Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Barbara Kokoryn
Protokolant:	st. sekr. sądowy Danuta Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 08 czerwca 2016 r. w Olsztynie

sprawy W. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o odszkodowanie z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek odwołania W. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 20 sierpnia 2015 r. nr (...) (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 710/15

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O.(dalej jako ZUS) decyzją z dnia 20.08.2015r., w sprawie (...)odmówił W. A.prawa do zwiększenia jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu, będącego następstwem wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 27.05.2002r.

W odwołaniu od tejże decyzji, odwołujący wniósł o jej zmianę decyzji i przyznanie odszkodowania w wyższej wysokości. Zarzucił, że decyzja jest nierzetelna.

Oddział ZUS w O.wniósł o oddalenie odwołania, wskazując na argumenty zawarte w decyzji ZUS z dnia 20.08.2015 r., znak: (...).

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W. A. ma 53lata, z zawodu jest monterem. Jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym i nadal pracuje. W dniu 27.05.2002r. odwołujący na skutek wypadku przy pracy doznał urazu stawu kolanowego lewego z uszkodzeniem łakotki przyśrodkowej. (bezsporne)

W. A. z powodu uszkodzenia łakotki przyśrodkowej był leczony operacyjnie. Uraz ten spowodował trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 7,5% wg pozycji 156 załącznika do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r. (Dz. U. z 2002r., poz.1974)

(dowód: opinie biegłego k.71-73, 94, dokumentacja medyczna k.11-21, orzeczenie –k.10, decyzje i orzeczenia w aktach ZUS O/O.)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 1242) - jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu, będący następstwem wypadku przy pracy, który był podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co najmniej o 10 punktów procentowych, jednorazowe odszkodowanie zwiększa się o 20 % przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent uszczerbku na zdrowiu przewyższający procent, według którego ustalone było to odszkodowanie.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23.01.2003r., przyznał 6 % uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy. Następnie Sąd Rejonowy w Olsztynie w sprawie o sygn. akt IV U 217/03 wyrokiem z dnia 12.11.2003r. zmienił w/w decyzję i orzekł o przyznaniu W. A. dodatkowo 1,5 uszczerbku na zdrowiu (łącznie 7,5 %).

Na skutek wniosku W. A. z dnia 2.04.2015r. orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 14.05.2015 r. ustalono 10% uszczerbku w związku z wypadkiem. Sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską, gdyż Prezes Zakładu zgodnie z art. 14 ust. 4 i ust. 5 pkt 1 i 3 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t.: Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) zobowiązany do nadzoru nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy, nie zgodził się z tym orzeczeniem z uwagi na brak zgodności orzeczenia lekarza orzecznika ze stanem faktycznym lub zasadami orzecznictwa o niezdolności do pracy.

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27.07.2015r. ustaliła 7,5% uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 27.05.2002r.

Następnie W. A. nie zgodził się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27.07.2015r., gdyż uważał, że Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 14.05.2015r., prawidłowo ustalił 10 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

W świetle powyższego, kwestią sporną w niniejszym procesie było ustalenie wysokości procentowego uszczerbku na zdrowiu związanego z zaistniałym wypadkiem przy pracy powstałego na skutek pogorszenia się stanu zdrowia. Sporna okoliczność wymagała posiadania wiadomości specjalnych, zatem Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego ortopedy celem ustalenia, ile wynosi wysokość uszczerbku na zdrowiu odwołującego.

Biegły lekarz, w trakcie badania klinicznego, stwierdził że lewe kolano W. A. ma ograniczoną ruchomość, ale bez dodatnich objawów łąkotkowych.

Sąd poparł opinię biegłego (k.71-73). Biegły na podstawie przeprowadzonego badania klinicznego odwołującego oraz analizy dostępnej dokumentacji medycznej jasno uzasadnił, że obecny stan zdrowia odwołującego nie daje podstaw do zwiększenia orzeczonego uszczerbku na zdrowiu o 10%. Biegły podkreślił, że dolegliwości bólowe kolana są powodowane przez zmiany zwyrodnieniowe, nie przez uszkodzenie łąkotki, która nie daje obecnie objawów klinicznych. Uszkodzenie łakotki może powodować przyspieszenie rozwoju zmian zwyrodnieniowych kolana, jednak nie jest ich jedynym powodem.

Odwołujący złożył zastrzeżenia do opinii biegłego. W celu ich wyjaśnienia, Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej (k.94). Ponownie na podstawie analizy dokumentacji biegły w całości podtrzymał swoją opinię. Wskazał, że w swojej opinii wpisał taką ilość operacji, jaką odwołujący podał w wywiadzie. Biegły jasno podkreślił, że nie pisał w swojej opinii, aby kolejne operacje były wynikiem wypadku w pracy odwołującego, ale były związane z dolegliwościami bólowymi kolana (wskazał, że nie jest to równoznaczne z operacją wynikającą z przebytego urazu).

