Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Olsztynie, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Zabuska,

Protokolant : sekr. sąd. Alicja Maciejewska

przy udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej Dominiki Orzechowskiej-Anders

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10.12.2015r., 15.03.2016r., 10.05.2016r., 29.06.2016r., 06.09.2016r., 13.10.2016r., 6.12.2016r., 20.12.2016r., 26.01.2017r.

sprawy

R. S., syna R. i W. z domu S., urodzonego (...) w M.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 16 września 2013r. w O. działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania kredytu na zakup towarów i usług, poprzez złożenie pisemnego oświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach w firmie (...) w O. przez A. M., a następnie wskutek wprowadzenia w błąd pracownika sklepu, co do zamiaru spłaty kredytu doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2499,00 zł na szkodę (...) Bank S.A. we W., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwa umyślne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11§ 2 kk w zw. z art. 64§ 1 kk

I. oskarżonego R. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, że pisemne oświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach złożone przez A. M. było nierzetelne i dotyczyło okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, w błąd został wprowadzony pracownik sklepu (...), zaś doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem został (...) Bank S. A. we W. i za to z mocy art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11§ 2 kk w zw. z art. 64§ 1 kk skazuje go, a na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11§ 3 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 46 § 1 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku, orzeka wobec oskarżonego R. S. obowiązek naprawienia szkody w 1/2 części przez zapłatę na rzecz (...) Bank S.A. we W. kwoty 1.249,50 (jeden tysiąc dwieście czterdzieści dziewięć i 50/100) złotych;

III. na podstawie 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. S. kwotę (...) (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu i kwotę 270,48 (dwieście siedemdziesiąt i 48/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu w postępowaniu sądowym oraz kwotę 104,82 złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków;

IV. na podstawie art. 624§ 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżonego z kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 439/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. i oskarżony R. S. poznali się jesienią 2013 r. A. M. w rozmowie poskarżyła się R. S., że ma trudności finansowe. Wymieniony zaproponował jej, żeby kupiła laptopa w systemie ratalnym. Następnie on go sprzeda i podzielą się pieniędzmi. A. M. zgodziła się. R. S. przekazał jej spisane na kartce dane firmy, które miała wskazać jako miejsce zatrudnienia przy ubieganiu się o kredyt i swój numer telefonu na wypadek, gdyby konieczna była telefoniczna weryfikacja faktu zatrudnienia.

(dowód: częściowo zeznania świadka M. O. k. 551-552, k. 70v-71 z akt II K 439/15, k. 164v z akt II K 439/15, k. 738v, zeznania świadka A. M. k. 689-692, k. 46-47 z akt II K 635/14, k. 71v072 z akt II K 635/14, k. 71v-72 z akt II K 635/14, k. 138-138v, k. 155, k. 177v-178, k. 166 z akt II K 635/14)

W dniu 16 września 2013 r. R. S. udał się z A. M. do sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...) – S. 18/20 w O.. Przekazał jej, aby kupiła laptopa o wartości pomiędzy 2-3 tysiące złotych. A. M. weszła do sklepu i wybrała laptopa marki A. za kwotę 2.499,00 złotych. Zakupu dokonała w systemie ratalnym. Złożyła sprzedawcy ustne oświadczenie o zatrudnieniu w (...) w O. przy ul. (...) na umowę na czas nieokreślony, jako sprzątaczka, z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 1700 złotych. Tożsamość A. M. została zweryfikowana na podstawie dowodu osobistego. Sprzedawca w sklepie wprowadził podane dane do systemu i przesłał do weryfikacji. Po kilkunastu minutach nadesłana została zgoda banku na zawarcie umowy kredytowej. A. M. w międzyczasie wyszła przed sklep, gdzie czekał na nią R. S.. Po pozytywnej weryfikacji przez bank (...) zawarła z S. C. Bank umowę o kredyt konsumencki na zakup notebooka marki A. w systemie ratalnym na kwotę 2499,00 złotych. Kwota kredytu miała zostać spłacona w 24 ratach w wysokości po 142, 92 złote.

