Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Bulkowski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Karolina Mazan - Berent

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2017 r., w O., na rozprawie,

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko P. K.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 660,13 zł (sześćset sześćdziesiąt 13/100) złotych z odsetkami umownymi w wysokości 4 krotności stopy lombardowej NBP, nie wyższymi jednak aniżeli maksymalne odsetki za opóźnienie, liczonymi od kwoty 625,11 zł za okres od 31 stycznia 2017 roku, do dnia zapłaty;

II  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 38,45 (trzydzieści osiem 45/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Tomasz Bulkowski

Sygn. akt I C 1435/17 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanego P. K. na jego rzecz kwoty 870,13 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 625,11 zł od dnia 31 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swojego roszczenia powód wskazał, że dochodzi od pozwanego wierzytelności, która powstała na skutek zawarcia między stronami umowy kredytu nr (...). W związku z brakiem spłat Bank wypowiedział umowę i całe zobowiązanie pozwanego zostało postawione w stan natychmiastowej wymagalności. Na wartość dochodzonego roszczenia składają się kwota 635,11 zł stanowiąca wartość kapitału, kwota 35,02 zł – kwota odsetek wyliczona na dzień sporządzenia pozwu - oraz kwota 210 zł z tytułu kosztów, opłat i prowizji.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości zaprzeczając okoliczności jakoby łączyła go z powodem umowa kredytowa.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 9 grudnia 2015r. pozwany zawarł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. Umowę Kredytu na Zakup Towarów/ Usług nr (...).

Podpisy o treści (...), złożone w pozycjach „Czytelny podpis Kredytobiorcy” i (...) zostały nakreślone przez pozwanego.

Kwota udzielonego kredytu, uwzględniająca wpłatę własną kredytobiorcy, wynosiła 629,10 zł. Pozwany zobowiązał się spłacać kredyt w comiesięcznych ratach. Pierwsza spłata określona została na dzień 10 stycznia 2016r.

(dowód: Umowa (...), opinia k. 55 - 64)

W związku z brakiem spłat Bank wypowiedział umowę. Pismem z dnia 21 sierpnia 2016r. wezwał pozwanego do uregulowania zaległości w kwocie 599,15 zł.

W dniu 30 stycznia 2017r. powód wystawił W. z Ksiąg Banku. Na dzień 30 stycznia 2017r. zadłużenie pozwanego wobec powoda wynosiło kapitał – 625,11 zł, odsetki za okres od dnia 9 grudnia 2015r. do dnia wystawienia wyciągu – 35,02 zł.

W wyciągu powód wskazał, że łączne zobowiązanie pozwanego stanowi kwota 870,13 zł, w skład której wchodzą jeszcze koszty, opłaty i prowizje – 210 zł.

(dowód: wyciąg k. 16, wezwanie k. 21).

Czyniąc ustalenia w zakresie stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się na dokumentach złożonych przez strony w zakresie, w jakim ich prawdziwość nie była kwestionowana.

Ustalając czy podpisy pod umową kredytu zostały złożone przez pozwanego Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu pisma ręcznego E. L.. Złożona opinia była logiczna i należycie uzasadniona. W swojej opinii biegła wskazała, co stanowiło podstawę jej wydania. Wskazania wymaga również, iż biegła w sposób zrozumiały i zdaniem Sądu wyczerpujący wyjaśniła, jakie względy zdecydowały o stwierdzeniu, że podpisy złożone na umowie zostały nakreślone przez pozwanego.

Jednocześnie wskazać należy, iż Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego, albowiem pozostają one w sprzeczności z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Sąd uznał, iż twierdzenia pozwanego jawiły się jako nielogiczne, niespójne i w sposób oczywisty ukierunkowane były na uzyskanie przez niego korzystnego rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie powód opierał swoje roszczenie na zapisach umowy łączącej go z pozwanym, na podstawie której pozwany zobowiązany był do zwrotu kwoty pożyczki oraz całkowitych kosztów pożyczki, z uwzględnieniem odsetek oraz kosztów i prowizji.

