Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Olsztynie, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Zabuska,

Protokolant : st. sekr. sąd. Agnieszka Klimek,

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 06.06.2017r., 22.08.2017 r., 28.09.2017 r., 12.10.2017r.

sprawy

M. R., syna M. i J. z domu B., ur. (...) w L.,

oskarżonego o to, że:

w nocy 15 grudnia 2016 roku w D. na ul.(...), woj. (...)- (...) dokonał umyślnego zniszczenia mienia poprzez rzucenie butelką szklaną w szybę czołową pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doszło do pęknięcia, powodując straty o wartości 550 złotych na szkodę J. R. (1) oraz J. R. (2),

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

I. oskarżonego M. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 288 § 1 kk skazuje go, a na podstawie art. 288 § 1 kk, przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 34 § 1 i § 1 a pkt 1 kk i art. 35§ 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania kontrolowanej nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwudziestu czterech) godzin w stosunku miesięcznym;

II. na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego M. R. obowiązek naprawienia szkody w całości przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej J. R. (1) kwoty 550 (pięćset pięćdziesiąt) złotych;

III. na podstawie 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. S. kwotę 588 (pięćset osiemdziesiąt osiem) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu w postępowaniu sądowym i kwotę 135,24 (sto trzydzieści pięć i 24/100) złotych tytułem podatku VAT;

IV. na podstawie art. 624§ 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżonego z kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 196/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 14 na 15 grudnia 2016 r., około godziny 1:00 J. R. (2) przyjechał samochodem marki V. (...) o nr rejestracyjnych(...) do sklepu nocnego w D. przy ul. (...). Pojazd ten stanowi współwłasność J. R. (2) i jego byłej żony J. R. (1).

J. R. (2) zaparkował samochód na parkingu przed sklepem. Następnie wszedł do środka, gdzie zrobił zakupy. Wychodząc, zwrócił uwagę oskarżonemu M. R.. Wymieniony spożywał bowiem alkohol w bliskiej odległości od sklepu. Pomiędzy M. R. i J. R. (2) wywiązała się wymiana zdań. Oskarżony w trakcie rozmowy z J. R. (2) rzucił butelką z piwem w szybę czołową samochodu marki V. (...). Butelka uderzyła w szybę powodując jej uszkodzenie. Wtedy M. R. uciekł. Koszt naprawy szyby wyniósł 550 złotych. Został uiszczony przez J. R. (1).

(dowody : zeznania świadka N. M. k. 87, k. 12-13, zeznania świadka J. R. (2) k. 101v, k. 3, zeznania świadka J. R. (1) k. 86v-87, k. 20v, kserokopia kosztorysu z dnia 16 grudnia 2016 k. 101v, k. 6, faktura z dnia 22 grudnia 2016r k. 101v, k. 8)

M. R. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Stwierdzono u niego zespół uzależnienia mieszanego od alkoholu oraz marihuany. W trakcie zdarzenia znajdował się pod wpływem alkoholu. Było to upojenie alkoholowe zwykłe. Zdolność oskarżonego rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem nie była zniesiona ani ograniczona w rozumieniu art. 31 § 1 lub art. 31 § 2 kk.

(dowody: opinia sądowo psychiatryczna dotycząca oskarżonego k. 101v, k. 35-36, dokumentacja medyczna oskarżonego k. 101v, k. 71, opinia sądowo- psychiatryczna k. 101v, k. 72-73)

M. R. jest osobą karaną. Wyrokiem Sądu Rejonowego w (...)z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie o sygn. akt II K 235/07 został skazany za czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 33 § 2 kk na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby 3 lat. Wskazanym wyrokiem wymierzono karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych. Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2008 r. zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności. Postanowieniem Sądu Okręgowego w (...) z dnia 01 czerwca 2010 r. został warunkowo zwolniony z okresem próby do 01 czerwca 2012r. Wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie o sygn. akt II K 386/07 został skazany za czyn z art. 284 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania. Postanowieniem z dnia 01 kwietnia 2008 r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności. Postanowieniem Sądu Okręgowego w (...)z dnia 01 czerwca 2010 r. został warunkowo zwolniony z okresem próby do 01 czerwca 2012r.

(dowody : dane o karalności k. 101v, k. 85-86, odpisy wyroków k. 101v, k. 48-49)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie powyższych dowodów oraz wyjaśnień oskarżonego M. R. k. 86v, k. 19.

Oskarżony M. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień. ( k. 19, k. 86v)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego M. R. nie przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu są niewiarygodne i nie zasługują na uwzględnienie. Pozostają w rażącej sprzeczności z zeznaniami świadków N. M. i J. R. (2).