A. M. odebrała laptopa. Po wyjściu ze sklepu przekazała komputer wraz z ładowarką i umową R. S.. Następnie udali się oni w pobliże ronda (...) w O.. R. M. wszedł tam do kamienicy w celu sprzedaży laptopa. A. M. oczekiwała na niego na zewnątrz budynku. Po wyjściu R. S. przekazał A. M. kwotę około 150 złotych. A. M. wzięła pieniądze i poszła do domu.

(dowód: zeznania świadka A. M. k. 689-692, k. 46-47 z akt II K 635/14, k. 71v072 z akt II K 635/14, k. 71v-72 z akt II K 635/14, k. 138-138v, k. 155, k. 177v-178, k. 166 z akt II K 635/14, dokumentacja kredytowa k. 792v, k. 18-19 z akt II K 635/14, zeznania świadka K. D. k. 792v, k. 33 z akt II K 635/14, )

A. M. w 2013 r. nie była zatrudniona w firmie (...) w O.. Była zarejestrowana jako osoba bezrobotna, bez prawa do zasiłku. Korzystała z pomocy społecznej MOPS w postaci zasiłków celowych w zakresie dożywiania, na pokrycie kosztów remontu mieszkania oraz z powodu bezrobocia.

( dowód: informacja z MOPS k. 792v, k. 14-17 z akt II K 635/14, )

R. S. jest osobą wielokrotnie karaną. Wyrokiem Sądu Rejonowego wO.z dnia 27 stycznia 2011 r. w sprawie VII K 1481/10 został skazany za czyny z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk, oraz za czyn z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 11 § 2 kk i w zw. z art. 64 § 1 kk, oraz za czyn z art. 270 § 3 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Wyrokiem tym wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył od 12 maja 2011 r. do dnia 02 marca 2013 r. Na poczet kary zaliczono okres od 08 września 2010 r. do 17 listopada 2010 r.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt VII K 115/13 został on skazany za czyny z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk, z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Wyrokiem tym wymierzono mu karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego wO. z dnia 13 kwietnia 2015 r. w sprawie II K 228/14 połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w O. w sprawie VII K 1481/10 oraz Sądu Rejonowego wO. w sprawie VII K 115/13 i wymierzono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

(dowód: karta karna k. 792v, k. 725-727, odpis wyroku w sprawie VII K 1491/10 k. 792v, k. 75)

R. S. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Rozpoznano u niego zespół uzależnienia spowodowany używaniem alkoholu, w fazie abstynencji oraz osobowość dyssocjalną. Jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem nie była ograniczona ani wyłączona w rozumieniu art. 31 § 1 lub § 2 kk.

(dowód: opinia psychiatryczna R. S. k. 792v, k. 102-105 z akt II K 635/14)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie powyższych dowodów oraz następujących: wyjaśnień oskarżonego R. S. k. 550v, k. 90-91 z akt II K 635/14, k. 137v z akt II K 439/15, k. 138 z akt II K 439/15, zeznań świadka J. W. k. 738v, zeznań świadka B. M. k. 777v oraz dokumentów w postaci informacji z Urzędu Miejskiego k. 792v, k. 13 z akt II K 635/14, informacji z Prokuratury odnośnie sprawy 1 Ds. 600/14 k. 792v, k. 151-152, k. 274, k. 672-677.

