Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Barbara Kokoryn
Protokolant:	sekr. sądowy Tomasz Miłosz

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2017 r. w Olsztynie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o zasiłek chorobowy

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 31 października 2016 roku nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje odwołującemu prawo do zasiłku chorobowego od dnia 27 października 2016 roku do dnia 01 listopada 2016 roku.

UZASADNIENIE

orzeczenia- Transkrypcja

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 31 października 2016r. w sprawie (...) odmówił prawa do zasiłku chorobowego J. K. za okres od 27 października 2016r. do 1 listopada 2016r., powołując się na treść artykułu 59 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, wskazując że Zakład Ubezpieczeń Społecznych może sprawdzać prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracy, natomiast odwołujący z dniem 26 października 2016 roku przestał już być niezdolny do pracy.

Od powyższej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odwołujący złożył odwołanie, w którym wskazał, że za wymieniony okres był niezdolny do pracy, cały czas jest pod opieką specjalistów, a jego leczenie nie zostało zakończone. Wskazał, że ból mu cięgle towarzyszy również przy najmniejszym wysiłku fizycznym, co nie pozwala mu na wykonywanie pracy fizycznej. W dalszym ciągu korzysta z silnych leków przeciwbólowych.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podtrzymał część argumentów zaprezentowanych w wydanej decyzji.

Sąd ustalił co następuje:

Odwołujący J. K. był niezdolny do pracy od dnia 1 października 2016 roku do dnia 1 listopada 2016 roku. Był również niezdolny do pracy w okresie, który został zakwestionowany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, to jest od dnia 27 października 2016 roku do 1 listopada 2016 roku. Otrzymał za ten okres zwolnienie lekarskie, które obejmowało okres 1 października 2016 roku do 1 listopada 2016 roku.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie, gdyż jest zasadne.

Sąd dał wiarę dokumentom przedłożonym, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości.

Sąd powołał biegłego lekarza ortopedę.

Biegły lekarz ortopeda stwierdził, że J. K., który ma lat 43 i wykonuje pracę ślusarz-spawacz, nie pracuje od dnia wypadku w dniu 13 czerwca 2016 roku. Na skutek wypadku w pracy doznał urazu barku prawego. Biegły ustalił, że do zdarzenia doszło podczas podnoszenia krawężnika ważącego około 90 kilo. Po zdarzeniu hospitalizowany był w oddziale ortopedii w B., gdzie rozpoznano uszkodzenie stożka rotatorów. W wykonanym zdjęciu usg barku stwierdzono uszkodzenie (...). Leczony był zachowawczo, ale w dniu 14 czerwca 2016roku J. K. został wypisany ze szpitala. Dalsze leczenie w ortezie barkowej. Odwołujący cały czas przebywał na zwolnieniu lekarskim.

W dniu 26 października 2016 roku odbyła się kontrola zwolnienia lekarskiego i orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wstrzymał dalsze zwolnienie lekarskie. Opiniowany podał, że nadal odczuwa dolegliwości bólowe, które się utrzymują przez cały okres zwolnienia lekarskiego, a on pozostaje pod opieką ortopedyczną. Wskazał, że używa stabilizatora barkowego i dlatego odwołujący ma podjąć dalsze leczenie w oparciu o badanie MRI i dalsze decyzje, czy będzie leczony operacyjnie. Biegły w badaniu ortopedycznym stwierdził, że ruchy barku prawego są ograniczone w zakresie zgięcia do 100, wyprostu do 40, a odwodzenia do 110, przywodzenia do 30, rz do 40 rw do 60 stopni. Wskazał, że dodatni jest test drop-arm i próba Yobe’a. Siła mięśniowa według próby Lovetta została oceniona na 5.

Biegły po przebadaniu i analizie dołączonej dokumentacji lekarskiej stwierdził, że odwołujący był czasowo niezdolny do pracy nadal po dniu 26 października 2016 roku. Biegły uzasadnił swoje stwierdzenie w ten sposób, że stwierdził, że za jego stanowiskiem przemawia nieprawidłowy wynik badania klinicznego barku, jak również dokumentacja potwierdzająca zmiany pourazowe. Biegły podkreślił, że lekarz orzecznik ZUS zakwestionował zasadność zwolnienia lekarskiego, jednak na potwierdzenie tego nie opisał zbadanego stanu klinicznego barku, jak i przesłanek pozwalających na uzasadnienie takiej decyzji.