Ustalając stan faktyczny co do okoliczności istotnych z punktu widzenia możliwości przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za czyn z art. 288 § 1 kk, Sąd oparł się na zeznaniach N. M.. Wymieniona była bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Świadek pracowała w sklepie, przed którym miało ono miejsce. Jej zeznania są jasne, spójne, zupełne. Zawierają dużo szczegółów. Kolejne relacjonowane elementy zdarzenia są osadzone w związku przyczynowym i czasoprzestrzennym. Przemawia to za przyznaniem im waloru wiarygodności. Oskarżony jest dla niej osobą obcą. Nie miała by żadnych powodów, aby go bezpodstawnie obciążać ani przedstawiać wersję korzystną dla jednej ze stron. Podkreślić należy, iż świadek znała „z widzenia” oskarżonego M. R.. Był on wielokrotnie klientem sklepu, w którym wymieniona pracuje. Nie miała więc wątpliwości co do tożsamości sprawcy. Za wiarygodne w realiach sprawy należy uznać to, że świadek zwróciła uwagę na to co się stało przed sklepem. Zdarzenie miało miejsce w późnych godzinach nocnych. Ruch w sklepie jak i na parkingu był ograniczony. J. R. (2) zaparkował samochód przy szybach sklepu. W bliskiej odległości stał także oskarżony. Nie budzi więc wątpliwości, że świadek miała możliwość obserwacji zdarzenia. Wymieniona szczegółowo opisała jak J. R. (2) wychodząc ze sklepu zwrócił uwagę M. R.. Podała także przyczynę interwencji pokrzywdzonego. Upomniał on oskarżonego, że nie można pić alkoholu bezpośrednio przy sklepie. Świadek wskazała, że krytyka ze strony pokrzywdzonego była uzasadniona okolicznościami. Oskarżony stał przed sklepem i spożywał alkohol. Miał dwie butelki piwa. Z relacji świadka wynika, że oskarżony, reagując na upomnienie ze strony pokrzywdzonego zaczął coś mówić i „zachowywać się dziwnie”. Była świadkiem tego jak w pewnym momencie, w trakcie rozmowy oskarżony rzucił pełną butelką z piwem w szybę samochodu, którym przyjechał J. R. (2). Butelka uderzyła w szybę czołową pojazdu powodując uszkodzenia tzw. pajączka i wgniecenie. Wtedy też M. R. uciekł.

Zeznania świadka korespondują częściowo z zeznaniami J. R. (2). Wymieniony potwierdził zasadnicze okoliczności zdarzenia takie jak czas, miejsce i osoby w nim uczestniczące. Wskazał na rodzaj uszkodzeń samochodu. Opisując szczegółowe okoliczności i swój udział w zdarzeniu, świadek zeznawał niespójnie i niekonsekwentnie. W postępowaniu przygotowawczym wymieniony zeznał, że robił zakupy przy okienku w sklepie nocnym kiedy usłyszał huk dochodzący z kierunku samochodu. Udał się więc do samochodu i zobaczył, że szyba jest stłuczona. Z zeznań wymienionego wynika, że jacyś ludzie mieli go poinformować o tym, że sprawcą był oskarżony, podając mu jednocześnie jego pseudonim. Oskarżony twierdził, że bezpośrednio nie widział sprawcy. W postępowaniu sądowym pokrzywdzony przyznał, że nie pamięta gdzie stał w trakcie zdarzenia. Utrzymywał, że nie widział dokładnie kto rzucił butelką w jego samochód. Inne osoby powiedziały mu, że zrobił to oskarżony. Jednocześnie potwierdził, że mógł wtedy stać na zewnątrz sklepu. Mając na uwadze powyższe niespójności, Sąd dał wiarę zeznaniom świadka jedynie w takim zakresie, w jakim znajdują one potwierdzenie w wiarygodnych zeznaniach świadka N. M.. Podkreślenia jednak wymaga, iż zarówno pokrzywdzony jak i N. M. zbieżnie podają przyczynę uszkodzenia szyby oraz wskazują w tym zakresie na sprawstwo oskarżonego M. R..

Niewiele wniosły do sprawy zeznania świadka J. R. (1). Wymieniona nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia. O okolicznościach uszkodzenia samochodu dowiedziała się od męża. Nie potrafiła jednak dokładnie przytoczyć szczegółów w jakich do niego doszło. Wskazała, że mąż powiedział jej, że ktoś wybił szybę. Sąd dał wiarę świadkowi co do zakresu uszkodzeń oraz wartości wyrządzonej szkody. Zeznania J. R. (1) co do kwoty kosztów naprawy oraz faktu ich poniesienia przez wymienioną korespondują z relacjami J. R. (2) oraz dokumentacją z kosztorysu naprawy i fakturą. Podkreślić należy, iż wartość szkody nie była w toku postępowania kwestionowana. Nie budzi wątpliwości związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem oskarżonego a wyrządzoną szkodą. Na skutki jakie spowodowało rzucenie w samochód butelką wskazują bezpośrednio zeznania N. M.. Opisała ona powstanie tzw. pajączka w szybie przedniej pojazdu.

