Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Olsztynie

UZASADNIENIE

Powód, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., wniósł o zasądzenie od pozwanej K. K. na jego rzecz kwoty 1.342,13 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 07 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że zawarł z pozwaną w dniu 06 listopada 2017 r. umowę pożyczki przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość, o których mowa w art. 5 pkt 13 ustawy o kredycie konsumenckim. Pozwana dokonała rejestracji w systemie informatycznym powoda, za pośrednictwem którego zaaplikowała następnie o udzielenie pożyczki, wybierając samodzielnie jej wysokość oraz termin spłaty. Wraz ze złożeniem wniosku o pożyczkę zaakceptowała ona regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną i informacje, zawarte w formularzu informacyjnym. W ramach procedury weryfikacyjnej pozwana dokonała dodatkowo przelewu weryfikacyjnego w kwocie 0,01 zł. na rachunek bankowy powoda. Powód wskazał, że przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta skutecznie. Na jej mocy powód zobowiązał się do przekazania pozwanej ustalonej kwoty, a pozwana do zwrotu kwoty 1.050,00 zł. tytułem udzielonej pożyczki i kwoty 292,13 zł. tytułem prowizji za jej udzielenie i obsługę. Powód podał też, że w dniu 06 listopada 2017 r., zgodnie z umową przekazał na rachunek bankowy kwotę 1.050,00 zł. Pozwana mimo upływu terminu spłaty i podjętych przez powoda prób polubownego rozwiązania sporu nie spełniła świadczenia, tj. nie dokonała zwrotu udzielonej pożyczki. Na dochodzone roszczenie składa się kwota pożyczki 1.050,00 zł. i prowizja 292,13 zł.

Pozwana K. K. nie stawiła się na rozprawie i nie zajęła stanowiska.

Sąd ustalił co następuje:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. sporządził w dniu 06 listopada 2017 r. ramową umowę pożyczki nr (...), w której jako pożyczkobiorca wpisana została K. K., zamieszkała w G., posiadająca numer PESEL (...). Jej przedmiotem było udzielenie przez pożyczkodawcę pożyczki, którą pożyczkobiorca zobowiązany był zwrócić pożyczkodawcy na warunkach, określonych w umowie pożyczki i ramowej umowie pożyczki, z uwzględnieniem rat i terminów płatności, wynikających z harmonogramu. Zgodnie z § 2.2 umowy ramowej, pożyczkę uważa się za udzieloną w momencie zaksięgowania przelewu na indywidualnym rachunku bankowym pożyczkobiorcy. Umowę tę zawarto na czas nieokreślony (§ 18.1 umowy ramowej).

(dowód: ramowa umowa pożyczki k. 20-27)

W dniu 06 listopada 2017 r. sporządzona została przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowa pożyczki nr (...). Stwierdzono w niej, że dokument ten stanowi potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki z tego dnia pomiędzy powodową Spółką jako pożyczkodawcą i K. K. jako pożyczkobiorcą. Zgodnie z jej treścią kwota pożyczki wypłacona pożyczkobiorcy wynosiła 1.050,00 zł., całkowita kwota pożyczki 1.050,00 zł., prowizja 283,50 zł., odsetki 8,63 zł., a całkowity koszt pożyczki – 292,13 zł. Całkowita kwota do spłaty określona została na 1.342,13 zł. Pożyczka miała być spłacona jednorazowo w terminie do dnia 06 grudnia 2017 r. Realizacja wypłaty kwoty pożyczki miała nastąpić w ciągu 30 dni na rachunek bankowy pożyczkobiorcy o numerze (...). Powodowa Spółka sporządziła również formularz informacyjny, dotyczący kredytu konsumenckiego, którego całkowita kwota wynosiła 1.050,00 zł.

(dowód: umowa pożyczki k. 19, formularz informacyjny k. 16-18)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów, które zostały złożone przez stronę powodową.