Biegły logicznie wytłumaczył, że brak dolegliwości a co za tym idzie leczenia przed urazem, nie jest jeszcze podstawą do stwierdzenia rozwoju choroby zwyrodnieniowej kolana przed urazem. Biegły wskazał, że odwołujący ma obecnie 53 lata a praca montera powoduje przyspieszony rozwój choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych, jednocześnie jest osobą otyłą (prawie 30kg nadwagi), co bardzo przyspiesza rozwój zmian zwyrodnieniowych. Opiniowany był w dniu 08.02.2016r. operowany - wykonano alloplastykę jednoprzedziałową kolana lewego. Jako przyczynę podano chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego. Z dokumentacji nie wynika, aby to leczenie było wynikiem zmian pourazowych.

Należy dodatkowo zauważyć, iż orzekanie o procentowym uszczerbku na zdrowiu jest kwestią dosyć ocenną, gdyż biegły orzeka w ramach ustalonych widełek dla konkretnego uraz i przy wyborze wysokości procentowego uszczerbku w ramach tego przedziału musi brać pod „uwagę stopień nasilenia urazu”(przesłanka wybitnie ocenną), a w tej sytuacji jedynie wykazanie przez odwołującego, iż biegły w sposób rażąco nieprawidłowy ocenił stan zdrowia osoby ubezpieczonej (np.: wbrew elementarnym zasadom wiedzy medycznej niesłusznie przypisał uraz do konkretnego wypadku, postawił złą diagnozę), mógłby uzasadniać podważenie opinii w tym zakresie.

Podkreślić bowiem należy, iż Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiadają biegli. Zgodnie zaś z utrwalonym w tej mierze poglądem Sądu Najwyższego, opinie biegłych lekarzy mogą być oceniane przez Sąd wyłącznie przez pryzmat ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego oraz wiedzy powszechnej, wystarczające dla uznania bądź nie uznania opinii biegłego za przekonywającą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, Lex nr 151656).

Odwołujący ponownie nie zgodził się z opinią, jednak opinie główna i uzupełniające są precyzyjne oraz wyczerpująco analizują przedstawione zagadnienie. Każda z tych opinii jest skonstruowana logicznie i spójnie. Są one pełne (udzielają bowiem wyczerpujących odpowiedzi na postawione pytania i zastrzeżenia odwołującego i organu rentowego) oraz jasne (zawierają logiczne uzasadnienie wniosków końcowych), a przez to merytorycznie zasadne.

W judykaturze zaś podkreśla się, iż zasadnym jest żądanie ewentualnie dodatkowej opinii lekarzy przez sąd tylko wówczas, gdy złożona w sprawie opinia wzbudza jego wątpliwości, a nie dlatego że nie zadowala jednej ze stron (np.: ubezpieczonego) oraz, że w postępowaniu o prawo do świadczeń uzależnionych od ustalenia stanu zdrowia ubezpieczonego sąd nie ma obowiązku uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych tak długo, aż strona udowodni tezę korzystną dla siebie (wyroki: z dnia 19 marca 1997 r., II UKN 45/97 - OSNAPiUS 1998, Nr 1, poz. 24; z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97 - OSNAPiUS 1998, Nr 20, poz. 612 ). W niniejszej sprawie brak było podstaw do dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii biegłego gdyż sporządzona dotychczas w sprawie opinia główna i uzupełniająca jest przejrzysta, logiczna i wyczerpująca i w konsekwencji nie wzbudza wątpliwości Sądu

Biorąc pod uwagę przedłożoną dokumentację, biegły uznał prawidłowo, że orzeczony uszczerbek jest adekwatny do zmian pourazowych w zakresie stawu kolanowego badanego. Skoro zatem uszczerbek na zdrowiu nie zwiększył się w stosunku do uszczerbku, który był podstawą przyznania odszkodowania, to ZUS prawidłowo po wydaniu przez Komisję Lekarską ZUS orzeczenia z dnia 27.07.2015 r. ustalił ponownie 7,5 % uszczerbek na zdrowiu odwołującego z tytułu wypadku przy pracy i stwierdził, że nie uległ on pogorszeniu w stosunku do wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 12.11.2003r.

Mając na uwadze powyższe, w oparciu o powołane przepisy i art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c, Sąd oddalił odwołanie.

SSR Barbara Kokoryn