Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, Wydział I Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Żywicki

Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Karwacka

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2015r. w Olsztynie,

na rozprawie,

sprawy z powództwa J. M.,

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.,

o zapłatę,

I  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki J. M. kwotę 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 05.09.2013 roku do dnia zapłaty;

II  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III  rozstrzyga zasadę poniesienia przez strony kosztów procesu, w tym nieuiszczonych kosztów sądowych orzekając, że powódka ponosi je 33 % zaś pozwany w 67 %, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.

/-/ SSR Piotr Żywicki

Sygn. akt I C 1912/13

UZASADNIENIE

Powódka – J. M. − wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 30.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 września 2013r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego roszczenia wskazała, że w dniu 17 grudnia 2012r. po wyjściu z basenu w (...) w O. w pobliżu szatni poślizgnęła się na kałuży wody i upadła. W następstwie wypadku doznała izolowanych obrażeń kończyny górnej prawej. Uraz wymagał leczenia zachowawczego w postaci repozycji zamkniętej złamania i unieruchomienia w opatrunku gipsowym D.. W okresie leczenia i rehabilitacji powódka nie mogła normalnie funkcjonować, miała problemy z wykonywaniem większości czynności dnia codziennego. Pomocy udzielali jej wówczas mąż i córka. Ograniczenia ruchowe zmusiły powódkę do rezygnacji z szycia na maszynie oraz uczęszczania na zajęcia „uniwersytetu trzeciego wieku”. W ocenie powódki obsługa obiektu nie wywiązała się z obowiązku utrzymania go w stanie, który umożliwia bezpieczne korzystanie z niego. Kałuża wody na gładkiej posadzce stanowiła zagrożenie. Podłoga w tamtym miejscu była bardzo śliska a w jej pobliżu brak było jakiegokolwiek ostrzeżenia. Wskazała, że zarządca obiektu posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie (k. 2-3).

Pozwany – (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. − wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany przyznał, że zawarł z Ośrodkiem Sportu i Rekreacji w O. dobrowolną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, a okres ubezpieczenia obejmował dzień wypadku. Wyjaśnił, że odmówił uznania swojej odpowiedzialności za zdarzenie z dnia 17 grudnia 2012 r. bowiem upadek powódki miał charakter losowy. Wskazał, że hol, gdzie przewróciła się powódka wyłożony jest terakotą, zgodnie z projektem budowlanym i posiada stosowne atesty. Pracownicy obsługi obiektu na bieżąco wycierają mokre powierzchnie, a w holu ustawiona jest na stałe tablica informująca o śliskiej powierzchni. Zakwestionował roszczenie powódki jako rażąco zawyżone. Podał w wątpliwość również związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem z dnia 17 grudnia 2012 r., a zgłaszanymi przez powódkę dolegliwościami kręgosłupa szyjnego. (k. 73-74)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 grudnia 2012 r. około godz. 9:00 na terenie Wodnego Centrum (...) w O. doszło do zdarzenia, w wyniku którego poszkodowana została powódka.

(bezsporne)

Powódka zmierzając w kierunku kanap postawionych przy szatni na okrycia wierzchnie poślizgnęła się w kałuży wody, w wyniku czego upadła doznając urazu kończyny górnej. Uraz na terenie aquaparku opatrzył ratownik, następnie powódkę przewieziono karetką na Izbę przyjęć Miejskiego Szpitala (...) w O., gdzie na złamaną kończynę i klatkę piersiową do pasa, założono gips.

(dowód: zeznania świadka M. S. – k. 175-176, dowód z zeznań powódki – k. 218-219, opis zdarzenia – k. 100, karta medycznych czynności ratunkowych – k. 24, karta informacyjna z pobytu w izbie przyjęć – k. 25-27, dokumentacja medyczna – k. 58-62, 68-71, notatka służbowa ze zdarzenia – k. 148)

W miejscu poślizgnięcia się powódki występowała kałuża powstała z roztopionego śniegu naniesionego przez korzystających z ośrodka. Kałuża miała głębokość ok. 1 cm, nie była widoczna z dalszej odległości. W chwili zdarzenia, w pobliżu miejsca upadku powódki nie było ustawionych tabliczek informujących o niebezpieczeństwie związanym z możliwą śliskością podłogi.

