Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Juszczyszyn

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Justyna Kochan-Rogoż

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2017 r. w Olsztynie,

na rozprawie,

sprawy z powództwa D. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki D. M. kwotę 5.000 (pięć tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 26 września 2017 r. do dnia zapłaty;

II  w pozostałej części powództwo oddala;

III  obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz powódki całości kosztów procesu według norm przepisanych oraz nieuiszczonymi kosztami sądowymi, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.

SSR Paweł Juszczyszyn

Sygn. akt I C 2713/15

UZASADNIENIE

Powódka D. M. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 9500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

Powódka wskazała, że w dniu 7 stycznia 2015 r. była uczestnikiem zdarzenia drogowego na drodze M. - O.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w pozwanym Towarzystwie. W wyniku wypadku powódka doznała skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa oraz dotkliwych mnogich stłuczeń i otarć ciała. W toku leczenia zmuszona była nosić kołnierz szyjny ortopedyczny typu (...). Cierpiała na bóle karku z promieniowaniem do potylicy i prawej łopatki. Powódka nadmieniła również, iż zgodnie z opinią lekarską sporządzoną na etapie przedsądowym stwierdzono u niej 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Uzasadniając roszczenie powódka wskazała ponadto, iż w związku z przedmiotowym zdarzeniem odczuwa lęk przed jazdą samochodem, a także ma problemy z koncentracją i skupieniem uwagi. Decyzją z dnia 13 kwietnia 2015r. pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, jednakże odmówił wypłaty zadośćuczynienia.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że przedmiotowe zdarzenie mogło spowodować cierpienia powoda, które jednak nie uzasadniają roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia. Ponadto zdaniem pozwanego, na podstawie dokumentacji medycznej, powódka nie doznała jakiegokolwiek trwałego uszczerbku na zdrowiu, a jedynie powierzchowny uraz kręgosłupa. Badania i diagnostyka nie doprowadziły do rozpoznania jakichkolwiek poważniejszych urazów powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 7 stycznia 2015 r. Pozwany wskazał również, iż powódka zgłosiła się do szpitala dopiero dwa dni po zdarzeniu, a i wówczas nie była hospitalizowana. Dodatkowo wskazał, iż jakiekolwiek dolegliwości bólowe deklarowane przez powódkę nie mają swego źródła w przedmiotowym zdarzeniu, a także podniósł, iż brak jest informacji o dacie zakończenia leczenia powódki.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7 stycznia 2015 r. na drodze M. – O. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w trakcie którego kierujący pojazdem M. (...) o nr rej (...) doprowadził do kolizji z pojazdem powódki marki F. (...) o nr rej. (...).

Pozwany w dacie szkody ubezpieczał posiadacza pojazdu marki M. (...) o nr rej (...) od odpowiedzialności cywilnej.

(bezsporne; ponadto: zeznania świadka M. C. k. 65, zeznania powódki k. 65 – 66).

Bezpośrednio po wypadku powódka skarżyła się na ból karku z promieniowaniem do potylicy.

W wyniku wypadku powódka doznała obrażeń w postaci skręcenia w odcinku szyjnym kręgosłupa. Przed zdarzeniem powódka nie miała żadnych problemów zdrowotnych.

Z uwagi na występujące dolegliwości bólowe w dniu 9 stycznia 2015r. powódka zgłosiła się na (...) do Wojewódzkiego Szpitala (...) w O., gdzie poddano ją badaniom diagnostycznym. Powódce podano leki przeciwbólowe i zalecono unieruchomienie kręgosłupa szyjnego w miękkim kołnierzu ortopedycznym. Ponadto powódkę skierowano do poradni ortopedycznej.

Powódka nosiła kołnierz ortopedyczny przez okres 2 miesięcy. Leczona była u lekarza rodzinnego, który zalecał dalsze przyjmowanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, a także w Przychodni (...) w O.. Ponadto powódka konsultowana była przez lekarza ortopedę w Lecznicy (...) w O..

Przez okres dwóch miesięcy od zdarzenia powódka miała problemy ze snem. Przez około pół roku odczuwała dolegliwości bólowe głowy i szyi.

Ponadto powódka odczuwała lęk przed jazdą samochodem.

(dowód: karta wypisowa k. 45, wynik badania RTG k. 46, skierowanie k. 47, paragon k. 48, zeznania świadka M. M. k. 54 – 55, dokumentacja medyczna k. 60, 96, 99, 102 – 103, 106 – 107, 110 – 112, 115, 117 – 119, 122 – 128, 130 – 150, 156, zdjęcia RTG k. 61, zeznania powódki k. 65 – 66, zestawienie k. 71).

W okresie leczenia i rekonwalescencji powódka nie wymagała stałej pomocy i opieki osób trzecich w zakresie podstawowych czynności życia codziennego, niemniej jednak matka pomagała jej w opiece nad dzieckiem.

