni ruchu, a nadto musi być miejsce na jego zrealizowanie. Włączający się do ruchu musi czekać aż ustanie ruch na jedni, na którą zamierza wjechać. Obwiniona temu obowiązkowi nie sprostała.

Z manewrem włączania się do ruchu nierozerwalnie związane jest ustąpienie pierwszeństwa przejazdu. Jego istota polega na powstrzymaniu się od ruchu, przez co należy rozumieć zrezygnowanie w ogóle z rozpoczęcia jazdy, jak i innych manewrów w ruchu, takich jak zmiana pasa ruchu lub kierunku jazdy czy zwiększenie prędkości. Obowiązek powstrzymania się od ruchu istnieje wówczas, gdy rozpoczęcie lub kontynuowanie dotychczasowej jazdy mogłoby zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości. "Pierwszeństwo przejazdu - zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego - jest jednym z podstawowych przepisów ruchu drogowego, którego przestrzeganie jest warunkiem bezpieczeństwa jazdy. Nieprzestrzeganie tego przepisu w warunkach nieskomplikowanej sytuacji drogowej i dobrej widoczności należy oceniać jako rażące naruszenie przepisów ruchu drogowego" (wyr. SN z dnia 3 września 1975 r., Rw (...),(...), nr(...), poz. (...); wyr. SN z dnia 1 lipca 1969 r., V KRN (...), (...) nr (...), poz. (...); wyr. SN z dnia 27 września 1979 r., V KRN (...) (w:) R.A. Stefański, Przestępstwa i wykroczenia..., poz. 281; wyr. SN z dnia 7 listopada 1981 r., V KRN(...), (...), nr (...), poz. (...)). Jego naruszenie stanowi duże zagrożenie tego bezpieczeństwa (wyr. SN z dnia 5 lipca 1977 r., VI KRN (...), (...), nr (...), poz. (...)). Dodać należy, iż skrzyżowanie ul. (...) od strony tej ostatniej, jest oznakowane znakiem A – 7, który ostrzega przed drogą z pierwszeństwem przejazdu, zaś miejsce, w którym należy się zatrzymać w celu ustąpienia pierwszeństwa wynikającego z tego znaku oznakowane jest znakiem P -13 „ linia warunkowego zatrzymania złożona z trójkątów”. Obwiniona zignorowała to oznakowanie.

W realiach niniejszej sprawy, należy podkreślić, iż manewr obwinionej nie tylko zmusił do hamowania, jak się okazało nieskutecznego, kierującego pojazdem P., ale również kierującego jadącego pasem lewym, jak i kierujących poruszających się za nimi.

W związku z powyższymi ustaleniami, Sąd uznał obwinioną D. S. za winną tego, że w dniu 2 grudnia 2016 roku o godz. 16:08 w O. na skrzyżowaniu ulic (...) z ul. (...) kierując samochodem m-ki H. o nr rej. (...) nie zastosowała się do znaku A – 7 i nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem m – ki P. o nr rej. (...), doprowadzając do zderzenia się pojazdów oraz ich uszkodzenia, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Swoim zachowaniem wyczerpała znamiona z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 17 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W świetle przepisu art. 86 § 1 kw „kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny”. Przedmiotem ochrony dyspozycji art. 86 § 1 kw jest więc bezpieczeństwo ruchu drogowego. Ruch drogowy chroniony jest przed zamachami skierowanymi na jego bezpieczeństwo.

Zachowanie sprawcy naruszające ten przepis polegała na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami ustawy - Prawo o ruchu drogowym (art. 3) wszyscy uczestnicy ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak też inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie wysoki stopień szkodliwości społecznej czynu obwinionej, zagrożenie dla innych użytkowników drogi, ignorowanie przez obwinioną elementarnych zasad obowiązujących w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Obwiniona nie zachowała odpowiedniej ostrożności przy wykonywanym manewrze, w sposób nieprawidłowy dokonała obserwacji drogi, czym wypełniła kryterium niezachowania szczególnej ostrożności .

Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących w postawie obwinionej, z wyjątkiem jej wcześniejszej niekaralności.

Sąd orzekł wobec obwinionej karę grzywny w wysokości 300 złotych. Orzeczona kara w ocenie Sądu jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionej i społecznej szkodliwości czynu i nie może być postrzegana jako rażąco surowa. Ponadto kara ta zmotywuje obwinioną do ostrożniejszej i rozważniejszej jazdy, a przede wszystkim do respektowania obowiązujących przepisów z zakresu ruchu drogowego.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążając obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 120 złotych i opłatą w kwocie 30 złotych.