Oskarżony R. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, iż nie pamięta co robił we wrześniu 2013 r. Przyznał, że często przebywał w O.. Pracował na budowie w Przedsiębiorstwie Usługowo - Handlowym (...) przy wyburzaniu budynku przy ul. (...) w O.. Oskarżony wyjaśnił, że nie pije alkoholu. Nocował w (...) tylko raz, w maju 2014 r. Wymieniony stanowczo stwierdził, że nie był w sklepie (...) przy ul. (...) w O.. ( k. 91-90 z akt sprawy II K 635/14)

W postępowaniu sądowym przy pierwszym rozpoznaniu sprawy wyjaśnił, że nie zna A. M.. Widział ją jedynie na zdjęciu. Zaprzeczył, aby zapoznawała ich M. O.. Przyznał, że były takie sytuacje, że witał się z koleżankami M. O., ale nigdy nie był z żadną zapoznawany. Oskarżony zaprzeczył, aby namawiał A. M. do czegoś. Przyznał, że we wrześniu był w hotelu (...), ale nie było tam A. M.. ( k. 137v, k. 138 z akt II K 439/15).

W postępowaniu sądowym przy drugim rozpoznaniu sprawy wyjaśnił, że M. O. nigdy nie zapoznawała go z A. M.. A. M. pomówiła go, żeby nie spłacać samodzielnie laptopa. Namówiła M. O., żeby ta zeznała, że to oskarżony nakłonił A. M. na wzięcie laptopa na raty. Podkreślił, że według jego wiedzy, A. M. sama sprzedawała sprzęty, podczas gdy z jej zeznań wynika, że oddawała je oskarżonemu. W rzeczywistości pomagał jej w tym jej chłopak. ( k. 550v )

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego R. S. nie przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu nie zasługują na wiarę, ponieważ nie są spójne i konsekwentne. Pozostają w rażącej sprzeczności z zeznaniami świadków A. M. i M. O..

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że oskarżony negował jakąkolwiek znajomość z A. M.. Twierdził, że jej nie zna i nigdy się z nią nie zapoznawał ani też nie był przedstawiany przez inne osoby, w tym M. O.. Wyjaśnieniom tym przeczą spójne w tym zakresie zeznania A. M. i M. O.. Niewątpliwie, pomiędzy relacjami wymienionych świadków co do szczegółowych okoliczności w jakich doszło do pierwszego spotkania A. M. i R. S. zaistniały pewne różnice. Podkreślić jednak należy, że zarówno A. M. jak i M. O. zbieżnie twierdzą, że do takiego spotkania doszło i R. S. znał A. M..

W ocenie Sądu, różnice w zeznaniach A. M. i M. O. nie są na tyle daleko idące oraz tego rodzaju, żeby przeczyły całkowicie wiarygodności relacji wymienionych. Zwłaszcza, że ich zeznania są spójne co do zasadniczych faktów istotnych z punktu widzenia możliwości przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej.

Rozbieżności dotyczą kwestii drugorzędnych i wynikają z naturalnego zacierania się z upływem czasu w pamięci pewnych okoliczności. Niewątpliwie wpływ na ich zaistnienie miały różnice w zdolności danej osoby do odtworzenia przebiegu zdarzeń będących przedmiotem postępowania oraz subiektywna ocena danej sytuacji, a także podnoszony przez obie kobiety fakt spożywania alkoholu w trakcie tego spotkania, jak i po nim.

A. M. w pierwszych wyjaśnieniach podała, że spotkała R. S. na dworcu PKP w O. i tam rozmawiali o jej trudnościach finansowych. Wtedy też R. S. miał zaproponować jej współpracę związaną z kupowaniem przedmiotów na raty. W kolejnych wyjaśnieniach podała, że spotkała oskarżonego na dworcu a następnie poszli na imprezę i tam rozmawiali o trudnościach finansowych wymienionej. Spotkanie miało mieć miejsce w hotelu (...) w O.. A. M. wyjaśniła, że oskarżony tam wynajmował pokój. W kolejnych zeznaniach na rozprawie A. M. przyznała, że rozmowa z R. S. miała miejsce na imprezie alkoholowej w O.. Sama propozycja współpracy padła w hotelu. Z zeznań A. M. wynika, że poznała R. S. u niej w domu, następnie spotkali się na dworcu PKP w O.. Z tymi zeznaniami koresponduje relacja M. O., która w pierwszych zeznaniach wskazała, że w sierpniu 2013 r. wraz z R. S. udali się do A. M. do B. i tam spożywali alkohol. Wiarygodności M. O. nie przeczy to, że wymieniona ostatecznie przyznała, że nie poznawała A. M. i R. S. ze sobą. Podała, że A. M. przyszła po papierosa, gdy ona rozmawiała z R. S.. Przy drugim rozpoznaniu sprawy M. O. ostatecznie stanowczo potwierdziła, że A. M. i R. S. poznali się za jej pośrednictwem. Podała, że przed tym jak wymienieni się poznali to obie były z A. M. w parku i tam spożywały alkohol. Postanowiły nie narażać się na otrzymanie mandatu karnego i poszły do domu A. M.. Wymienieni poznali się wtedy w parku. Przyznała, że ona formalnie ich sobie nie przedstawiała, sami wymienili informacje o imionach i nazwiskach.