Biegły uznał, że nie jest to słuszne, gdyż lekarz orzecznik ZUS, nie będąc specjalistą ortopedii i nie posiadając wystarczającej wiedzy merytorycznej do kwestionowania specjalistycznych zwolnień lekarskich bez poparcia tego wynikami badania przedmiotowego, wskazał że jego leczenie powinno być zakończone do dnia 26 października 2016 roku, gdyż w tym okresie odwołujący był osobą zdolną do pracy.

Opinia ta została zakwestionowana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w piśmie, do którego została dołączona najpierw opinia lekarska, a następnie zostały dołączone również dokumenty na kartach 24 do 27.

W związku z tym, biorąc pod uwagę treść opinii biegłego, która znajduje się na kartach 15 do 16, Sąd doszedł do przekonania, iż konieczne jest dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego, który miałby się wypowiedzieć co do zarzutów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W opinii uzupełniającej na karcie 33 biegły wypowiedział się ponownie odnośnie stanu zdrowia odwołującego. Wskazał w opinii uzupełniającej, że na podstawie analizy pism z dołączonymi do niej dokumentacją medyczną i badaniem przedmiotowym odwołujący nadal jest niezdolny do pracy. Biegły wskazał także, że jego stanowisko jest odmienne od stanowiska lekarza orzecznika ZUS, mimo przedstawionej dokumentacji medycznej. Odwołujący, zdaniem biegłego, jest nadal niezdolny do pracy, czego przyczyną jest utrzymująca się nadal ograniczona funkcja barku z dodatnimi objawami uszkodzenia stożka rotatorów. Biegły wskazał, że następuje przeskakiwanie w obrębie stawu ramiennego przy uszkodzeniu ścięgna SST, które jest dowodem na obecność tego uszkodzenia i nie można stwierdzić, że nie ma to znaczenia funkcjonalnego.

Biegły podkreślił, że ograniczenie ruchomości barku nie jest niewielkie, tylko istotne. W sposób istotny upośledza funkcje kończyny. Dodatkowo biegły podkreślił, że dodatnie testy Yobe’a i drop-arm świadczą o patologii rotatorów barku. Efekt leczenia nie jest zadowalający. W opinii biegłego odwołujący wymaga dalszego leczenia celem odzyskania zdolności do pracy. Biegły w całości podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Sąd doszedł do przekonania, że opinie obie, zarówno opinia główna, jak i opinia uzupełniająca są wystarczająco jasne i odpowiadają na pytania zadane przez Sąd.

Sąd poparł w całości wyżej wymienione opinie. Należy bowiem wskazać, że w judykaturze podkreśla się, iż zasadne jest żądanie dodatkowej opinii biegłych lekarzy przez Sąd, tylko i wyłącznie wówczas, gdy złożona w sprawie opinia wzbudza jego wątpliwości, a nie dlatego, że nie zadowala jednej ze stron; ubezpieczonego, czy też organu rentowego oraz że w postępowaniu o prawo do świadczeń uzależnionych od ustalenia stanu zdrowia ubezpieczonego Sąd nie ma obowiązku uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych tak długo, aż strona udowodni tezę korzystną dla siebie. Należy zatem tu powołać wyroki z dnia 19 marca 1997 roku, numer II UKN 45/97 opublikowany OSNAPiUS 1998 numer 1 pozycja 24 i z dnia 10 grudnia 97 roku, numer II UKN 391/97 OSNAPiUS 1998 numer 20 pozycja 612. W niniejszej sprawie brak było podstaw do dopuszczenia kolejnego dowodu z kolejnej opinii kolejnego biegłego, gdyż sporządzona dotychczas w sprawie opinia główna i uzupełniająca jest przejrzysta, logiczna i wyczerpująca i związku z tym nie wzbudza wątpliwości Sądu.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że istnieją podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji w oparciu o treść artykułu 477(14) paragraf 2 kpc, dlatego zmienił zaskarżoną decyzję zgodnie z treścią wyroku.

SSR Barbara Kokoryn