Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Grażyna Giżewska - Rozmus
Protokolant:	sekr. sądowy Tomasz Miłosz

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015 r. w Olsztynie

na rozprawie sprawy z powództwa K. A. prowadzącego (...) Zakład Produkcyjno - Handlowy (...) w O.

przeciwko A. P. (1)

o zwrot zaliczki

I oddala powództwo,

II zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 30 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

III zasądza od powoda A. K. (1) prowadzącego (...) Zakład Produkcyjno - Handlowy (...) w O. na rzecz Kancelarii Radcy Prawnego P. B. (1) kwotę 3000 złotych ( trzy tysiące), podwyższoną o kwotę należnego podatku VAT w wysokości 23 %, tytułem nieuiszczonych kosztów zastępstwa prawnego , w tym za instancję odwoławczą.

Sygn. akt IV P Pm 370/15

UZASADNIENIE

Powód A. K. (1) , prowadzący Zakład Produkcyjno-Handlowy (...) w O. - w pozwie z dnia 16 lipca 2013r. – wniósł o zasądzenie od pozwanego A. P. (1) - na jego rzecz - kwoty 5.116,99 zł, stanowiącej równowartość 1.160 euro na dzień 30 września 2011r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 października 2011r. do dnia zapłaty - tytułem zwrotu nierozliczonej zaliczki na wydatki oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od 1 września 2010 r. do 28 września 2011 r. pozwany A. P. (1) był zatrudniony u powoda jako kierowca. W trakcie zatrudnienia, we wrześniu 2011 r. - powód zlecił pozwanemu wyjazd do Niemiec w celu przeprowadzenia naprawy samochodu, należącego do pracodawcy. Na czas wyjazdu, powód udzielił A. P. (1) - zaliczki na wydatki, związane z przejazdem i naprawą tego pojazdu. Pozwany również dysponował kartą bankową (...), należącą do pracodawcy. W wyniku powyższego, powód udzielił pozwanemu zaliczki w łącznej wysokości 5.290,96 euro, z której pozwany miał obowiązek się rozliczyć po powrocie z wyjazdu.

Pozwany po powrocie z wyjazdu, rozliczył się z pobranej zaliczki jedynie do wysokości 4.130,96 euro - w tym 4.030 euro, które przeznaczył na naprawę skrzyni biegów pojazdu po który pojechał do Niemiec, oraz kwoty 100,96 euro zapłacone kartą za przejazd autostradą na terenie Niemiec. Natomiast pozostała kwota zaliczki tj. 1.160 euro nie została przez pozwanego rozliczona, nie zwrócił jej też pracodawcy. Kwotę dochodzoną pozwem powód przeliczył na walutę polską w oparciu o średni kurs euro ogłoszony przez NBP z dnia wymagalności roszczenia tj. 30 września 2011r. na podstawie art. 358 kc.

Pozwany A. P. (1) w piśmie z dnia 14.01.2014r. wniósł o umorzenie niniejszego postępowania, wskazując, że nie jest zobowiązany do zwrotu jakiejkolwiek zaliczki na rzecz powoda.

W piśmie z dnia 24.02.2014r. zakwestionował wszystkie dokumenty, złożone przez powoda, na podstawie których żąda on zwrotu spornej kwoty, podając, że wydruki WZ nie dotyczą jego osoby. Podkreślił, że to do pracodawcy należy obowiązek ponoszenia kosztów napraw (w tym naprawy skrzyni biegów i rozrusznika pojazdu), a nie do niego jako pracownika. Dodatkowo wskazał, że za wszystkie naprawy pojazdu w Niemczech - płacił każdorazowo w uzgodnieniu z pracodawcą, korzystając z jego kart płatniczych. W jego ocenie rozliczył się on z pracodawcą ze wszystkich zaliczek, w tym z zaliczek za naprawę skrzyni biegów i rozrusznika pojazdu, który był naprawiany w Niemczech.

Postępowanie w tej sprawie toczyło się w tutejszym Sądzie pod sygnaturą IV P Pm (...)i w dniu 26 stycznia 2015r. Sąd wydał wyrok w tej sprawie, w którym zasądził od pozwanego A. P. (1) na rzecz powoda A. K. (1) kwotę 5.116,99 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2011r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu zaliczki, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu oraz zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii (...) radcy prawnego P. B. (1) kwotę 900 złotych, podwyższoną o kwotę należnego podatku od towarów i usług w wysokości 207 złotych tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną wykonywaną z urzędu.