Odpowiedzialność pozwanego względem powoda wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, z dnia 12 maja 2011 r. (Dz.U.2011.126.715), w której przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, w zw. z art. 720 k.c., z którego wynika obowiązek zwrotu przez pożyczkobiorcę otrzymanych sum.

Z uwzględnieniem zastrzeżeń wynikających z przepisów wyżej wskazanych ustawy strony mogą, zgodnie z brzmieniem art. 353 ¹ k.c., ułożyć stosunek prawny według swojego uznania.

Ustalając, że pozwany nie zwrócił kwoty wynikającej z umowy pożyczki pieniężnej, obowiązek zwrotu zadłużenia nie budzi wątpliwości co do zasady.

Jak wynika z przepisu art. 5 pkt 8 ustawy o kredycie konsumenckim, całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta stanowi sumę całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu. Z kolei w pkt 6 tego artykułu wskazano, że całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu, z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta.

Uwzględniając przedstawione okoliczności, obowiązek zwrotu przez pozwanego kwoty pożyczki, wynikający wprost z przepisu art. 720 k.c. nie budzi zastrzeżeń co do zasady. Dochodzony bowiem przez powoda obowiązek zwrotu niespłaconego kapitału (625,11 zł) był niewątpliwie zasadny i nie sprzeciwiał się przepisom prawa. Pozwany nie udowodnił, aby spłacił na rzecz powoda dochodzoną kwotę pożyczki.

Za zasadne Sąd uznał także żądanie pozwu w zakresie dotyczącym zwrotu odsetek (35, 02 zł). Należy bowiem wskazać, iż pożyczka zawarta przez strony była odpłatna.

Powód nie udowodnił natomiast, aby mógł się domagać zasądzenia 210 zł kosztów, opłat i prowizji. Oczywiście postanowienia umowy przewidywały możliwość naliczenia przez powoda opłat, koszów i prowizji, jednak należności te mogły być naliczone w określonych sytuacjach. Powód powinien zatem przedstawić odpowiednie twierdzenia faktyczne z których wynikało za co konkretnie i w jakiej wysokości naliczył koszty, opłaty i prowizji. Twierdzeń takich powód nie przedstawił nawet pomimo wezwania zarządzeniem z dnia 1 czerwca 2017r. do złożenia twierdzeń i wniosków dowodowych na okoliczność kwot dochodzonych z tytułu tych opłat, pod rygorem ich pominięcia. Powód nie dość, że nie przedstawił twierdzeń faktycznych, to nie przedłożył również dowodów z których wynikałoby, że miał prawo naliczenia opłat za czynności wskazane w umowie np. monity telefoniczne, wezwania do zapłaty, wizyty windykacyjne.

Odnośnie żądania prowizji zauważyć trzeba, że została ona uwzględniona (52,84 zł) już w kwocie udzielonego kredytu (k.17). Powód nie wyjaśnił czy w kwocie 210 zł zawiera się w/w prowizja, czy też inna.

Zgodnie z ogólną regułą dowodową zawartą w przepisie art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art.6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W realiach przedmiotowej sprawy powód w żaden sposób nie udokumentował zasadności żądanej kwoty 210 zł, wobec czego za zasadne Sąd uznał żądanie pozwu wyłącznie w zakresie dotyczącym zwrotu należności z tytułu kapitału oraz odsetek.

Orzeczenie w zakresie odsetek wydano na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

W pozostałym zakresie, z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu, powództwo podlegało oddaleniu (pkt II wyroku).

O kosztach procesu orzeczono, w punkcie III wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Biorąc pod uwagę, że powód wygrał sprawę w 75,86 %, a ogół poniesionych przez niego kosztów procesu wyniósł 50,69 zł, na jego rzecz należało zasądzić kwotę 38,45 zł.

SSR Tomasz Bulkowski