(dowód: zeznania świadka M. S. – k. 175-176, dowód z zeznań powódki – k. 218-219)

W Wodnym Centrum (...) w O. na jednej zmianie pracują cztery osoby sprzątające. Każda z nich ma obszar przeznaczony do sprzątania. W okresie zimowym, podłogę przy szatni czyści się przy użyciu maszyny. Miejsce obok kanap, z uwagi na ograniczoną powierzchnię wyciera się ręcznie. Z uwagi na panujące w okresie zimowym warunki, utrzymanie podłóg w okolicach szatni w stanie suchym jedynie przez cztery zatrudnione w tym celu osoby często nie jest możliwe.

(dowód: zeznania świadka T. D. – k. 214-215, zeznania świadka A. G. – k. 215-216, zeznania świadka A. O.- k. 216, zeznania świadka N. S. – k. 216-217, zeznania świadka J. W. – k. 217-218, zeznania świadka J. L. – k. 177)

Na skutek zdarzenia z dnia 17 grudnia 2012 r. powódka doznała podgłowowego złamania kości ramiennej prawej. W trakcie zrostu kostnego oraz rehabilitacji w związku z redresją stawu barkowego powódka była narażona na ból o dużym natężeniu. Dzięki usprawnianiu doszło do znacznej poprawy funkcjonalności barku. Leczenie zostało przeprowadzone prawidłowo. Przed urazem z dnia 17 grudnia 2012 r. powódka nie przechodziła żadnych chorób samoistnych oraz innych urazów kości ramiennej prawej. Przebyte złamanie poskutkowało powstaniem 7% trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu traumatologii i narządu ruchu L. G. – k. 223)

Powódka przebywała w gipsie przez okres ok. 3 tygodni. Następnie przez kolejne 3 tygodnie korzystała z kamizelki unieruchamiającej. Ograniczenia ruchowe uniemożliwiły powódce samodzielne wykonywanie podstawowych czynności życia codziennego. Pomocy przy przygotowywaniu posiłków, myciu i sprzątaniu udzielali jej wówczas mąż oraz córka. Doznany uraz wiązał się z silnymi dolegliwościami bólowymi. Powódka co drugi dzień do kwietnia 2013 r. zażywała leki przeciwbólowe. Do dnia wyrokowania przy większym obciążeniu odczuwała ból prawej ręki. Celem odzyskania sprawności powódka odbyła szereg zabiegów fizjoterapeutycznych. Samodzielnie, trzy razy w tygodniu wykonuje nadto ćwiczenia zalecone przez lekarza.

(dowód: oświadczenia osoby sprawującej opiekę i osoby poszkodowanej – k. 116-117, zeznania świadka K. M. – k. 174-175, zeznania świadka R. M. – k. 175, skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 28, 29, 30, 32, karta informacyjna leczenia w Ośrodku (...) – k. 33, dowód z zeznań powódki – k. 218-219)

Zarządcą Wodnego Centrum (...) w O. w chwili wypadku był Ośrodek Sportu i Rekreacji w O., ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie.

(bezsporne, nadto dowód: polisa – k. 107)

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu towarzystwu w dniu 15 lipca 2013 r.

(dowód: zgłoszenie szkody – k. 108-110, pismo G. T..U. S.A. z 30 lipca 2013 r. – k. 106)

Ubezpieczyciel nie znalazł podstaw do przyjęcia odpowiedzialności za szkodę powstałą w dniu 17 grudnia 2012 r.

(dowód: pismo (...) S.A. w W. z dnia 4 września 2013 r. – k. 35)

W stosunkach między zarządcą obiektu i pozwanym towarzystwem zastosowanie miały Ogólne Warunki ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W ich treści wskazano, że przedmiotem ubezpieczenia jest odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego za szkody na osobie lub w mieniu, wyrządzone poszkodowanemu wskutek czynu niedozwolonego lub wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, w związku z prowadzeniem działalności lub posiadaniem i użytkowaniem mienia określonego w umowie ubezpieczenia (§ 3 ust. 1). W §3 ust. 2 przewidziano, że zakres ubezpieczenia obejmować ma szkody wyrządzone wskutek rażącego niedbalstwa osób objętych ubezpieczeniem.

(dowód: Ogólne Warunki Ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej – k. 83- 98)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle poczynionych w sprawie ustaleń roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie w części.