Od powyższego wyroku apelację złożył pozwany A. P. (1) zaskarżając orzeczenie w całości i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz przyznanie pełnomocnikowi kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu za zastępstwo strony przed sądem II instancji, która przez stronę reprezentowaną nie została pokryta ani w całości, ani w części, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji przy uwzględnieniu kosztów postępowania przed sądem II instancji oraz przyznanie pełnomocnikowi kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu za zastępstwo strony przed sądem II instancji, która przez stronę reprezentowaną nie została pokryta ani w całości, ani w części.

Po rozpoznaniu apelacji pozwanego, Sąd Okręgowy w (...) IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2015r. sygn. akt IV (...) uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w (...) IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

W uzasadnieniu ww wyroku, Sąd Okręgowy wskazał, że wnioski wyprowadzone w oparciu o ustalenia Sądu I instancji, poczynione zostały z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, albowiem zgromadzony w toku postępowania sądowego materiał dowodowy był niewystarczający do poczynionych przez sąd I instancji kategorycznych ustaleń, a ocena zgromadzonego materiału dowodowego była wybiórcza, i nie uwzględniała całokształtu okoliczności przedmiotowej sprawy.

Sąd I instancji przyjął, jako okoliczność bezsporną, że powód na czas wyjazdu pozwanego A. P. (1) do Niemiec we wrześniu 2011 roku wydał mu kartę bankomatową, z której pozwany dokonywał wypłat na koszty, związane z przejazdem i naprawą pojazdu. Okoliczności tej pozwany wprawdzie ostatecznie nie kwestionował, ale jednocześnie nie przyznał, że w trakcie wyjazdu we wrześniu 2011 roku korzystał z karty bankomatowej o numerze (...), za pośrednictwem której we wrześniu 2011 roku dokonywano na terenie Niemiec w miejscowościach H. i R. wypłat kwot w łącznej wysokości 1.690 euro. Powód przedłożył wprawdzie dokument, potwierdzający wydanie karty o tym numerze pozwanemu, ale wydanie zgodnie z treścią tego dokumentu nastąpić miało 15 lipca 2011 roku (k.29). Sąd I instancji, pomimo braku potwierdzenia wydania pozwanemu na czas wyjazdu karty bankomatowej o numerze (...) przyjął, że we wrześniu 2011 roku, to pozwany kartą tą dysponował.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynikało, aby pozwany dysponował kartą bankomatową w czasie, gdy wrócił z podróży służbowej do Francji w lipcu 2011 roku, a przed wyjazdem do Niemiec we wrześniu 2011 roku. Sąd I instancji ustalił, że pozwany do Niemiec na polecenie powoda wyjechał we wrześniu 2011 roku, jednakże brak jest jakichkolwiek ustaleń czy przebywał w miejscowości R. już w dniu 16 września 2011 roku, kiedy dokonywano pierwszych wypłat z konta bankowego pracodawcy za pośrednictwem karty bankomatowej nr (...).

Poza tym Sąd II instancji wskazał, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynikało, aby spośród pracowników powoda - jedynie pozwany we wrześniu 2011 roku przebywał na terenie Niemiec w miejscowościach R. i H.. Sąd I instancji - nie poczynił też żadnych ustaleń w zakresie zależności istniejących między A. K. (1) a (...) Sp. z o.o. w O., a mimo to przyjął, że pozwany uiścił tytułem naprawy pojazdu kwotę 530 euro - jako różnicę między kwotą, na którą opiewa faktura wystawiona na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. a kwotą przelewu, którą spółka wykonała na rzecz G. Automobile. W dokumencie rozliczenia zaliczki powód uwzględnił kwoty, które uiścił zatem inny podmiot.

W ocenie Sądu II instancji - Sąd Rejonowy opierając się jedynie o twierdzenia powoda przyjął, że spośród zatrudnionych przez niego pracowników, jedynie pozwany w tym czasie przebywał na terenie Niemiec, mimo że dokumenty w postaci chociażby wyciągu z rachunku bankowego nr (...) wskazują, że we wrześniu 2011 roku powód również innym podmiotom przekazywał zaliczki.

