Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

UZASADNIENIE

Powódka K. Z. wniosła o zasądzenie od (...) S.A. (...)z siedzibą w W. kwoty 4.135,45 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 13 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazała, że 8 listopada 2013 r. miało miejsce zdarzenie na skutek którego uszkodzeniu uległ jej pojazd, który był ubezpieczony w zakresie AC w pozwanym towarzystwie. Dochodzona kwota stanowiła różnicę pomiędzy wysokością szkody wyliczoną przez prywatnego rzeczoznawcę (13.794,56 zł) a kwotą odszkodowania wypłaconą przez pozwanego (9.396,45 zł).

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego A. (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. na którego pozwany przeniósł portfel ubezpieczeń i na którego przeszły zobowiązania pozwanej względem powódki.

Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2017 roku wezwano do udziału w sprawie w charakterze pozwanego A. (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W., jednocześnie za zgodą powoda zwalniając od udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej (...) S.A. Oddział w Polsce.

Pozwany A. (...) Towarzystwo (...) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. Przyznał, że pierwotnego pozwanego łączyła z powodem umowa ubezpieczenia AC, jednak zdaniem pozwanego wypłacona kwota została ustalona zgodnie z umową i roszczenie powódki nie jest zasadne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. Z. zawarła z (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia autocasco należącego do niej samochodu osobowego marki H. (...) rok produkcji 2006 nr rej. (...), która obowiązywała w trakcie zdarzenia w którym uszkodzony został pojazd powódki. Ubezpieczenie zawarte zostało w wariancie kosztorysowym, zastosowano również franszyzę redukcyjną, którą ustalono w wysokości 5%.

(niesporne)

Zgodnie z ogólnymi warunkami ubezpieczeń komunikacyjnych obowiązującymi u pozwanego w chwili zawierania umowy, które zostały zaakceptowane przez powoda, wysokość szkody częściowej ustalana miał być na podstawie wyceny (metoda kosztorysowa) lub na podstawie oryginalnych faktur i rachunków dokumentujących usługę naprawy uszkodzonego pojazdu. Przy ustalaniu wysokości szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu lub jego wyposażenia dodatkowego uwzględniane były koszty naprawy pojazdu wyłącznie w zakresie będącym następstwem wypadku, określone w sporządzonej ocenie technicznej.

W razie zastosowania metody kosztorysowej wysokość szkody ustalana była na podstawie cen części zamiennych i materiałów, sygnowanych logo producenta, stosowanych w Polsce w dniu ustalenia odszkodowania określonych w systemie (...)’S lub jeżeli jest to niemożliwe w systemie (...), skorygowanych o współczynnik amortyzacji wynoszący dla pojazdów powyżej 4 lat okresu eksploatacji (jak w pojeździe powódki) 60%. Wysokość szkody ustalana miała być też z wykorzystaniem systemu kosztorysowania (...)’S lub jeżeli było to niemożliwe (...) dla wymiaru robocizny oraz stawki roboczogodziny w wysokości 70 zł brutto.

(ogólne warunki ubezpieczenia zawarte w aktach szkody na płycie CD k. 27)

W dniu 8 listopada 2013 roku miało miejsce zdarzenie w wyniku którego pojazd powódki został uszkodzony. Powódka następnego dnia zawiadomiła pozwanego o szkodzie w ramach ubezpieczenia autocasco . Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego zdecydował o wypłacie odszkodowania w kwocie 9.396,45 zł. W zakresie ustalania wysokości szkody przyjęto metodę kosztorysową, rozliczając szkodę jako częściową.

(okoliczności niesporne)

Mając na uwadze zawarte w OWU uwarunkowania koszt naprawy pojazdu ustalony na podstawie wariantu kosztorysowego wynikającego z OWU tj. z zastosowaniem stawki 70 zł brutto za roboczogodzinę oraz potrąceń dla oryginalnych części zamiennych w wysokości 60 % wyniósłby 13.349,35 zł z VAT. Po potrąceniu franszyzy redukcyjnej w wysokości 5% odszkodowanie powinno wynosić 12.681,88 zł.

(opinia biegłego k.73-101)

Ustalony stan faktyczny był sporny w zakresie wysokości odszkodowania należnego powódce w związku z umową. Na powyższą okoliczność dopuszczony został dowód z opinii biegłego. Przedłożona opinia była jasna, nie zawierała sprzeczności i w pełni odpowiadała na stawiane pytania. Co prawda strona pozwana wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z pisemnej opinii uzupełniającej jednak Sąd nie uznał za zasadne dopuszczenie tego dowodu. Strona pozwana domagała się ponownego ustalenia kosztów naprawy pojazdu powódki z przyjęciem zawartego w § 2.8 ust. 8 (...) skorygowania cen za elementy odpowiadające za bezpieczeństwo w wysokości 20% zamiast 60%. Po pierwsze należy zwrócić uwagę, że w odpowiedzi na pozew we wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, pozwany wskazał współczynnik amortyzacji części na 60 %. Nie argumentował pozwany, że do wyliczenia wysokości szkody powinien mieć zastosowanie §2.8 ust.8 OWU (k.60). W trakcie postępowania likwidacyjnego pozwany obliczał wysokość odszkodowania nie uwzględniając w/w postanowień OWU.

