Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzena Żywucka

Protokolant: Paulina Kosecka

po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2017 r., w O., na rozprawie,

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.

przeciwko K. G.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanej K. G. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. kwotę 2.035,46 (dwa tysiące trzydzieści pięć 46/100) złotych z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia 15 listopada 2016 r. do dnia zapłaty;

II  w pozostałym zakresie umarza postępowanie;

III  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 947 (dziewięćset czterdzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Marzena Żywucka

Sygn. akt I C 2638/17 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. w B. wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 2.061,26 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14 % rocznie od dnia 15 listopada 2016 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

Pismem z dnia 8 sierpnia 2017r. powód ograniczył żądanie pozwu o kwotę 25,80 zł wpłaconą przez pozwaną.

Uzasadniając swoje roszczenie wskazał, iż dochodzi od pozwanej należności z tytułu łączącej strony umowy pożyczki. Podał, że pozwana zawarła wspomnianą umowę pożyczki za pośrednictwem serwisu internetowego dostępnego pod adresem www.pożyczka plus.pl którego właścicielem jest pośrednik finansowy z którym współpracuje powód. Pożyczki udzielono w kwocie 1500 zł na okres 30 dni. Pozwana miała spłacić do dnia 23 kwietnia 2016r. całkowitą kwotę –1.911 zł. Na kwotę dochodzona pozwem składają się niespłacona rata kapitału pożyczki (1.500 zł), koszty prowizji za udzielenie pożyczki (411 zł) oraz skapitalizowane odsetki za opóźnienie naliczone od wyżej wskazanych należności od dnia wymagalności. do dnia poprzedzającego złożenie pozwu (150,26 zł). Pozwana zapłaciła jedynie 25,80 zł.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 27 stycznia 2017r. w sprawie o sygn. (...) Sąd Rejonowy(...) nakazał pozwanej, aby w terminie dwóch tygodni zapłaciła na rzecz powoda kwotę dochodzona pozwem.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty. Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w części. Uznała powództwo co do wysokości 1.885,20 zł.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podała, że zawarła z powodem wskazaną w pozwie pożyczkę, mimo braku spłaty całości kapitału pożyczki, starała się ją spłacać wedle swoich możliwości finansowych, pozwana dążyła również do zawarcia z powodem ugody. W takim stanie rzeczy pozwana uważa, powództwo za przedwczesne. Pozwana wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 marca 2016r. pozwana zawarła z powodem (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. umowę pożyczki, na mocy której pozwana pożyczyła kwotę 1.500 zł, zaś zobowiązała się zwrócić powodowi kwotę 1.911 zł w jednej racie. Pozwana nie spełniła zobowiązania w terminie.

(bezsporne; ramowa umowa pożyczki – k. 35, potwierdzenie przelewu pożyczki k. 36)

Pozwana spłaciła część zobowiązania w kwocie 25,80 zł. Pozwana kierowała do wierzyciela pisma z prośbą o zawarcie ugody w sprawie spłaty pożyczki i rozłożenie jej na raty, jednakże pisma pozwanej pozostawały bez odpowiedzi.

(bezsporne; dowody przelewów – k. 72-76)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w części.

Dokonując powyższego rozstrzygnięcia Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, albowiem ich prawdziwość nie była kwestionowana, a także ich walor dowodowy należało uznać za niewątpliwy. Należy podnieść, że ustalony powyżej stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budził wątpliwości i nie stanowił przedmiotu sporu pomiędzy stronami.

Podkreślić należy, że niespornym w niniejszej sprawie jest fakt, iż pozwana zawarła umowę pożyczki gotówkowej oraz nigdy nie zakwestionowała ciążącego na niej obowiązku spłaty wynikającej z powyższego należności. Pozwana uznała dług w toku procesu.

W niniejszej sprawie powód opierał swoje roszczenie na zapisach umowy łączącej go z pozwaną, na podstawie której pozwana zobowiązana była do zwrotu kwot pożyczki oraz całkowitych jej kosztów.

Odpowiedzialność pozwanej względem powoda wynika zatem z art. 3 ust. 1. ustawy o kredycie konsumenckim, z dnia 12 maja 2011 r. (Dz.U.2011.126.715), w której przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, w zw. z art. 720 k.c., z którego wynika obowiązek zwrotu przez pożyczkobiorcę otrzymanych sum.

