Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Bieńkowska-Kolarz

Protokolant: stażysta Emilia Kowalczyk

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2017 r., w O., na rozprawie,

sprawy z powództwa (...) Sp.z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko J. J.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

SSR Joanna Bieńkowska-Kolarz

Sygn. akt I C 2751/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 875 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego roszczenia powód wskazał na to, że na podstawie umowy cesji przejął od (...) Bank (...)/ (...) sp. z o.o. prawa do wierzytelności powstałej w wyniku nie wywiązywania się pozwanego z warunków umowy pożyczki.

Pozwany J. J. nie stawił się na rozprawę ani nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 maja 2017 r. (...) Bank (...) w Malcie miał zawrzeć z (...) sp. z o.o. w W. umowę cesji wierzytelności określonych w załączniku nr 1, 2 i 3.

(dowód: kserokopia tłumaczenia umowy – k. 30-37)

Powód jest w posiadaniu kserokopii dowodu osobistego pozwanego oraz wydruków umowy pożyczki.

(bezsporne; kserokopia dowodu – k. 21-22, wydruk umowy – k. 9-20)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty przedłożone przez powoda, których prawdziwość i wiarygodność nie została zakwestionowana przez pozwaną (pozwana w ogóle nie odniosła się do żądania pozwu i nie podjęła obrony w sprawie).

W ocenie Sądu powód nie udowodnił jednak, by przysługiwało mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanego. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

Powód wywodzi swe roszczenie z umowy cesji wierzytelności na podstawie której miał nabyć wierzytelność wobec pozwanego. Nie wykazał jednak swojej legitymacji procesowej czynnej, a przedłożone przez niego niepoświadczone za zgodność z oryginałem wydruki nie stanowią nawet zaczątku dowodu. Powód przedłożył niepoświadczoną za zgodność z oryginałem kopię tłumaczenia umowy cesji zawartej pomiędzy (...) Bank (...) w Malcie a (...) sp. z o.o. w W.. Brak tekstu umowy oryginalnej. Co więcej z załączonego do pozwu materiału nie wynika, w jaki sposób powód wywodzi swoje prawo do dochodzenia wierzytelności względem pozwanego z rzekomo zawartej umowy cesji pomiędzy podmiotami, z którymi w żaden sposób nie wykazał powiązania lub jakiegokolwiek następstwa prawnego.

Po wtóre nie wiadomo, czy wierzytelność, będąca przedmiotem rzekomego przelewu istnieje. Powód powoływał się na fakt zawarcia przez pozwanego umowy pożyczki. Nie wiadomo jednak, czy takowa rzeczywiście została zawarta. Powód przedłożył wydruk tekstu umowy pożyczki, która w braku oświadczeń pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy umieszczonych pod jej tekstem stanowić może jedynie projekt lub propozycję zawarcia umowy. Rzeczony tekst nie obejmuje kwoty pożyczki ani konkretnych warunków, albowiem w miejscu essentialia negotii brak tekstu. Dowodem na fakt zawarcia umowy o określonej treści nie jest kserokopia dowodu osobistego pozwanego. Nie wystarczające przy tym jest twierdzenie powoda, że umowa została zawarta przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Powód nie przedłożył jakichkolwiek dowodów, że strony zawarły umowę taką właśnie drogą.

W końcu nie stanowi dowodu rodzącego zobowiązanie pozwanego względem powoda faktura VAT nr (...) (k. 24), która nie została podpisana przez jej wystawcę, nie wiadomo od kogo pochodzi i z tytułu jakiej konkretnie pożyczki została udzielona.

Od obowiązku wskazywania dowodów nie zwalnia bynajmniej powoda treść przepisu art. 339 k.p.c., zgodnie z którą, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą. Z treści tego przepisu wynika bowiem również, iż twierdzeń powoda nie przyjmuje się za prawdziwe, jeśli budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Z tych powodów Sąd – na podstawie powołanych przepisów oraz art. 509 kc a contrario – oddalił powództwo w całości.

/-/ SSR Joanna Bieńkowska-Kolarz