(dowód: zeznania świadka M. M. k. 54 – 55, zeznania powódki k. 65 – 66).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. D. oraz z zakresu (...) na okoliczność ustalenia stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu, rokowań na przyszłość oraz konieczności dalszego leczenia, jak również na okoliczność czasu i kosztów leczenia.

Biegły z zakresu chirurgii urazowej i traumatologii S. D. stwierdził, że w związku z przebytym zdarzeniem drogowym powódka doznała wykręcenia kręgosłupa szyjnego z następowym zespołem bólowym szyjnym. Zdaniem biegłego doznany uraz jak i utrzymujące się dolegliwości bólowe sugerują powstanie 5% uszczerbku na zdrowiu.

Biegły z zakresu (...) w sporządzonej przez siebie opinii stwierdził, że u powódki nie doszło do długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. U powódki nie występują odległe i negatywne następstwa wypadku.

(dowód: opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. D. k. 167, opinia uzupełniająca k. 185, 198, opinia biegłego z zakresu (...) k. 209).

Powódka zgłosiła pozwanemu szkodę w dniu 23 marca 2015 r.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany nie stwierdził u powódki długotrwałego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2015r. pozwany odmówił wypłaty zadośćuczynienia.

(dowód: zgłoszenie szkody k. 37 - 39, dokumentacja likwidacji szkody k. 40 – 43, decyzja k. 44, akta szkody na płycie CD k. 51).

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz na podstawie poczynionych ustaleń roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie w części.

Rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony i znajdujących się w aktach szkody, których prawdziwości nie kwestionowano oraz na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków i powódki, gdyż były one spójne, logiczne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, a w bezpośrednim kontakcie brzmiały przekonująco.

Ustalając wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki oraz przewidując jej rokowania na przyszłość Sąd oparł się na opiniach biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. D. oraz z zakresu (...). W tym zakresie wskazać należy, iż choć wnioski końcowe zawarte w obu opiniach były częściowo rozbieżne, to obie wskazane opinie stanowiły podstawę rozstrzygnięcia Sądu.

W pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że pozwany jedynie co do zasady uznał swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę. Jednocześnie odmówił wypłaty zadośćuczynienia twierdząc, iż choć przedmiotowe zdarzenie mogło spowodować cierpienia powódki, to nie uzasadniają one roszczenia o zapłatę.

W realiach przedmiotowej sprawy bezsporne było, że pozwany miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ze sprawcą zdarzenia, wskutek którego ucierpiała powódka, a sam wypadek zdarzył się w okresie objętym ochroną ubezpieczeniową.

Niewątpliwie też na skutek przedmiotowego zdarzenia powódka doznała obrażeń w postaci skręcenia w odcinku szyjnym kręgosłupa.

Mając na względzie, że sprawca zdarzenia ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela, zgodnie z art. 822 § 1 k.c. Sąd uwzględnił powództwo co do zasady, jednak nie w pełnej jego wysokości.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę oraz odszkodowanie obejmujące wszelkie, wynikłe z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia koszty.

Do przyznania pokrzywdzonemu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, rozumianą jako szkoda niemajątkowa na osobie, spełnione muszą być również podstawowe przesłanki pozwalające na przypisanie odpowiedzialności osobie, która jest do jej naprawienia zobowiązana.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, celem zadośćuczynienia pieniężnego jest przede wszystkim złagodzenie cierpień i towarzyszących im ujemnych uczuć związanych z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględnić przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (por. orzeczenie SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

W realiach przedmiotowej sprawy spór zasadniczo sprowadzał się do stopnia trwałości uszczerbku na zdrowiu powódki. O ile powódka powoływała się na treść opinii lekarskiej, sporządzonej na etapie przedsądowym, z której wynika, iż w konsekwencji zdarzenia doznała ona 5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, o tyle pozwany negował, aby obrażenia doznane wskutek zdarzenia mogły takowy uszczerbek spowodować. Zważywszy na skrajnie odmienne stanowiska stron w omawianym zakresie zasadnym było zasięgnięcie wiadomości specjalnych. Z tego też względu Sąd dopuścił dowód z opinii wskazanych powyżej biegłych.