Dokonując powyższego rozstrzygnięcia Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, których prawdziwości nie kwestionowano oraz na zeznaniach przesłuchanych świadków, gdyż były one spójne, logiczne, korespondowały w powyższym materiałem dowodowym, a w bezpośrednim kontakcie brzmiały przekonująco. Jedyna nieścisłość w zeznaniach świadków dotyczyła okoliczności umieszczenia lub nieumieszczenia tabliczek z ostrzeżeniem o śliskiej nawierzchni oraz czasu zakupienia takich tabliczek. W tym zakresie za bardziej wiarygodne sąd ocenił zeznania powódki i świadka M. S., które we względu na sam fakt zdarzenia były w stanie zapamiętać ten dzień bardziej szczegółowo. Pozostali przesłuchani świadkowie nie byli naocznymi świadkami zdarzenia. Jednakże z przyczyn wskazanych poniżej, okoliczność ta ostatecznie nie miała wpływu na przypisanie pozwanemu odpowiedzialności za opisane w pozwie zdarzenia.

Celem ustalenia wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki dopuszczono dowód z opinii biegłego z zakresu traumatologii i narządu ruchu L. G.. Przedłożona opinia była jasna i logiczna. Strony nie kwestionowały jej treści. Ostatecznie zatem w całości podzielono wnioski w niej zawarte.

Spór między stronami dotyczył odpowiedzialności pozwanego za zdarzenie z dnia 17 grudnia 2012r., związku przyczynowego między dolegliwościami powódki, a wypadkiem oraz wysokości dochodzonego prze nią zadośćuczynienia.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że odpowiedzialność pozwanego znajduje uzasadnienie w treści art. 805 §1 kc oraz ogólnych postanowień umowy ubezpieczenia zawartej w dniu 10.01.2012r. w związku z art. 435 §1 k.c.

Bezsporna była okoliczność zawartej przez pozwanego umowy ubezpieczenia z podmiotem zarządzającym kompleksem basenowym A. w O. (tj. Ośrodkiem Sportu i Rekreacji - będącym gminną samorządową jednostką organizacyjną). Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 08 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. DzU. Poz. 594 z 2013r. ze zm.) w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. W świetle zaś art. 7 ust. 1 pkt 10 zadania własne gminy obejmują w szczególności sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.

Zgodnie z art. 435 §1 kc prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Zaostrzony reżim odpowiedzialności na zasadzie ryzyka rozszerza odpowiedzialność prowadzącego przedsiębiorstwo tak dalece, że odpowiada on zarówno za zawinione wyrządzenie szkody, jak i w braku takiego zawinienia, a odpowiedzialności tej nie wyłącza przeprowadzenie dowodu bezwinności (por. wyrok SN z dnia 27 października 2005 r., III CK 171/05, LEX nr 346045; wyrok SN z dnia 9 maja 2008 r., III CSK 360/07, LEX nr 424387). Odpowiedzialność prowadzącego oparta jest więc na zasadzie czystego ryzyka w oderwaniu od jego winy. Nie wyklucza jej nawet fakt, że działalność przedsiębiorstwa była w pełni zgodna z prawnie określonymi wymaganiami.

Dla ustalenia relacji kauzalnej, nie chodzi przy tym o pracę konkretnego urządzenia, ale funkcjonowanie całego zorganizowanego zespołu majątkowego (przedsiębiorstwa, zakładu) (por. W. Czachórski (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 612 za A. Olejniczak, Komentarz do art.435 Kodeksu cywilnego, Lex 2014)

Według poglądu utrwalonego w orzecznictwie, jak i doktrynie, dla przyjęcia odpowiedzialności z art. 435 §1 kc, koniecznym jest zastosowanie w przedsiębiorstwie siły przyrody jako źródła energii, co jednocześnie powinno stanowić jego siłę napędową. Nie wystarczy wiec posługiwanie się siłami przyrody tylko dla działań wspomagających. Przyjęcie, że przedsiębiorstwo jest wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, wymaga uwzględnienia znaczenia określonych technologii w działalności przedsiębiorstwa oraz oceny, czy możliwe byłoby osiąganie zakładanych celów produkcyjnych przedsiębiorstwa bez użycia sił przyrody (por. uzasadnienie wyroku SN z 8 grudnia 2005 r., I UK 97/05, OSNP 2006, nr 21-22, poz. 336). Użyta siła przyrody powinna stanowić siłę napędową przedsiębiorstwa jako całości, tak by jego istnienie i praca były uzależnione od wykorzystania sił przyrody, bez użycia których nie osiągnęłoby celu, do jakiego zostało utworzone (por. wyrok SN z 1 grudnia 1962 r., 1 CR 460/62, OSPiKA 1964, nr 4, poz. 88 z glosą A. Szpunara za J. Gudowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, t. III cz.1. Zobowiązania., Warszawa 2013, s. 435).

