Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Bieńkowska-Kolarz

Protokolant: stażysta Iga Laskowska

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2017 r., w O., na rozprawie,

sprawy z powództwa T. R.

przeciwko A. L.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanej A. L. na rzecz powoda T. R. kwotę 1172 zł (tysiąc sto siedemdziesiąt dwa) z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 22 listopada 2017 r. do dnia zapłaty;

II  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 511,80 (pięćset jedenaście ( 80/100) )zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Joanna Bieńkowska-Kolarz

Sygn. akt I C 2588/17 upr

UZASADNIENIE

Powód T. R., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wniósł o zasądzenie od pozwanej A. L. na jego rzecz kwoty 2.937,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 2.691,20 zł od dnia 6 lutego 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 246 zł od dnia 13 lutego 2016 r. do dnia zapłaty.

Uzasadniając swoje roszczenie wskazał, że wynajął pojazd zastępczy marki O. (...) pozwanej. Pozwana odebrał pojazd w dniu 5 stycznia 2016 r. czysty na zewnątrz i wysprzątany w środku i zobowiązał się do zwrotu pojazdu w takim samym stanie. Początkowo pozwana wynajęła pojazd na dwa dni, a następnie przedłużyła najem na dalszy okres do 29 stycznia 2016 r.

Ostatecznie pozwana zwrócił pojazd z uszkodzonym zderzakiem przednim i nie posprzątany, za co zażądano od niej zapłaty: za naprawę pojazdu, za przestój oraz za sprzątanie i pozostały najem. Powód wystawił pozwanej dwie faktury pro forma jedną w kwocie 2.691,20 zł – wskazując składowe jako: 83,60 za wynajem, 1.758,90 zł wynajem od 17 do 30 stycznia 2016 r., naprawa pojazdu 553,50 zł, przestój pojazdu 270,60 zł, sprzątanie pojazdu po wynajmie 24,60 zł oraz drugą w kwocie 246 zł za koszty związane z udostepnieniem danych odpowiedniej instytucji.

(pozew k.2-10)

W dniu 12 kwietnia 2017 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, nakazujący zapłacić pozwanej A. L. kwotę 2.937,20 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6 lutego 2016 co do kwoty 2.691,20 oraz od 13 lutego 2016 r. co do kwoty 246 zł do dnia zapłaty oraz kwotę 25 zł tytułem kosztów procesu.

Pozwana A. L. wniósł od powyższego orzeczenia sprzeciw, zaskarżając go w części ponad 1.172,50 zł i wnosząc o oddalenie powództwa w pozostałej części.

Pełnomocnik pozwanej zgłosił zarzut potrącenia kwoty 670 zł z tytułu naprawy wynajmowanego pojazdu oraz wskazała, że powód nie udowodnił poniesienia kosztów związanych z naprawą pojazdu, związanego z tym przestojem, zaś odnośnie czystości stwierdziła, że pojazd był umyty z zewnątrz i wysprzątany. Odnośnie poniesionych kosztów naprawy pełnomocnik wyjaśnił, że wynajmowany pojazd zepsuł się w trakcie przejazdu pozwanej w góry i nie sposób było się skontaktować z powodem, zaś sama usterka związana była nie z użytkowaniem pojazdu, a z jego wadą, na którą bieżące użytkowanie nie miało wpływu. Strony nie rozliczył się w dniu oddania pojazdu, ponieważ powód odmówił uznania faktury za naprawę i nie chciał przyjąć częściowej zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód T. R., w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod firmą (...) zawarł w dniu 5 stycznia 2016 r. umowę wynajmu pojazdu marki O. (...) z pozwaną A. L..

Zgodnie z pkt 6 umowy, biorący do używania otrzymywał pojazd opisany w umowie zgodnie z protokołem przekazania pojazdu, w stanie czystym na zewnątrz i posprzątanym w środku. Zgodnie z pkt 8 umowy, Najemca miał zwrócić pojazd w stanie nie pogorszonym wraz ze wszystkimi dokumentami.