Sąd Okręgowy wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd I Instancji powinien rozważyć uzupełnienie zgromadzonego materiału dowodowego we wskazanym powyżej kierunku i wyprowadzić z zebranego w sprawie materiału dowodowego wnioski logicznie prawidłowe, przy uwzględnieniu całokształtu materiału dowodowego i twierdzeń podnoszonych przez obie strony, tak aby rozstrzygnięcie było zgodne z obowiązującymi zasadami prawa procesowego oraz nadawało się do kontroli instancyjnej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany A. P. (1) - w okresie od 1 września 2010 r. do 28 września 2011 r. był zatrudniony u powoda A. K. (1), prowadzącego (...) Zakład Produkcyjno-Handlowy (...) w O. - jako kierowca samochodu.

Żona powoda – T. K. (1) - w firmie jej męża Zakład Produkcyjno-Handlowy (...) w O. była osobą, która pomagała mu segregować dokumenty, odbierać telefony, wysyłać faxy, e-maile, dokonywała też płatności np. zasilała karty bankomatowe, którymi posługiwali się pracownicy powoda po otrzymaniu od męża określonych kwot przeznaczonych na wydatki, związane z wyjazdami tych kierowców. Nie była ona pracownikiem tej firmy, ponieważ prowadziła swoją działalność tj. (...) sp. z o.o. w O..

W trakcie zatrudnienia u A. K. (1) – pozwany A. P. (1), w dniu 24 sierpnia 2011r. otrzymał polecenie wyjazdu do Niemiec z ładunkiem celem dowiezienia określonego towaru na miejsce rozładunku. W trakcie trasy, nastąpiła awaria auta, którym podróżował i z tego powodu, w dniu 25.08.2011r., zjechał pojazdem do zakładu naprawczego w R., w celu przeprowadzenia jego naprawy. Pozwany A. P. (1), kiedy odstawił pojazd do warsztatu samochodowego G. Automobile, na terytorium Niemiec w miejscowości R., oczekiwał na jego naprawę. Pojazd, który był naprawiany należał do (...) sp. z o.o. w O., której właścicielem była T. K. (1).

Na czas tego wyjazdu, powód (tak jak czynił to wcześniej podczas innych wyjazdów pozwanego oraz innych kierowców, zatrudnionych w jego firmie) – dostarczył mu kartę bankomatową. Karta ta powiązana była z prywatnym kontem żony pracodawcy - T. K. (1). Do tego rachunku, którego właścicielem była T. K. (1), były bowiem przypisane dwie karty bankomatowe tzn. jedna z numerem końcowym (...), a druga z numerem końcowym (...). Pozwany A. P. (1) posługiwał się zatem prywatną kartą (z numerem (...)), która została użyczona na rzecz firmy (...), ponieważ w firmie, prowadzonej przez A. K. (1) nie było kart walutowych.

Podczas każdego wyjazdu, kierowcy otrzymywali karty płatnicze, które wydawała im K. C., wpisując potwierdzenie wydania takiej karty na dokumencie WZ, poza tym potwierdzała ona wydanie z magazynu licencji i telefonu służbowego. Karta bankomatowa była wydawana kierowcy albo na jeden wyjazd lub na dłużej. Pozwany A. P. (1) również podczas wyjazdu do Niemiec od dnia 24 sierpnia 2011r. dysponował kartą bankomatową (...), która przypisana była do konta żony pracodawcy – T. K. (1). Karta ta, o numerze (...), została udostępniona A. P. (1) , już na wcześniejszy wyjazd poza granice kraju, a jej odbiór pozwany na pewno pokwitował w dniu 15.07.2011r. własnoręcznym podpisem. Po powrocie z tego wyjazdu służbowego, pozwany rozliczył się z pracodawcą z tej karty. Natomiast wyjeżdżając za granicę na kolejny wyjazd, tj. w dniu 24 sierpnia 2011r., pozwany otrzymał do dyspozycji tą samą kartę, której numer (...) do bankomatu stanowił numer (...) (taki sam jakiego używał korzystając z udostępnionej mu karty bankomatowej o numerze (...) w lipcu 2011r.).