W ocenie Sądu powyższe rozbieżności pomiędzy zeznaniami A. M. i M. O. co do szczegółowych okoliczności zawarcia znajomości pomiędzy A. M. i R. S. dotyczą pobocznych, nieistotnych okoliczności. Nie wykluczają one wiarygodności wymienionych świadków, co do okoliczności istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia w sprawie. Z ich relacji w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że A. M. i R. S. spotkali się i poznali za pośrednictwem M. O., zaś fakt, czy sami się sobie przedstawili czy doszło do formalnego przedstawienia przez M. O., nie zmienia zasadniczych okoliczności sprawy. Nie budzi bowiem wątpliwości, że do takiego spotkania doszło. Relacje te zaś stoją w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego, w których przeczył temu faktowi.

Nadmienić należy, iż jak wskazały A. M. i M. O., spotkania były związane ze spożywaniem alkoholu. Nie wykluczone, że z tego powodu, zwłaszcza po pewnym okresie czasu, wymienione nie były w stanie jednoznacznie określić gdzie doszło do pierwszego spotkania A. M. i R. S. oraz dokładnie wskazać w jaki sposób zawarli oni znajomość, tzn. czy zostali przedstawieni przez M. O. czy poznali się niejako przy okazji pobytu na wspólnej imprezie. Wymienione w sposób spójny podawały zasadnicze okoliczności istotne w realiach niniejszej sprawy, mianowicie, że do spotkania doszło i że A. M. i R. S. się znali. Z. podawały pewne charakterystyczne elementy tego spotkania, takie jak impreza w hotelu (...) powiązana ze spożywaniem alkoholu i pierwsze spotkanie w domu w B.. Nadmienić należy, iż wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są niespójne i niekonsekwentne. R. S. w pierwszych wyjaśnieniach stwierdził, że nigdy nie nocował w hotelu (...), następnie, że był tam w maju 2014 r. Ostatecznie zaś dopiero w toku rozprawy sądowej przy pierwszym rozpoznaniu sprawy przyznał, że był tam we wrześniu 2013 r. razem z M. O., nie poznał jednak żadnej A. M.. Tymczasem M. O. oraz A. M. od początku konsekwentnie wskazywały na to, że spotkanie miało miejsce w hotelu (...). Wersja prezentowana przez M. O. oraz A. M. co do imprezy w hotelu (...) znalazła potwierdzenie w informacji uzyskanej z hotelu, z której wynika, że R. S. meldował się tam w dniach 13-14 września 2013 r.

Sąd dał wiarę A. M., iż nie nakłaniała ona M. O. do tego, żeby wymieniona składała zeznania określonej treści, w szczególności obciążające R. S.. W ocenie Sądu, gdyby rzeczywiście A. M. miała na celu bezpodstawne obciążenie R. S. przy wykorzystaniu pomówienia ze strony M. O., to skorzystała by z tego już w czasie pierwszego przesłuchania M. O.. Tymczasem, wymieniona w czasie pierwszego przesłuchania podała, że nie wie nic na temat tego, aby A. M. zaciągała wspólnie z R. S. kredyt. ( k. 70v)