Sąd podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo- psychiatrycznych dotyczących oskarżonego. Biegli stwierdzili, iż M. R. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Stwierdzono u niego zespół uzależnienia mieszanego od alkoholu oraz marihuany. W trakcie zdarzenia znajdował się pod wpływem alkoholu. Było to upojenie alkoholowe zwykłe. Zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem nie była u oskarżonego zniesiona ani ograniczona w rozumieniu art. 31 § 1 lub art. 31 § 2 kk. Opinie są jasne, spójne, zupełne, korespondują ze sobą. Biegli odpowiedzieli na wszystkie zadane im pytania a wyciągnięte wnioski rzeczowo uzasadnili.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w toku postępowania dokumentom, w tym danym o karalności, odpisom wyroków, kserokopii kosztorysu naprawy oraz faktury z dnia 22 grudnia 2016 r., dokumentacji medycznej oskarżonego. Ich prawdziwość nie była w toku postępowania kwestionowana.

W ocenie Sądu, przeprowadzone na rozprawie dowody w pełni wykazały, iż oskarżony M. R. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

W dniu 15 grudnia 2016 r. w D. przy ul. (...) rzucił szklaną butelką w szybę czołową pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) należącego do pokrzywdzonych J. R. (1) oraz J. R. (2).

W opisany sposób oskarżony dokonał umyślnego zniszczenia mienia. Doszło bowiem do pęknięcia szyby o wartości strat 550 złotych.

W konsekwencji czyn ten należało zakwalifikować jako przestępstwo zniszczenia mienia wskazane w art. 288 § 1 kk. Ze względu na okoliczności czynu, złośliwe zachowanie oskarżonego w miejscu publicznym stanowiące odwet za zwrócenie mu uzasadnionej sytuacją uwagi, sama wartość szkody, w ocenie Sądu, nie może determinować uznania społecznej szkodliwości tego czynu za nieznaczny.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd miał na uwadze całokształt okoliczności łagodzących jak i obciążających, w szczególności stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu i stopień winy. Określając wysokość kary Sąd uwzględnił również cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy, a ponadto potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił sposób i okoliczności działania oskarżonego a także niskie pobudki. Z poczynionych ustaleń wynika, że wymieniony rzucił szklaną butelką w samochód pokrzywdzonego w ramach odwetu za to, że J. R. (2) zwrócił mu uwagę za niestosowność zachowania polegającego na spożywaniu alkoholu w pobliżu sklepu. Niewątpliwie więc działanie oskarżonego było celowe i nakierowane na wyrządzenie pokrzywdzonemu szkody. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył to, że oskarżony działał w miejscu publicznym, przed sklepem. Miało to miejsce w późnych godzinach nocnych, jednak ze względu na lokalizację, tj. parking przed sklepem nocnym, były tam obecne także inne osoby. W kierunku obciążającym Sąd uwzględnił to, że oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się po uprzednim spożywaniu alkoholu. Jak wynika z opinii biegłych było to upojenie alkoholowe zwykłe. Jednocześnie biegli stwierdzili, że oskarżony wielokrotnie odurzał się w przeszłości alkoholem. Mógł wiec przewidzieć jego wpływ na organizm. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył uprzednią karalność oskarżonego. Sąd miał jednak na uwadze, iż ostatnie zapadłe wobec oskarżonego skazanie miało miejsce w 2007 r. Wymieniony został warunkowo zwolniony z okresem próby do 01 czerwca 2012 r. Od tego czasu nie wchodził w konflikty z prawem. Sąd nie dostrzegł innych znaczących okoliczności łagodzących.

W ocenie Sądu, adekwatną reakcją prawno- karną na popełnione przez oskarżonego przestępstwo będzie kara ograniczenia wolności w wymiarze 6 miesięcy. Uwzględnia ona wagę czynu, stopień społecznej szkodliwości i stopień winy. Wymierzona kara polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne spełni cele indywidualno-i generalno- prewencyjne. Będzie stanowić dla oskarżonego wystarczającą dolegliwość wynikającą z zapadłego orzeczenia. Jednocześnie uświadomi oskarżonemu nieopłacalność naruszania porządku prawnego i skłoni wymienionego do zaniechania takich zachowań w przyszłości.

Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej J. R. (1) kwoty 550 złotych.

O kosztach pomocy prawnej wykonywanej na rzecz oskarżonego z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze.

Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości, mając na uwadze jego sytuację materialną. Oskarżony jest osobą bezrobotną i nie uzyskuje żadnych dochodów.