Co do zasady w przypadku korzystania z kart przypisanych do konta T. K. przez kierowców A. K. (1), celem ponoszenia kosztów związanych z podróżami służbowymi ( np. opłaty za paliwo, opłaty drogowe, zakup żarówek, naprawy), świadek wpłacała pieniądze na poczet tych wydatków dopiero po otrzymaniu stosownej należności od powoda.

Jak wynika z wyciągu rachunku bankowego za okres od 01.09.2011r. do 30.09.2011r. – to z karty, użytkowanej w tym czasie przez pozwanego, której ostatnie cyfry to (...) – w dniu 17.09.2011r. wypłacona została z bankomatu kwota 60 euro w miejscowości R. w Niemczech, następnie w tym samym dniu 17.09.2011r. wypłacona została kwota 300 euro z tej samej karty, w dniu 21.09.2011r. wypłacona została kwota 180 euro w miejscowości H., i kolejno w dniu 27.09.2011r. wypłacona została kwota 1.150 euro w miejscowości R.. Jednocześnie 16.09.2011r. dokonano wpłaty 160 Euro tytułem zaliczki dla A. P..

(dowód: rozliczenie zaliczki nr 1/09/2011 z dnia 30 września 2011 k: 10-11; historia operacji kartą (...) k: 8-9, wyciąg z rachunku bankowego k: 138-143, 147-148, dokumenty k. 137, WZ wydanie karty k: 29; przesłuchanie pozwanego A. P. k: 54v-55, 151, 152v, 186, 302v-305; zlecenie naprawy k: 12; zeznania świadka T. K. (1) k: 133v-134, 299-302v)

Po powrocie z przedmiotowego wyjazdu do kraju, w dniu 30 września 2011r., pozwany A. P. (1), kiedy zjawił się w siedzibie powoda - rozliczył się z wyjazdu. Wcześniej jednak w O. ( 28.09.2011r.) powód odebrał od niego dokumenty pojazdu oraz dokumenty związane z naprawą auta. Powód dokonał rozliczenia pozwanego uznając, iż pozwany otrzymał zaliczkę w wysokości 5290,96 Euro. Uznano, iż pozwany rozliczył się do wysokości 4.130.96 euro, przedstawiając dokumenty, potwierdzające wydatki, związane z jego podróżą w łącznej wysokości 4.130,96 euro, w tym kwoty 4.030,00 euro, które przeznaczył na naprawę skrzyni biegów pojazdu w warsztacie samochodowym G. Automobile ( na co zaliczono mu część wypłat dokonanych z konta T. K. we wrześniu 2011r. z karty o końcówce (...) na kwotę 530 Euro) oraz kwotę 100,96 euro- zapłacone przez niego kartą za przejazd autostradą w Niemczech. Pozostałą kwotę w wysokości 1.160 euro uznano za nierozliczoną zaliczkę ( w tym: 1.150 euro – przelew ze spółki (...) z 26.09.2011r. ). Pozwany pobrał w dniu 21.09.2011r. kartą o końcówce (...) kwotę 180 Euro na zakup części do naprawianego pojazdu. Możliwość pobrania tej kwoty została ustalona przez pozwanego z powodem albowiem 20.09.2011r. z konta (...) sp. z o.o. dokonano przelewu kwoty 160 Euro jako zaliczki na rzecz A. P. (1).

Nikt poza pozwanym w tym czasie nie korzystał z tej karty bankomatowej.

W dniu 08.09.2011r. dokonano płatności kwoty 3500 euro tytułem zaliczki na poczet naprawy pojazdu NO (...) bezpośrednio na konto zakładu (...) w R.. Pojazd ten należał do (...) spółka z o.o. , którą prowadziła żona powoda. Wszystkie ustalenia w zakresie naprawy pojazdu były dokonywane pomiędzy właścicielem zakładu naprawczego a A. i T. K. (1).

Podczas pobytu w Niemczech, w sierpniu- wrześniu 2011r., pozwany dostawał żywność od obcych kierowców i Polaka , który pracował w okolicy. Pracował również dorywczo w zakładzie naprawczym, w którym znajdował się naprawiany samochód, otrzymując w zamian 10-20 Euro. Mył się przy użyciu wody z figurki znajdującej się na terenie warsztatu.