M. O. na rozprawie przy pierwszym rozpoznaniu sprawy zeznała, że złożyła nieprawdziwe zeznania. Podała, że rozmawiała z A. M. i ta prosiła ją, aby potwierdziła, że to ona poznała ją z R. S.. Świadek uściśliła jednak, iż „nieprawdziwość” zeznań polegała na tym, że w rzeczywistości M. O. nie poznała ich ze sobą. Prawdziwe okoliczności ich poznania wyglądały w ten sposób, że R. S. przyjechał do niej, wtedy podeszła do nich A. M.. W ocenie Sądu, okoliczność wskazana przez świadka M. O. jako nieprawdziwa dotyczy kwestii nieistotnych z punktu widzenia rozpoznania sprawy. Podkreślić należy stanowczo, że M. O. nie zaprzeczała zasadniczej okoliczności, tj. temu, że A. M. i R. S. się znali i poznali się za jej pośrednictwem. Ona bowiem znała zarówno R. S., jak i A. M.. Nieścisłości zaś dotyczyły jedynie formy poznania oskarżonego z A. M..

Zważyć należy, iż A. M. potwierdziła, że rozmawiała z M. O. na temat zeznań. Zaprzeczyła jednak, aby miała namawiać ją do złożenia zeznań określonej treści. Podkreślić przy tym należy, iż taki wniosek nie wynika z prezentowanych przez M. O. faktów.

Obie zgodnie potwierdziły, że rozmawiały na temat zeznań za pośrednictwem portalu F.. Na rozprawie, przy drugim rozpoznaniu sprawy M. O. przyznała, że rozmawiała z A. M. za pośrednictwem F. i ta pytała o to, co M. O. zeznawała w sprawie. Podała jednak, że A. M. nie mówiła jej co ma mówić, a jedynie pytała o to, co świadek zeznawała, po to, aby nie było komplikacji i ostatecznie nie okazało się, że musi sama płacić za laptopa. W ocenie Sądu zeznania świadka, która stwierdziła, że A. M. prosiła ją o potwierdzenie, że zna R. S. ponieważ myślała, że „wywinie się” od spłaty należy uznać za stanowiące jedynie wyraz subiektywnej oceny wymienionej. Nie sposób na podstawie tej oceny wywieźć, że jedynym motywem treści zeznań A. M. był aspekt finansowy.

Zwłaszcza, iż M. O. przyznała, że rozmawiała z A. M. już po pierwszym przesłuchaniu. W ocenie Sądu relacje świadków M. O. i A. M. świadczą o tym, że wymienione nie uzgadniały treści zeznań, a jedynie rozmawiały na temat sprawy. Być może nawet A. M. przekazała M. O., że ma nadzieję, iż R. S. także zostanie skazany, bo w przeciwnym wypadku będzie sama ponosiła odpowiedzialność finansową za zakup laptopa. Nie przeczy to jednak sprawstwu oskarżonego. Nie wskazuje też na to, że jedynym motywem pomówienia R. S. była chęć umniejszenia odpowiedzialności finansowej. Wskazywany przez M. O. motyw podziału odpowiedzialności finansowej jawi się jako naturalny w obliczu przestępstwa popełnionego wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Podkreślenia jednocześnie wymaga, iż M. O. na ostatniej rozprawie sama przyznała, że to ona dokonała takiej interpretacji wiadomości od A. M.. ( k. 738v)

Sąd dał wiarę A. M., że to R. S. zaproponował jej źródło uzyskania łatwego zarobku, które polegało na tym, że wymieniona miała dokonać zakupu przedmiotu w systemie ratalnym. Oskarżony miał go sprzedać, a następnie podzielić się uzyskaną gotówką z A. M.. Wymieniona logicznie wskazała na związek przyczynowo- skutkowy oraz okoliczności w jakich doszło do złożenia propozycji, co uprawdopodobnia prezentowaną przez nią wersję. A. M. wyjaśniła, że poskarżyła się R. S. na trudności finansowe. To sprowokowało wymienionego do złożenia propozycji współpracy, na którą wymieniona przystała.