(dowód: umowa wynajmu samochodu - k. 6)

Pojazd w momencie wydania go pozwanemu był czysty na zewnętrza i posprzątany w środku, co zostało stwierdzone protokołem przekazania pojazdu. Umowa zawierał zapisy, iż spowodowanie wymienionych tam uszkodzeń spowoduje obciążenie najemcy określonymi z góry kosztami.

Pozwana zwróciła pojazd w dniu 29 stycznia 2016 r. Protokół nie został podpisany przez pozwaną, albowiem nie zgadzała się ona ze stwierdzeniami odnośnie uszkodzeń pojazdu i stanu czystości pojazdu.

Powód odmówił potrącenia kwoty 670 zł za naprawę pojazdu w trakcie trwania najmu.

(dowód: protokół przekazania pojazdu - k.6v, faktura z informacją o usterkach k.25-26)

Powód obciążył pozwaną kosztami sprzątania i mycia pojazdu, według stawek obowiązujących w jego przedsiębiorstwie w kwocie 24,60 zł, wynajmem pojazdu za okres od 17 stycznia do 30 stycznia 2016 r. – 1.842,50 zł, naprawą pojazdu – lakierowaniem zderzaka – 553,50 zł, przestojem w związku z naprawą lakierniczą – 270,60 zł i wystawił na tę okoliczność fakturę pro forma (...). Termin płatności faktury został określony na 5 dni.

(dowód: faktura (...) k.8)

W dniu 9 lutego wystawił kolejną fakturę pro forma na kwotę 246 zł za dwukrotne udzielenie informacji odpowiedniej instytucji, z terminem płatności 3 dni.

(dowód faktura (...) k.9)

Pozwana nie uiściła wynikającej z faktury należności, w związku z czym powód wezwał ją do zapłaty pismem z dnia 9 lutego 2016 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty - k. 10)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Stan faktyczny niniejszej sprawy został w całości ustalony na podstawie przedstawionych przez powoda dokumentów prywatnych oraz dokumentu przedstawionego przez pozwaną, których prawdziwość nie była w toku sprawy kwestionowana, a która nie budziła wątpliwości Sądu.
Strony pozostawały jednakże w sporze, co do należności wynikających z używania samochodu powoda przez pozwaną.

Należy wskazać, iż zgodnie z pkt 6 umowy z dnia 5 stycznia 2016 r., powód oddał pozwanej pojazd, zgodnie z protokołem przekazania, który stanowił załącznik do umowy. Załącznik ten należy zatem traktować jako element umowy. Zapoznanie się zaś z warunkami umowy i ich akceptację pozwana poświadczyła podpisaniem umowy i protokołu.

Jak z kolei wynika z zapisu zawartego w protokole przekazania pojazdu, podpisanym tego samego dnia przez pozwanego, pojazd należało zwrócić w takim samym stanie, w jakim go odebrano. Powyższe zostało zapisane w jednoznaczny, nie budzący wątpliwości sposób zarówno co do treści jak i co do redakcji tekstu, który napisany był podkreślonymi, wielkimi literami, nie można było go zatem przeoczyć.

Pozwany obowiązany był także do zwrócenia przedmiotu użyczenia w stanie niepogorszonym, zgodnie z pkt 7 umowy. Analogiczne postanowienia przewiduje art. 718 §1 k.c., zgodnie z którym po zakończeniu użyczenia biorący do używania obowiązany jest zwrócić użyczającemu rzecz w stanie niepogorszonym. Przy analizie pogorszenia stanu rzeczy należy brać pod uwagę zarówno elementy dotyczące wprost wartości ekonomicznej, jak również funkcjonalnej, estetycznej i inne kryteria wpływające na wystąpienie ujemnej różnicy w stanie rzeczy (tak Grzegorz Kozieł w: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, pod red. Andrzeja Kidyby). Również zatem z tego tytułu należałoby uznać, że po stronie pozwanego istniał obowiązek umycia i sprzątnięcia pojazdu.