Procedura rozliczania pracowników, zatrudnionych u powoda wyglądała tak, że po powrocie pracownika z trasy, musiał on pojawić się w biurze, przedstawić wszystkie dokumenty na dokonane płatności podczas wyjazdu tj. faktury i rachunki. Formalnie i matematycznie sprawdzała rzetelność tych rachunków – w przypadku pozwanego – K. C..

A. K. (1) i T. K. (1) w roku 2011 mieli już orzeczoną rozdzielność majątkową.

(dowód: rachunek nr (...) z dnia 20 września 2011 r. k: 12; dowód uiszczenia opłaty za przejazd autostradą z dnia 24 sierpnia 2011 r. k: 13 i k: 137; zeznania świadków K. C. k: 151v-152, 275v-276v; oraz T. K. (1) k: 133v-134, 299-301; częściowo przesłuchanie powoda A. K. k: 133v, 134, 185-186, 301v-302v; dowód z przesłuchania A. P. k.302v-305, wyciągi z rachunków bankowych k: 138-143, 147-148)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu, powód nie udowodnił dochodzonego przez niego roszczenia. Zgodnie natomiast z art. 6 kc - ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Co do zasady zatem trzeba przyjąć, że to "strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne" (art. 232 zdanie pierwsze k.p.c.).

Ustalony stan faktyczny, Sąd oparł na materiale zebranym w toku postępowania, w tym ujawnionym na rozprawach . Przedmiotowy materiał dowodowy Sąd uznał za miarodajnym i dostatecznie wyjaśniający okoliczności sprawy, a tym samym pozwalający na dokonania ustaleń w niniejszym postępowaniu.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż w sprawie pojawiły się dwie istotne kwestie niezbędne do rozważenia: legitymacja powoda do dochodzenia kwoty objętej pozwem oraz ustalenie osoby posługującej się kartą o końcówce (...) w sierpniu-wrześniu 2011r..

Powód stał na stanowisku, iż powierzył pozwanemu zaliczkę w kwocie 5290,96 Euro, z której pozwany się nie rozliczył. Uznał za stosowne wliczyć do tej kwoty następujące sumy: 3500 euro, która została przelana przez (...) sp. z o.o. na poczet naprawy samochodu No (...) na konto warsztatu naprawczego, 100,96 Euro tytułem opłaty za autostradę w dniu 24.08.2011r. oraz kwoty , które zgodnie z zapisami na rachunku bankowym w (...) T. K. (1) miały być pobrane przez osobę dysponującą w sierpniu i wrześniu 2011r. kartą o numerze (...). Nie mniej jednak, powyższe założenie jest z gruntu błędne. Jak wynika bowiem z materiału zebranego w sprawie ( w tym z przesłuchania powoda, zeznań T. K. (1) oraz dokumentu- rachunku w języku niemieckim z dnia 20.09.2011r. k. 12) powyższa kwota miała być przeznaczona i została przeznaczona na koszty związane z naprawą pojazdu należącego do (...) sp. z o.o.. Kwota 3500 Euro nawet nie znalazła się w zasięgu pozwanego albowiem były to pieniądze przelane na konto warsztatu z konta (...) sp. z o.o. ( k. 148). Jedynie kwota 100,96 Euro stanowiła faktyczne i udowodnione przez powoda koszty związane z podróżą służbowa pozwanego. Z pozostałej pobranej kwoty z konta T. K. (1) tj łącznie 1690 Euro, które to pieniądze zostały pobrane we wrześniu 2011r. przez dysponenta wskazaną kartą, powód zaliczył 530 Euro na poczet naprawy pojazdu. Dlatego też strona powodowa uznała, iż z pozostałej sumy A. P. się nie rozliczył. W ocenie sądu , zebrany materiał dowodowy, nie pozwala na poczynienie takiego ustalenia. Przede wszystkim niezrozumiałe jest rozliczanie jako zaliczki na poczet kosztów związanych z podróżą służbowa pracownika kosztów naprawy pojazdu podmiotu, którego samochodem przewóz był wykonywany, a który to podmiot nie był nawet pracodawcą pozwanego. Jak wykazał pozwany w swoich zeznaniach, pobrał on jedynie kwotę 180 Euro w dniu 21.09.2011r. w H. na poczet zakupu części do naprawianego samochodu. Dokonał tego za zezwoleniem powoda i po przelaniu na przedmiotowe konto funduszy na wskazany cel. Twierdzenia pozwanego w tym zakresie są w ocenie Sądu wiarygodne, albowiem jak wskazał pozwany, wypłaty z konta mogły być czynione dopiero po uzyskaniu zgody A. K. i po zasileniu konta. Jak wynika z historii rachunku taka sytuacja miała miejsce, albowiem w dniu 20.09.2011r. (...) sp. z o.o. przelała na konto T. K. (1) kwotę 160 Euro tytułem „ zaliczka dla A. P. (1)”. Dlatego też Sąd uznał, iż kwota 180 Euro została faktycznie spożytkowana na cele związane z naprawa pojazdu. Również kwota 1150 euro została na ten cel wydana. Potwierdziła to T. K. (1), która zeznała „ odnośnie zaliczki firmy (...) sp z o.o. z 26.09.2011r. to w tym czasie w zakładzie naprawczym znajdował się samochód należący do tej firmy i był naprawiany i pozwany poprosił o tą kwotę telefonicznie, bo w przeciwnym razie auto nie zostanie z warsztatu wypuszczone, a auto było spółki. Stąd spółka dokonała tej wpłaty. Są to pieniądze spółki (...) (…) był przelew z konta spółki na moje konto(…)” ( k. 300) . Tym samym , przy uwzględnieniu także faktu , iż małżonkowie K. mają rozdzielność majątkową, a spółka (...) prowadzona jest przez T. K. (1) a nie A. K. (1) i brak jest dokumentów świadczących o przeniesieniu wierzytelności spółki na A. K. (1) , powód nie ma legitymacji do dochodzenia ewentualnych należności od A. P. (1) w związku z naprawą pojazdu (...) , które to kwoty miałby pobrać we wrześniu 2011r. pozwany z konta T. K. (1). Tym samym, nie można uznać aby pozwany miał jakiekolwiek zobowiązanie wobec powoda w związku z wyjazdem służbowym od 24.08.2011r. do 28.09.2011r.. Także A. K. podczas przesłuchania potwierdził, iż za naprawę powinna zapłacić spółka (...) i to ona zlecała naprawę ( k. 301v). Zeznał także, co znajduje potwierdzenie w historii rachunku bankowego (...) sp. z o.o. ,iż „3500 euro było zapłacone zaliczkowo przy zleceniu naprawy przez spółkę i całość powinna być rozliczona przez spółkę” (k. 302). Słowa te potwierdzają powyższe rozważania i dokonaną konstatację.