Wprawdzie pozwany wniósł zarzuty do wydanej przez biegłego opinii, niemniej jednak biegły w sposób jasny odniósł się do nich w opiniach uzupełniających nie znajdując podstaw do zmiany pierwotnego stanowiska w zakresie podnoszonym przez pozwanego. Odnośnie zaś zarzutów strony powodowej względem wniosków końcowych zawartych w opinii biegłego L. G. wskazać należy, iż choć częściowo były one odmienne od potwierdzającej stanowisko powódki opinii biegłego S. D., to w rzeczywistości wnioski obu opinii są dla niej korzystne w podobnym stopniu. Zdaniem Sądu obie opinie były logiczne i należycie uzasadnione oraz odpowiadały na zasadnicze kwestie wymagające wiadomości specjalnych, w związku z czym Sąd w całości podzielił wnioski w nich zawarte i przyjął je za własne. Podkreślenia wymaga bowiem, iż odnośnie następstw kolizji drogowej z dnia 7 stycznia 2015 r. biegły S. D. stwierdził, iż doznany przez powódkę uraz sugeruje powstanie długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, który wynosi 5 %. Biegły L. G. zaprzeczył z kolei jednak, aby u powódki doszło do stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Zdaniem Sądu wskazana odmienność stanowisk obu biegłych odnosi się wyłącznie do konkluzji i określenia procentowego uszczerbku na zdrowiu, natomiast biegli zgodnie stwierdzili u powódki przebyty uraz kręgosłupa szyjnego, stąd też obie opinie dają podstawę do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Skutkiem tego nie było podstaw, aby Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego, co spowodowałoby zbędną zwłokę w procesie. Należy bowiem podnieść, iż obaj biegli dokonali podobnego rozpoznania w zakresie przebytego przez powódkę urazu, jak również zgodni byli co do tego, że w konsekwencji kolizji powódka odczuwała dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa oraz że wystąpiło u niej bólowe ograniczenie ruchomości szyi. Choć aktualnie brak jest podstaw do kontynuowania przez powódkę leczenia, to dotychczasowe niedogodności wynikające z unieruchomienia szyi, konieczności przyjmowania leków w celu zniwelowania bólu, czy też w związku z potrzebą dokonania rozpoznania nabytego schorzenia, uznać należy za dostateczną przesłankę przemawiającą za słusznością uwzględnienia przedmiotowego powództwa.

Jako że leczenie powódki dobiegło końca, a obecnie nie sposób stwierdzić, czy w związku z doznanym urazem nastąpią w zakresie jej zdrowia jakiekolwiek odległe i negatywne następstwa, wysokość żądania pozwu jawi się jako nazbyt wysoka, a także brak jest podstaw do ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za dalsze skutki wypadku.

Podkreślenia wymaga bowiem, iż zgodnie z przyjętym w doktrynie i ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem, zadośćuczynienie winno mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny. Jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną. Zadośćuczynienie powinno być środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiaru krzywdy i szkody niemajątkowej. Na krzywdę poszkodowanego składają się z kolei cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi i nieodwracalnymi (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 r., II CR 94/85).

Podkreśla się również, że zadośćuczynienie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, a zatem musi to być taka kwota, która pozwoli na nabycie nawet kosztownych dóbr materialnych lub na zaspokojenie innych potrzeb danej osoby, które w jakimś stopniu zrekompensują jej doznane krzywdy (wyrok SA w Warszawie z 13 sierpnia 2008 r., VI ACa 176/2008).

W ostatnim czasie w judykaturze podkreśla się również, iż stopa życiowa ma uzupełniający charakter w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Powołanie się na nią przez Sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03).

Niemniej przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia z art. 445 § 1 k.c. zależy od uznania Sądu. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada umiarkowania, wyrażająca się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności oraz skutków doznanego kalectwa. Przy określeniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanych krzywdy.

Sąd mając więc na względzie całokształt ujawnionych okoliczności - w szczególności charakter urazów fizycznych doznanych przez powódkę oraz jej rokowania – na podstawie wskazanych przepisów – zasądził na jej rzecz tytułem zadośćuczynienia kwotę 5000 zł (pkt I wyroku).

Powództwo w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu jako niezasadne (pkt II wyroku).

O odsetkach orzeczono na zasadzie 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. – odmiennie od żądania powoda (pkt I wyroku). Zważyć bowiem należy, iż powód dochodził zasądzenia odsetek od dnia 13 kwietnia 2015 r., tj. wydania decyzji przez pozwanego o odmowie wypłaty zadośćuczynienia. Należy mieć jednak na względzie, iż zarówno w dacie zgłoszenia szkody, jak i zakończenia przez pozwanego postępowania likwidacyjnego, żadna ze stron nie posiadała wiedzy o wysokości stopnia uszczerbku na zdrowiu powódki (prywatna opinia lekarska sporządzona została w dniu 21 maja 2015 r.), który bezspornie znacząco wpływa na wymiar należnego powódce zadośćuczynienia. Dlatego też Sąd zasądził odsetki od dnia wyrokowania, gdyż dopiero w tym momencie w niniejszej sprawie można było ustalić odpowiednie zadośćuczynienie należne powódce.

Natomiast w oparciu o art. 100 zd. 2 kpc należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki zwrot całości poniesionych przez niego kosztów procesu, albowiem Sąd uznał, iż strona powodowa działała w subiektywnym przekonaniu co do słuszności swoich żądań i wysokości roszczenia dochodzonego w oparciu o prywatna opinie lekarską. Szczegółowe ich wyliczenie pozostawiono w oparciu o przepis art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c. referendarzowi sądowemu (pkt II wyroku).

Z tych powodów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

/-/ Sędzia Paweł Juszczyszyn