Jednocześnie szkoda musi być wyrządzona przez „ruch” przedsiębiorstwa lub zakładu, który definiowany jest szeroko jako każda działalność nie tylko bezpośrednio związana z działaniem sił przyrody i która stanowi następstwo ich działania.

Wobec powyższego, w realiach niniejszego postępowania, nie może budzić wątpliwości, że przedsiębiorstwo prowadzone przez ubezpieczonego w pozwanym towarzystwie wprawiane jest w ruch za pomocą sił przyrody. Charakter prowadzonej działalności uzależniony od zachowania szczególnych wymogów stawianych tego typu przedsiębiorstwom uzasadnia uznanie Wodnego Centrum (...) w O. za przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody. Z doświadczenia życiowego wynika, że prowadzenie kompleksu basenowego z pominięciem podgrzania i uzdatniania wody basenowej nie jest możliwe. Działalność mająca służyć celom rekreacyjnym z założenia winna czynić zadość szczególnym kryteriom ocennym, w postaci utrzymywania odpowiedniej ciepłoty wody jak i powietrza oraz bieżącej dbałości o stan czystości wykorzystywanych wód. Podać należy, że wskazane zadania stanowią podstawowe, niezbędne działania służące prawidłowemu prowadzeniu kompleksu basenowego, a z tych względów uznać należy, że siły przyrody stanowią jego siłę napędową, a nie jedynie działania wspomagające.

Nie może budzić wątpliwości także istnienie związku przyczynowego między ruchem przedsiębiorstwa i wywołaną nim szkodą powódki. Do złamania kości ramiennej prawej powódki doszło podczas korzystania z obiektu. Powódka po odebraniu okrycia wierzchniego kierowała się postawione w pobliżu kanapy, zanim jednak do nich dotarła poślizgnęła się na kałuży wody i upadła.

Pozwany podnosił, że jego odpowiedzialność za zdarzenie opisane w pozwie jest wyłączona z uwagi na zapisy OWU, zgodnie z którymi zakres ubezpieczenia obejmował szkody wyrządzone wskutek rażącego niedbalstwa osób objętych ubezpieczeniem. Wskazać jednak trzeba, że zgodnie z § 3 pkt 1 OWU przedmiotem ubezpieczenia była odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego za szkody na osobie lub w mieniu, wyrządzone poszkodowanemu wskutek czynu niedozwolonego lub wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, w związku z prowadzeniem działalności lub posiadaniem i użytkowaniem mienia określonego w umowie ubezpieczenia. Innymi słowy zakres ubezpieczenia obejmuje zarówno czyny niedozwolone, jak i nienależyte wykonanie zobowiązania. Żaden inny przepis OWU nie wyłącza z odpowiedzialności tych typów czynów niedozwolonych, które oparte są na zasadzie ryzyka. Twierdzenie zatem, że treść §3 pkt 2 OWU (ograniczającego odpowiedzialności pozwanego tylko do szkód wyrządzonych wskutek rażącego niedbalstwa osób objętych ubezpieczeniem) wyłącza odpowiedzialność pozwanego za zdarzenie opisane w pozwie jest niezasadne. Reżim odpowiedzialności z art. 435 § 1 kc określa rygorystyczną odpowiedzialność odszkodowawczą prowadzącego przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, niezależną od winy przedsiębiorcy. Obiektywizacja odpowiedzialności odszkodowawczej konstytuuje ochronę poszkodowanego ruchem przedsiębiorstwa także w sytuacji, gdy do powstania uszczerbku doszło, mimo że przedsiębiorca nie dopuścił się zachowań sprzecznych z prawem i działał z dochowaniem wymaganej od niego staranności. Stąd też rozumowanie jakoby warunek w postaci rażącego niedbalstwa odnosił się również do szkód wyrządzonych wskutek czynu niedozwolonego przy odpowiedzialności za szkodę opartej na zasadzie ryzyka, dla której stopniowanie winy jest bezprzedmiotowe, przeczy zasadom logicznego rozumowania. Przyjąć zatem należy, że wyżej opisane ograniczenie dotyczy tylko takich zdarzeń, których odpowiedzialność oparta jest na zawinieniu.