Należy w tym miejscu także podkreślić, iż powód obciążając pracownikami kosztami , które stanowią faktycznie koszty naprawy pojazdu spółki (...) , który uległ poważnej awarii , nie przedstawił ostatecznego rachunku , z którego miałaby wynikać rzeczywista kwota naprawy. Owszem w aktach znajduje się dokument z 20.09.2011r. wystawiony, jak można przypuszczać przez warsztat, nie mniej jednak, nie jest to dokument przetłumaczony, więc Sąd nie może domyślać się czego on dotyczy. Ponad to, został on wystawiony z datą 20.09.2011r. a naprawa trwała jeszcze w następnych dniach ( pozwany wyjechał z R. 27.09.2011r.). Dodatkowo powód, podczas przesłuchania powoływał się na dokument- rachunek naprawy, który miałby być wystawiony na M., ale nie spółkę a działalność gospodarczą prowadzoną przez powoda , który to rachunek miał wskazywać faktyczną należność za naprawę. Rachunku tego brak w aktach. Jednocześnie powód stwierdził także, że „ Powiedzieli w zakładzie, że ta osoba co przyjedzie po samochód będzie musiała dopłacić wg wyliczenia faktury” ( k. 185v). Powód nie wykazał wg jakiej faktury następowało rozliczenie a jak ustalono, postanowienia co do płatności za naprawę samochodu były dokonywane pomiędzy zakładem naprawczym a A. i T. K. (1) ( zeznania T. K., przesłuchanie pozwanego) więc nie były to samodzielne ustalenia pracownika z warsztatem.

Dodatkowo warto wskazać, że A. P. przebywał od końca sierpnia 2011r. do 27 września 2011r. w Niemczech w R. i H., co jest faktem bezspornym, oczekując na zakończenie naprawy pojazdu, którym miał wykonać przewóz. Tym samym niewątpliwie musiał się żywić, myć, prać i codziennie funkcjonować nawet w najskromniejszy sposób. Bez wątpienia było to związane z potrzebą ponoszenia kosztów, a przecież przebywał w Niemczech na plecenie swego pracodawcy.