Zdaniem Sądu powód należycie wykazał, że dochodzona kwota rzeczywiście mu przysługuje. Na poparcie swojego stanowiska powód przedłożył bowiem szereg dokumentów świadczących o zasadności swojego roszczenia. Jak wynika bowiem ze zgromadzonego materiału dowodowego, pozwana do dnia wydania wyroku w sprawie nie zwróciła powodowi dochodzonych pozwem kwot kapitału, a także naliczonej przez powoda prowizyjnej za udzielenie tejże pożyczki.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 kc jest przepis art. 232 kpc, zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, w następstwie twierdzeń i dowodów złożonych przez powoda, to na pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających brak istnienia wymagalnego roszczenia powoda. Zaniechanie możliwości obrony poprzez wskazywanie dowodów mających służyć uwolnieniu się od odpowiedzialności działa na niekorzyść pozwanego.

Sąd przyjął za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie i pismach procesowych doręczonych pozwanej w toku procesu.

W realiach przedmiotowej sprawy podkreślić należy, iż w toku procesu pozwana nie tylko nie podjęła aktywności w formie podważenia zasadności roszczenia powoda, ale co istotne przyznała okoliczność zawarcia z powodem umowy pożyczki, a także nie zakwestionowała ciążącego na niej obowiązku jej spłaty wobec dotychczasowego nieuregulowania wynikającego z niej zobowiązania. Podnieść ponadto należy, iż pozwana - uznając co do zasady żądanie powoda - dokonała dwóch wpłat tytułem spłaty zadłużenia w kwocie 25.80 zł.

Ustalając zatem, że pozwana nie zwróciła całych kwot wynikających z umowy pożyczki pieniężnej, obowiązek zwrotu zadłużenia nie budzi wątpliwości.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd uznał, iż powodowi należna jest dochodzona pozwem kwota w wysokości ustalonej po zmodyfikowaniu przez niego żądania. Pismem z dnia 8 sierpnia 2016 r. strona powodowa cofnęła powództwo co do kwoty 25,80 zł i domagała się zasądzenia odsetek umownych za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 01 września 2017 r. do dnia zapłaty.

Zgodnie, z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Jednocześnie zgodnie z § 2 zd. 2 tego przepisu, na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty, jeżeli sąd już przedtem nie orzekł prawomocnie o obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego.

Powód skutecznie cofnął pozew przed rozpoczęciem rozprawy. Cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie jest dopuszczalne, a okoliczności sprawy wskazują, iż wymieniona czynność nie jest sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego jak również nie zmierza do obejścia prawa. Z mocy art. 355 § 1 k.p.c. jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew, Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania. Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd na mocy art. 203 § 1 i 4 k.p.c. i art. 355 § 1 k.p.c. orzekł jak w punkcie II wyroku.

Sąd nie dopatrzył się podstaw do rozłożenia zaległości pozwanej na raty na zasadzie art. 320 k.p.c. Zgodnie z rzeczonym przepisem, w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie mając również na względzie sytuację rodzinną pozwanej i wskazaną przez nią trudną sytuacją majątkową. Pozwana powołał się na okoliczność, że nie posiada wystarczających środków na jednorazową spłatę zadłużenia. Sąd uznał twierdzenia pozwanej za niewiarygodne i nie przychylił się do jej wniosku.

Wskazać należy, że mimo prób zawarcia ugody składanych przez pozwaną do jej zawarcia nie doszło. Pozwana wskazywała, że wykazuje wolę spłaty pożyczki, jednakże dokonała spłaty jedynie na kwotę 25,80 zł, co przy całkowitej kwocie pożyczki jest kwotą bardzo małą. W związku, tym propozycje pozwanej zostały rozpatrzone negatywnie przez powoda, gdyż pozwana nie daje gwarancji spłaty zadłużenia. Do takiej argumentacji przychylił się Sąd, gdyż pożyczka została zawarta jako krótkoterminowa z jedną ratą spłaty, natomiast propozycja pozwanej o rozłożeniu jej na raty w kwotach po 30 zł jawi się jako sposób na jak najdłuższe przedłużenie okresu spłaty, na co powód nie może być narażony. Na marginesie nadmienić należy, że przeciwko pozwanej w latach 2016 – 2017 w I Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego w Olsztynie zapadło ok. 10 orzeczeń, z powództw firm pożyczkowych. To pozwala na wniosek, że pozwana nie daje gwarancji spłaty pożyczek w ratach. A raczej wskazuje na proceder uzyskiwania pożyczek, bez zamiaru ich spłaty.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powodowi jako stronie wygrywającej należał się zwrot wszystkich kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu jak w pkt III wyroku. Pozwana dała podstawę do wytoczenia powództwa. Jej wnioski o ugodę, kierowane do powoda nie były poparte konkretnymi propozycjami, a ogólne zadłużenie pozwanej, wynikające chociażby z zapadłych w wydziale orzeczeń, tym bardzie wskazują, że nie były to propozycje poważne.

SSR Marzena Żywucka