Postanowienia umowy, które są niejednoznaczne i niejasne tłumaczy się na korzyść konsumenta zgodnie z art. 385 § 2 k.c. Skoro nawet pozwany do obliczania wysokości szkody nie stosował powyższego postanowienia umownego, to należy uznać, że jest ono niejednoznaczne, niejasne. Postanowienie to zostało umieszczone w części zatytułowanej Faktura (dotyczącej sposobu ustalania odszkodowania przy szkodzie częściowej), co sugeruje, że nie dotyczy ono szacowania szkody metodą kosztorysową. Wątpliwości co do tego jaki jest zakres zastosowania tego postanowienia należało rozstrzygnąć na korzyść konsumenta, przyjmując że postanowienie to nie ma zastosowania do obliczenia odszkodowania.

Po drugie należy wskazać, że wniosek o dopuszczenia uzupełniającej opinii jest oczywiście spóźniony. Pozwany był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, który – jeśli uważał, że szkodę należy obliczyć z uwzględnieniem §2.8 ust. 8 O. – powinien inaczej sformułować tezę dowodową dla biegłego. Złożenie wniosku na obecnym etapie, kiedy biegły sporządził opinię zgodnie z wnioskiem pozwanego było spóźnione i zmierzałoby tylko do przedłużenia postępowania.

Pozostałe kwestie nie były sporne i wynikały z dokumentów przedłożonych przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

Strony zawarły umowę ubezpieczenia przez którą ubezpieczyciel zobowiązał się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku (np. uszkodzeniu pojazdu), a ubezpieczający zobowiązał się zapłacić składkę (art.805§1k.c.). Powód zapłacił składkę i w związku z zaistnieniem zdarzenia (uszkodzenia pojazdu) ubezpieczyciel obowiązany był wypłacić odszkodowanie.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną była wysokość odszkodowania.

Strony łączyła umowa dobrowolnego ubezpieczenia autocasco - do której zastosowanie miały zapisy Ogólnych Warunków Ubezpieczeń Komunikacyjnych, stąd też podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie stanowiły jej postanowienia, które podlegały badaniu wyłącznie pod względem zgodności z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa.

Zarówno w toku postępowania likwidacyjnego, jak i w trakcie niniejszego procesu, pozwany twierdził, iż w realiach szkody powstałej w pojeździe powoda rozliczenie tej szkody winno nastąpić na zasadach szkody częściowej w kwocie odpowiadającej kosztom niezbędnym do przywrócenia pojazdu poszkodowanego do stanu sprzed kolizji. Powód akceptował taki sposób oszacowania szkody. W związku z powyższym pozwany dokonał kalkulacji naprawy, uwzględniając wszelkie uszkodzone elementy pojazdu, skutkiem czego przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 9.396,45 zł. Kalkulacja sporządzona przez pozwanego nie była prawidłowa, co wykazało przeprowadzone postępowanie dowodowe.

Biegły w kalkulacji naprawy wskazał szczegółowo sposób ustalenia kosztów naprawy szkody częściowej i ustalił koszty naprawy pojazdu powódki na kwotę 12.681,88 zł (kwota uwzględniająca potrącenie franczyzy). W związku z tym zasadne było żądanie kwoty zasądzonej w wyroku 3.285,43 zł (pkt I wyroku) powództwo ponad podaną kwotę należało oddalić (pkt II wyroku).

Wypłata odszkodowania nastąpić powinna w ciągu 30 dni od dnia zgłoszenia szkody (§ 8.9 ust. 1 (...)) a więc najpóźniej do 10 grudnia 2013 roku, gdyż szkodę zgłoszono 9 listopada 2013 roku. Pozwany nie wykazał, aby wyjaśnienia okoliczności uzasadniających wypłatę odszkodowania i jego wysokość nie mogło nastąpić we wskazanym terminie. W tym stanie rzeczy żądanie zasądzenia odsetek za opóźnienie od należnego odszkodowania od dnia 13 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty znajdowało uzasadnienie w treści art.481k.c.

Orzeczenie o kosztach oparto o przepis art.100 zd. 2 k.p.c. powód wygrał bowiem proces w 79,43 % podczas gdy pozwany jedynie w 20,57 %. Do kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć koszty opłaty od pozwu (100 zł), koszty zastępstwa procesowego (1.200 zł), koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) oraz zaliczkę na wynagrodzenie biegłego (400 zł). Pozwany poniósł jedynie koszty ustanowienia pełnomocnik (1200 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) oraz uiścił zaliczkę na poczet opinii biegłego (400 zł). Suma kosztów procesu po stronie powoda wynosi 1.717 zł, natomiast pozwanego 1.617 zł. Z tego względu Sąd zasadził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.032 zł (1.364-332 zł) odpowiadającą różnicy poniesionych przez strony kosztów z uwzględnieniem ich procentowej wygranej (pkt. III wyroku).

O tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa wydatkach (tj. niepokrytych z zaliczek kosztów wynagrodzenia biegłego w kwocie 459,52 zł) orzeczono w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach w sprawach cywilnych (Dz. U. 2016.623 j.t.) w zw. z art. 83 ust. 2 tejże ustawy i art. 100 zd. 2 k.p.c. Wobec wyniku procesu Sąd nakazał ściągnięcie od pozwanego kwoty 365 zł, a od powoda kwoty 94,52 zł na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Olsztynie (pkt. IV i V wyroku).

SSR Tomasz Bulkowski

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)