Jednocześnie w zakresie dysponowania kartą o końcówce (...) sam pozwany podczas przesłuchania potwierdził , iż w dniu 21.09.2011r. dysponował przedmiotową kartą dokonując wypłaty kwoty 180 Euro. Jednocześnie wskazał pin jaki przypisany był do tej karty , podając, że „ to mogło być do tej karty, którą miałem we wrześniu 2011r.” ( k. 304v).

Tym samym, w ocenie Sądu nie zostało wykazane aby powód był uprawniony do dochodzenia kwot wskazanych w pozwie. Jak wynika ze stanowiska powoda oprócz kwoty 3500 euro i 100,96 euro, w sposób dowolny zaliczył na poczet naprawy pojazdu (...) kwotę 530 Euro pobraną z konta T. K.. Nie wiadomo, z których kwot dokonano zaliczenia, według jakich zasad i jaki był ostateczny koszt naprawy pojazdu. Jednocześnie Sąd ustalił, iż kwota 180 euro została spożytkowana na zakup części do naprawianego pojazdu. Natomiast kwota 1150 Euro była przelana przez (...) sp. z o.o. na poczet naprawy samochodu należącego do spółki i były to pieniądze spółki. Dlatego też suma powyższych kwot przekracza dochodzoną równowartość 1160 euro. Brak jest także podstaw do rozliczania pracownika z ewentualnych kosztów pracodawcy ponoszonych w związku z podróżą służbową, poprzez wliczenie do tych kwot kosztów naprawy pojazdu innego podmiotu prawnego. Dlatego też, w ocenie Sądu nie zachodzą w niniejszej sprawie okoliczności dające podstawę do zasądzenia od pozwanego na rzecz A. K. (1) dochodzonej kwoty 5117 zł wskazanej w pozwie.

Jednocześnie ustalono z całą pewnością, że kartą o końcówce (...) przypisaną do konta T. K. w sierpniu i wrześniu 2011r. dysponował pozwany, który przebywał w tym czasie w Niemczech w związku z awarią podczas podróży służbowej auta należącego do (...) sp. z o.o.. Potwierdził to sam pozwany m.in. poprzez stwierdzenie, że w dniu 21.09.2011r. pobierał tą kartą kwotę 180 euro w H..

Na zakończenie należy wskazać, iż zdaniem Sądu, niezasadne było przeprowadzanie dowodu z zeznań kierowców zatrudnionych w tamtym okresie u A. K. (1) na okoliczności związane z kierunkami odbywanych przez nich podróży służbowych i dysponowaniem kartami przypisanymi do konta T. K.. W pierwszej kolejności kierunek ich podróży wynikał z zestawienia przedstawionego do akt sprawy przez stronę powodową. Jednocześnie z historii rachunku T. K. o nr (...) wynika, iż W. J. (1) i W. J. (2) dysponowali inną kartą- tj o końcówce (...) , z której wypłaty były dokonywane w innych miejscach niż R. i H.. Nadto były dokonywane wpłaty imiennych zaliczek na rzecz tych dwóch kierowców a następnie pobierane kwoty z karty o końcówce (...). Powyższe okoliczności potwierdziła także T. K.. Co najistotniejsze, sam pozwany wskazał, że we wrześniu 2011r. dysponował kartą o końcówce (...).

Dlatego też, w punkcie I wyroku, Sąd oddalił powództwo dochodzone przez A. K. (1), w oparciu o art. 77 (5) par. 3-5 k.p., art. 124 k.p. i art. 21 a ustawy z 16.04.2004r. o czasie pracy kierowców.

W oparciu o przepis art. 98 kpc, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 30 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (opłata od apelacji uiszczona przez pozwanego k: 208), o czym orzekł w pkt II wyroku.

W pkt III wyroku, Sąd zasądził od powoda na podstawie § 6 ust. 4 i § 12 Rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) na rzecz Kancelarii Radcy Prawnego P. B. kwotę 3.000 zł tytułem nieuiszczonych kosztów zastępstwa procesowego, w tym za instancję odwoławczą.

SSR Grażyna Giżewska-Rozmus