Sąd dał wiarę A. M., iż oskarżony przekazał jej kartkę z napisanymi danymi firmy, z której miała skorzystać przy ubieganiu się o przyznanie kredytu. W każdych wyjaśnieniach wymieniona konsekwentnie podawała charakterystyczne elementy wskazujące na udział oskarżonego w przedmiotowym zdarzeniu. Oskarżony zapisał jej na kartce dane firmy, wskazał sklep, w którym miała dokonać zakupu, określił granice kwotowe wartości laptopa. Na kartce spisał ponadto swój numer telefonu, gdyby przy weryfikacji wniosku kredytowego konieczne było potwierdzenie zatrudnienia. W ocenie Sądu fakt zabezpieczenia przez R. S. możliwości weryfikacji przez kredytodawcę zatrudnienia oskarżonej poprzez wskazanie w tym celu numeru telefonu dodatkowo przemawia za wiarygodnością relacji A. M.. Bez pomocy oskarżonego nie mogła by ona zapewnić potwierdzenia zatrudnienia jej w firmie (...). Bezsporny fakt wynikający z jej relacji o niewykonaniu takiego telefonu przez pracowników (...) i Banku nie przeczy wiarygodności jej wersji. W świetle doświadczenia życiowego i zasad logiki prawdopodobne bowiem było, że osoby weryfikujące wniosek kredytowy oskarżonej sprawdzą telefonicznie jej zatrudnienie.

W ocenie Sądu, A. M. nie była jedynie niczego nieświadomą „ofiarą” namowy ze strony oskarżonego R. S.. Z poczynionych ustaleń wynika, że działali oni wspólnie i w porozumieniu. Już w pierwszych wyjaśnieniach A. M. przyznała, że nie zastanawiała się długo nad propozycją R. S.. Zgodziła się na ofertę dobrowolnie, dążąc do uzyskania korzyści majątkowej. Wymieniona wskazała w sposób jasny, spójny i konsekwentny, że oskarżony przedstawił jej ofertę współpracy oraz źródła łatwego zarobku. Nie budziła wątpliwości jednoznaczna treść i motywy złożenia samej propozycji. A. M. miała kupić jakiś przedmiot na raty a po sprzedaży przez oskarżonego mieli podzielić się uzyskanymi w ten sposób środkami. Propozycja zawierała jasny przekaz co do sposobu zachowania a także podziału ról. Niewątpliwie, A. M. zdawała sobie sprawę ze skutków swojego działania.

Za bezsporne należy uznać, iż w dniu 16 września 2013 r. A. M. udała się do sklepu (...) w O. i tam na podstawie oświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach w firmie (...) zawarła umowę o kredyt na zakup towarów w postaci notebooka marki A. o wartości 2499,00 zł. Kredyt został zaciągnięty w S. C. Bank. Nie budzi wątpliwości sytuacja osobista A. M., która w dacie złożenia oświadczenia o zatrudnieniu w In-Z. była osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Utrzymywała się z pomocy MOPS. Ta okoliczność wynika w sposób nie budzący wątpliwości z wyjaśnień A. M. oraz zgromadzonej dokumentacji kredytowej.

Niewątpliwe w realiach niniejszej sprawy jest to, że A. M. nie miała zamiaru spłacać zaciągniętego kredytu. Wskazała, że bezpośrednio po wyjściu z salonu oddała komputer i umowę R. S.. Jak wynika z poczynionych na podstawie wyjaśnień A. M. ustaleń, wymienieni jeszcze przed zawarciem umowy kredytowej uzgodnili, że kupiony na raty komputer oskarżony sprzeda a pieniędzmi się podzielą.