W przedmiotowej sprawie powód wywodzi swoje roszczenie z umowy pożyczki, do której zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2018, poz. 993 ze zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 powołanej ustawy, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 zł. albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym w myśl art. 3 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Powołana ustawa nie wyłącza stosowania ogólnych przepisów Kodeksu cywilnego, dotyczących pożyczki. Stanowi jednak ograniczenie wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. zasady swobody umów.

W myśl art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Istotą zobowiązania, wynikającego z umowy pożyczki, jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Dotyczy to również zwrotu pożyczki, przy czym przedmiotem powrotnego przeniesienia własności nie muszą być te same pieniądze lub te same rzeczy zamienne, byle miały tę samą ilość i jakość. Przeniesienie własności przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdy prawem przewidziany sposób. W wypadku pieniędzy wchodzi w grę wydanie gotówki, przelew bankowy, otwarcie kredytu na rachunku bankowym itp. Umowa pożyczki jest umową dwustronnie zobowiązującą, co oznacza, że obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie, ustalone w umowie. Dopóki przedmiot pożyczki nie zostanie wydany pożyczkobiorcy, dopóty nie może powstać obowiązek jego zwrotu, obciążający pożyczkobiorcę.

Powód powołał się na zawarcie z pozwaną w dniu 06 listopada 2017 r. ramowej umowy pożyczki i umowy pożyczki w formie elektronicznej. Z przedłożonego egzemplarza ww. umowy pożyczki wynika, że jej przedmiotem było przeniesienie na pożyczkobiorcę środków pieniężnych w kwocie 1.050,00 zł. W ocenie Sądu, powód nie wykazał, aby ww. przedmiot kontraktu został pozwanej wydany. Zauważyć należy, że z § 2.2 umowy ramowej wynika, że pożyczkę uważa się za udzieloną w momencie zaksięgowania przelewu na indywidualnym rachunku bankowym pożyczkobiorcy.

Sumą powyższego jest stwierdzenie, że powód nie udowodnił, aby jako strona umowy pożyczki z dnia 06 listopada 2017 r. przeniósł na własność pozwanej jej przedmiot, tj. środki pieniężne w kwocie 1.050,00 zł. W związku z tym brak podstaw do uznania, że po stronie pozwanej jako pożyczkobiorcy powstał obowiązek zwrotu przedmiotu świadczenia.

Wskazać należy, iż w sprawach cywilnych nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych, pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów, zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach stosownie do unormowania z art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., w myśl którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . Zatem to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów, uzasadniających jego roszczenie. Od tego obowiązku nie zwalnia go treść przepisu art. 339 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych, przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych, doręczonych pozwanemu przed rozprawą.

Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości, co do zasadności pozwu. W art. 339 § 2 k.p.c. nie chodzi o prawne domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda. W omawianym przypadku sąd ocenia, czy okoliczności podane w pozwie, nie budzą uzasadnionych wątpliwości, albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki: z dnia 15 września 1967 r. - III CRN 175/97, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30).

Sąd miał na uwadze, że w sporach z konsumentami należy zachować szczególną ostrożność przy ocenie ewentualnego przyjęcia za prawdziwe twierdzeń, zawartych w pozwie, zwłaszcza w sprawach, w których konsument nie podejmuje jakiejkolwiek obrony. Przy czym za niedopuszczalne należy uznać rozumowanie, zgodnie z którym z samego faktu milczenia pozwanego można wnioskować o potwierdzeniu przez niego prawdziwości twierdzeń powoda. Stąd za minimum w tego rodzaju sprawach należy uznać obowiązek przedstawienia umów, potwierdzających istnienie wierzytelności, wykazania wydania stronie pozwanej przedmiotu świadczenia – w przypadku umowy pożyczki i legitymacji czynnej do dochodzenia roszczenia przez powoda.

Mając na uwadze powołane wyżej okoliczności, powództwo na podstawie art. 353 k.c. i art. 354 § 1 k.c. należało oddalić.

SSR Agnieszka Brzoskowska