Niezależnie od powyższego wskazać należy na okoliczność wskazywaną w zeznaniach przesłuchanych świadków, którzy z jednej strony zgodnie wskazywali na liczbę zatrudnionych osób odpowiedzialnych za utrzymywanie podłóg w czystości a z drugiej na brak fizycznej możliwości zapewnienia czystości w okresie zimowym przy tak małej ilości pracowników (k. 216, k. 217, k. 218). Co więcej jeden ze świadków wprost stwierdził, że przy większej ilości osób sprzątających byłaby możliwość utrzymania podłogi w stanie suchym (k. 217). Skoro zatem utrzymanie stałej suchości posadzki w miejscu upadku powódki byłoby możliwe, lecz wymagałoby zatrudnienia większej ilości osób, to zaniechanie podjęcia w tym celu działań przez ubezpieczonego uznać należałoby za rażące niedbalstwo. Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie, że zarządca obiektu posiadał świadomość ryzyka wynikającego z niedoborów personelu, a przez to występujących kałuż w pobliżu szatni w okresie zimowym. Przesłuchani świadkowie wskazali, że jest to znany i powtarzający się problem.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Kodeks cywilny nie określa żadnych kryteriów wyznaczających wysokość zadośćuczynienia. Niewymierny charakter krzywd polegających na uszkodzeniu ciała i utracie zdrowia sprawia, że Sąd przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia ma pewną swobodę, co nie oznacza jednak dowolności. Podstawową funkcją zadośćuczynienia pozostaje kompensacja doznanej krzywdy, a zasady jej przyznawania zostały wypracowane przez judykaturę. Za kryteria, które powinny być brane pod uwagę uznać należy stopień natężenia doznanej krzywdy (rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych, ich intensywność, nieodwracalność skutków zdrowotnych, wiek poszkodowanego, jego stan zdrowia przed doznaniem krzywdy i.t.p.). Zadośćuczynienie powinno z jednej strony przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość, z drugiej zaś powinno być umiarkowane, utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, co nie może jednak prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia.

W wyniku powstałego urazu kończyny powódka cierpiała na silne dolegliwości bólowe, skutkujące koniecznością zażywania leków przeciwbólowych. Przez okres 6 tygodni była znacznie ograniczona ruchowo, w podstawowych czynnościach życia codziennego pomocy udzielali jej mąż oraz córka. Powstałe obrażenia powodowały konieczność przeprowadzenia zabiegów fizjoterapeutycznych. Jak wskazał jednak biegły rozpoznane złamanie spowodowało powstanie u powódki wyłącznie 7 % uszczerbku na zdrowiu, stąd w ocenie Sądu, zasadnym było zmiarkowanie dochodzonego przez nią zadośćuczynienia.

Uwzględniając powyższe okoliczności i kryteria wyznaczenia wysokości zadośćuczynienia należało przyjąć, że odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę będzie dla powódki kwota 20.000 zł.

Ustalona w powyższy sposób wysokość zadośćuczynienia przedstawia realną, ekonomicznie odczuwalną wartość, z drugiej zaś strony jest umiarkowana, utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

W ocenie Sądu zadośćuczynienie w tej kwocie kompensuje doznaną krzywdę.

Pozwany nie kwestionował terminów wymagalności roszczeń powódki, a zgromadzone dokumenty nie dały podstaw do ich zakwestionowania.

W tych warunkach, na podstawie wyżej wskazanych przepisów oraz postanowień ogólnych warunków ubezpieczenia oraz art. 481 § 1 i 2 k.c., należało uwzględnić powództwo jak w punkcie I wyroku

Ponieważ powództwo uwzględniono jedynie w części, co do pozostałego zakresu należało je oddalić, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

O zasadzie ponoszenia przez strony kosztów procesu (pkt III wyroku) orzeczono po myśli art. 100 kpc w zw. z art. 108 kpc. Biorąc pod uwagę fakt, że powódka przegrała proces w 33%, zaś pozwany w pozostałej części zasadnym było rozliczenie kosztów stosownie do ich wygranej. Szczegółowe wyliczenie kosztów pozostawiono referendarzowi sądowemu.

/-/ SSR Piotr Żywicki