Wiarygodności A. M. w ocenie Sądu, nie przeczy to, że na początku podawała, iż otrzymała od R. S. kwotę 150 złotych a następnie po pewnym czasie w kolejnych relacjach podała, że otrzymała 200 złotych. Podkreślić należy, iż w dalszym ciągu podawana przez wymienioną kwota oscyluje w podobnych kategoriach i niewiele się różni. Na ostatniej rozprawie A. M. zeznała, że otrzymała od R. S. kwotę około 150-200 złotych, jednak nie pamięta dokładnie ile. Sąd dał wiarę wymienionej, że po pewnym czasie od zdarzenia mogła nie pamiętać konkretnej kwoty, jaką otrzymała od R. S.. Nadmienić należy, iż jak wynika z wyjaśnień wymienionej brała ona w ten sposób także inne rzeczy na raty. Mogła więc także z tego względu nie pamiętać dokładnej kwoty.

Podkreślić należy, iż wymieniona zbornie i konsekwentnie podawała, że otrzymała od R. S. pewną kwotę i stanowiła ona niewielką część wartości kupionego na raty komputera. Relacja wymienionej, co do faktu otrzymania takiej kwoty jawi się jako wiarygodna także w kontekście motywu jej postępowania. Niewątpliwie, A. M. działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie zaciągnęła by kredytu, gdyby nie miała otrzymać jakiejś kwoty ze sprzedaży laptopa.

Już tylko na marginesie rozważań należy podkreślić, iż z zeznań A. M. wynika, że z otrzymaną od oskarżonego kartką udała się do centrum handlowego alfa i tam kupiła na raty inny komputer i aparat fotograficzny. R. S. sprzedał tego laptopa i dał A. M. kwotę około 200 złotych. W tej sprawie A. M. także posłużyła się oświadczeniem o zatrudnieniu w firmie (...) w O.. W tej sprawie toczyło się inne postępowanie, także przeciwko R. S.. Zdarzenie to miało mieć miejsce w dniu 13 września 2013 r. a więc kilka dni przed datą objętą przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie. Stwierdzić należy, iż naturalne jest, że A. M. w pierwszych relacjach nie chciała opisywać swojej znajomości z R. S., ograniczając się do podania faktu spotkania na dworcu i propozycji zakupu przedmiotowego laptopa w sklepie (...). Nie było bowiem w jej interesie wskazywanie na znajomość z R. S. i ujawnianie zakupu na raty innego sprzętu. Zaznaczyć też warto, iż wymieniona zeznała w toku postępowania sądowego, że spłaca ona pokrzywdzonemu bankowi całą wartość laptopa.(k.691, 692)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. D.. Korespondują one ze zgromadzonym w sprawie materiałem w postaci umowy kredytowej. Nie były w toku postępowania kwestionowane.

Nie wiele wniosły do sprawy zeznania świadka J. W.. Wymieniony nie wiedział nic o znajomości R. S. z A. M. ani o zamiarach wzięcia kredytu. Świadek B. M. także nie miał wiedzy o zdarzeniach będących przedmiotem postępowania.

Sąd dał wiarę opinii sądowo- psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego. Opinia jest jasna, spójna, zupełna. Biegli rzeczowo odpowiedzieli na zadane im pytania a wyciągnięte wnioski rzeczowo uzasadnili.

Nie budzą wątpliwości pozostałe zgromadzone w toku postępowania dokumenty, w tym dane o karalności oskarżonego oraz odpisy zapadłych wobec niego wyroków, umowa kredytowa z dnia 16 września 2013 r., informacja z MOPS, informacja z Urzędu Miejskiego, informacja z Prokuratury odnośnie sprawy 1 Ds. 600/14. Nie były one w toku postępowania kwestionowane.