Podstawę prawną roszczenia powoda stanowi art. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Roszczenie odszkodowawcze zastępuje zatem roszczenie o spełnienie świadczenia zgodnie z treścią zobowiązania.

Ustalenie wysokości szkody i sposobu jej naprawienia odbywa się w zgodzie z zasadami określonymi w art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 1 k.c. - na podstawie odpowiedzialności za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz trybu naprawienia szkody oraz, zgodnie z wyborem poszkodowanego, przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. W przypadku naprawy szkody w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W tym zakresie wskazać należy, że powód nie udowodnił wysokości poniesionej szkody.

Na rozprawie w dniu 22 listopada 2017 r. stwierdził, że nie naprawił jeszcze pojazdu, ale ustalił, że tyle będzie kosztowała przedmiotowa naprawa i że wyłączy to pojazd z możliwości korzystania przez okres dwóch dni. Wskazał też, że poniósł koszty poinformowania odpowiednich instytucji o danych osobowych pozwanej.

Na powyższe nie przedłożono żadnych dowodów. Powód nie wykazał by przesyłał jakiekolwiek informacje, by poniósł i jakie koszty z tym związane, zaś wysokość kosztów naprawy założył z góry ustalając, że naprawa zajmie 2 dni.

Stosownie do treści art. 361§2 k.c. szkoda jest stratą, którą poszkodowany poniósł oraz korzyścią, którą mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W przedmiotowej sprawie pozwana kwestionowała już w momencie oddania pojazdu powodowi zarówno samą szkodę jak i jej wysokość.

Powód w żaden sposób nie udokumentował powstałej szkody, nie wykonał zdjęć zdawanego pojazdu wskazujących stan pojazdu w momencie zwrotu, nie przedłożył faktur za naprawę pojazdu i nie wykazał, że przestój pojazdu z winy pozwanej trwałby dwa dni.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 kc jest przepis art. 232 kpc, zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

W ocenie Sądu braków w tym względzie nie można zastąpić zapisami umowy, czym innym jest bowiem zobowiązanie dwustronne, a czym innym odpowiedzialność za konkretną szkodę, której poniesienie musi być wykazane.

Wobec braku udowodnienia kosztów związanych z uszkodzeniem pojazdu (naprawa, przestój), konieczności sprzątania oraz poniesienia kosztów przekazania informacji Sąd nie uwzględnił ich jako należnych na rzecz powoda.

Tym samym za zasadne Sąd uznał koszty najmu pojazdu nie uiszczone przez pozwaną w kwocie 1.842,50 zł.

Za zasadne Sąd uznał koszty potrącenia zgłoszone przez pozwaną w kwocie 670 zł. Zostały one należycie udokumentowane, zaś fakt, że do naprawy doszło na drugim końcu Polski (S.) i była to naprawa związana z wypadnięciem zapłonu, która uniemożliwiała pozwanej normalne korzystanie z pojazdu, decyduje zdaniem Sądu o konieczności naprawy i to naprawy, która nie była spowodowana przez pozwaną, a wynikała z wady pojazdu. Trudno w okolicznościach sprawy stwierdzić, że minimalizując jej koszty pozwana powinna za wszelką cenę zawiadamiać powoda i oczekiwać na jego decyzję.

W tych warunkach Sąd uwzględnił zarzut potrącenia zgłoszony w sprzeciwie, ograniczając zasądzoną kwotę do 1.172 zł.

Odnośnie odsetek Sąd zasądził je od dnia wyrokowania. Zważyć należy, że pozwana w tym zakresie uznała powództwo w pierwszym swoim piśmie, zaś kwotę tą chciała uregulować już w momencie oddawania samochodu, przy czym powód nie chciał jej przyjąć jako świadczenia częściowego.

O kosztach orzeczono w pkt III wyroku, zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu wyrażonej w art. 98 k.p.c. Na tej podstawie od powoda na rzecz pozwanej zasądzono kwotę 511,80 zł tytułem części wynagrodzenia dla pełnomocnika.

SSR Joanna Bieńkowska-Kolarz