W zakresie kwalifikacji prawnej Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału wina oskarżonego nie budzi wątpliwości i polega na tym, że w dniu 16 września 2013r. w O., działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania kredytu na zakup towarów i usług, poprzez złożenie nierzetelnego pisemnego oświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach w firmie (...) w O. przez A. M., a następnie wskutek wprowadzenia w błąd pracownika sklepu (...), co do zamiaru spłaty kredytu doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2499,00 zł na szkodę (...) Bank S.A. we W.. Powyższe wypełniło znamiona czynu z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolości za podobne przestępstwo umyślne. Wyrokiem Sądu Rejonowego w O.z dnia 27 stycznia 2011 r. w sprawie VII K 1481/10 został skazany za czyny z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk, oraz za czyn z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 11 § 2 kk i w zw. z art. 64 § 1 kk, oraz za czyn z art. 270 § 3 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Wyrokiem tym wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Orzeczoną karę pozbawienia wolności odbył od 12 maja 2011 r. do dnia 02 marca 2013 r. Na poczet kary zaliczono okres od 08 września 2010 r. do 17 listopada 2010 r.

Powyższe nakazuje przyjęcie kwalifikacji w zw. z art. 64 § 1 kk.

Nie budzi wątpliwości, że zarzucanego mu czynu dopuścił się, działając wspólnie i w porozumieniu z A. M.. Z poczynionych ustaleń wynika, iż był on pomysłodawcą przestępczego zachowania. Zaproponował A. M. ten sposób uzyskania łatwego zarobku. Przekazał A. M. kartkę z danymi firmy, na zatrudnienie w której miała powołać się, składając wniosek kredytowy oaz numer telefonu, który miał służyć celem ewentualnej weryfikacji faktu zatrudnienia. Wskazał A. M. sklep, w którym miała dokonać zakupu i czekał przez budynkiem, w czasie gdy wymieniona dopełniała formalności. Po wyjściu ze sklepu (...) przekazała oskarżonemu laptopa. Oskarżony sprzedał go i wypłacił A. M. część pieniędzy.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd miał na uwadze całokształt okoliczności łagodzących i obciążających, w szczególności stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu i stopień winy. Sąd uwzględnił również cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w stosunku do sprawcy, a ponadto potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu jest znaczny. Za taką oceną przemawia przede wszystkim sposób i okoliczności działania, zaplanowany, przemyślany i konsekwentnie realizowany zamiar sprawcy. Oskarżony wspólnie i w porozumieniu z A. M. udali się do sklepu (...). Wymieniony wręczył jej kartkę z danymi rzekomego pracodawcy oraz numerem telefonu, na który miała się powołać, składając wniosek kredytowy w celu ewentualnej weryfikacji faktu zatrudnienia. Taki stopień zorganizowania świadczy o wysokim stopniu premedytacji nakierowanym na realizację przestępczego celu. Podkreślić należy, iż jak wynika z wyjaśnień A. M. taki sposób działania miał być źródłem uzyskania łatwego zarobku. Mieli bowiem w ten sposób uzyskać pieniądze ze sprzedaży laptopa i się nimi podzielić.

Jako okoliczność obciążającą należało przyjąć dotychczasową wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Podkreślić należy zwłaszcza wielokrotną karalność za czyny z art. 286 § 1 kk , z art. 297 § 1 kk oraz z art. 270 § 1 kk. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę, iż zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Przy wymiarze kary Sąd miał nadto na uwadze wysokość niekorzystnego rozporządzenia mieniem, do jakiego oskarżony doprowadził pokrzywdzony Bank. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących.

Uwzględniając powyższe okoliczności, w ocenie Sądu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do wagi czynu i osoby sprawcy.

Sąd orzekł o obowiązku naprawienia szkody w ½ części, mając na uwadze, iż zarzucanego mu czynu dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z A. M.. Sąd orzekający zobowiązany był zastosować przepisy odnoszące się do obowiązku naprawienia szkody w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r. jako korzystniejsze dla sprawcy. Pojęcie szkody wynikającej z przestępstwa było rozumiane według tych przepisów w sposób węższy niż w obecnym stanie prawnym.

O kosztach pomocy prawnej wykonywanej z urzędu na rzecz oskarżonego orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego i charakter rozstrzygnięcia, Sąd zwolnił go od kosztów sądowych w całości, uznając, że jego sytuacja majątkowa i osobista nie pozwala na ich poniesienie.